ਜ਼ਖਮਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਰਿਸਦੀ ਹੈ ਤੇ ਦਰਦ ਕਰੇਂਦੀ ਹੈ।
ਮੈਨੂੰ ਲੰਮੀ ਰਾਤ ਡਰਾਉਣੇ ਸੁਫ਼ਨੇ ਦੇਂਦੀ ਹੈ।
ਲੋਹੜਾ ਹੋਇਆ ਜੇਕਰ ਉਸ ਨੇ ਸੱਚ ਆਖਿਆ ਤਾਂ,
ਸਾਰੀ ਖ਼ਲਕਤ ਉਸਨੂੰ ਟੀਰੀ ਅੱਖ ਨਾਲ ਵੇਂਹਦੀ ਹੈ।
ਖੌਰੇ ਕਿਹੜੇ ਬਾਗਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਚੁਣ ਚੁਣ ਲੈ ਆਉੰਦੀ ,
ਕੁਦਰਤ ਇਹਨਾਂ ਫੁੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਜੋ ਰੰਗ ਭਰੇਂਦੀ ਹੈ।
ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਕੀ ਇਹ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਪੱਥਰ ਕਹਿ ਦਿੰਦੇ ,
ਆਪਣੀ ਕੁੱਖੋਂ ਜਿਹੜੀ ਸੋਹਣੇ ਬਾਲ ਜਣੇਂਦੀ ਹੈ ।
ਰਾਜੇ ਹੇਠਾਂ ਕੁਰਸੀ ਏਸੇ ਕਰਕੇ ਹੈ ਉੱਚਾ ,
ਉਤਰੇਗਾ ਵੇਖਾਂਗੇ ਕਿਹੜੇ ਭਾਅ ਵਿਕੇਂਦੀ ਹੈ ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
No comments:
Post a Comment