ਕੋਇਲ ਜਾਂ ਬੁਲਬੁਲ ਨਾ ਬੋਲੇ ਸ਼ੋਰ ਸਿਰਫ ਹੁਣ ਕਾਵਾਂ ਦਾ।
ਔਝੜ ਰਾਹੇ ਪਏ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ ਚੇਤਾ ਭੁੱਲਿਆ ਰਾਹਵਾਂ ਦਾ।
ਕੋਈ ਨਾ ਪੁੱਛੇ ਵਾਤ ਕਿਸੇ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਇਸ ਮੇਲੇ ਵਿੱਚ,
ਭਾਈਆਂ ਬਾਝ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਭੱਜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਦਾ।
ਮਤਲਬਖੋਰਾ ਐਨਾ ਹੋਇਆ ਬਦਲਣ ਲੱਗਿਆਂ ਦੇਰ ਨਾ ਲਾਵੇ,
ਬੰਦੇ ਤੇ ਵੀ ਅਸਰ ਹੋ ਗਿਆ ਗਿਰਗਿਟ ਦੀਆਂ ਅਦਾਵਾਂ ਦਾ।
ਏਦੋਂ ਵੱਡਾ ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤਾ ਲੱਭਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਰਖ ਲਿਆ ਹੈ,
ਮੋਹ ਮਮਤਾ ਦੀ ਇੱਕ ਉਦਾਹਰਣ ਵੱਡਾ ਜਿਗਰਾ ਮਾਵਾਂ ਦਾ।
ਭਾਵੇਂ ਤੁਰਦੇ ਤੁਰਦੇ ਏਥੋਂ ਤੀਕਰ ਵੀ ਹੁਣ ਆ ਪਹੁੰਚੇ ਹਾਂ,
ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਜੇ ਭੁਲੇਖਾ ਭੁੱਲੇ ਵਿਸਰੇ ਕੁਝ ਨਾਵਾਂ ਦਾ।
ਸਾਰਾ ਜੀਵਨ ਚਾਰਦੀਵਾਰੀ ਅੰਦਰ ਹੀ ਨਾ ਲੰਘ ਜਾਵੇ,
ਆਓ ਹੁਣ ਭਰਮਣ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਆਪਾਂ ਚਾਰ ਦਿਸ਼ਾਵਾਂ ਦਾ।
ਸ਼ਾਮ ਸਵੇਰੇ ਸੈਰ ਕਰਦਿਆਂ ਵੀ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ,
ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਡਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕੁਝ ਅਣਦਿਖ ਬਲਾਵਾਂ ਦਾ।
ਸ਼ਾਇਦ ਚਰਖੇ ਤੇ ਤੰਦ ਪਾਉਣੀ ਆ ਜਾਵੇ ਹੁਣ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ,
ਗੁਰੂਆਂ ਪੀਰਾਂ ਦੀ ਧਰਤੀ ਤੇ ਹੈ ਵਰਦਾਨ ਦੁਆਵਾਂ ਦਾ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
No comments:
Post a Comment