Tuesday, August 10, 2010

ਗਜ਼ਲ

ਮੰਜ਼ਿਲ ਨੂੰ ਜਾਣ ਵਾਲੀਆਂ ਰਾਹਵਾਂ ਗੁਆਚੀਆਂ
ਸੀਨੇ ਜੋ ਲਾਉਣ ਐਸੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਗੁਆਚੀਆਂ

ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਵਸਤਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਵਿਉਪਾਰ ਕੀਤੀਆਂ
ਕੁਦਰਤ ਜੋ ਸੌਪੀਆਂ ਉਹ ਕਲਾਵਾਂ ਗੁਆਚੀਆਂ

ਪੱਥਰ ਦਿਲਾਂ ਚੋਂ’ ਉਪਜਦੇ ਪੱਥਰਾਂ ਜਿਹੇ ਖਿਆਲ
ਰੂਹਾਂ ਨੂੰ ਠੰਡ ਪਾਉਣ ਜੋ ਹਵਾਵਾਂ ਗੁਆਚੀਆਂ

ਜ਼ਖਮਾਂ ਦੇ ਦਰਦ ਵਾਸਤੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਦਵਾ
ਮਿਤਰਾਂ ਤੋਂ ਮਿਲਣ ਵਾਲੀਆਂ ਦੁਆਵਾਂ ਗੁਆਚੀਆਂ

ਝੱਲੀ ਹੈ ਮਾਰ ਵਕਤ ਦੀ ਚੁਪ ਚਾਪ ਦੇਖਦੇ
ਬੇਨੂਰ ਚਿਹਰਿਆਂ ਤੋਂ ਅਦਾਵਾਂ ਗੁਆਚੀਆਂ

ਕੋਹਲੂ ਦੇ ਬੈਲ ਵਾਂਗਰਾਂ ਉਹ ਲੋਕ ਰੀਂਗਦੇ
ਜਿੰਨਾਂ ਤੋਂ ਖੇੜੇ ਰੁੱਸ ਗਏ ਇਛਾਵਾਂ ਗੁਆਚੀਆਂ

5 comments:

ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ said...

ਮੰਜ਼ਿਲ ਨੂੰ ਜਾਣ ਵਾਲੀਆਂ ਰਾਹਵਾਂ ਗੁਆਚੀਆਂ
ਸੀਨੇ ਜੋ ਲਾਉਣ ਐਸੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਗੁਆਚੀਆਂ.....
ਬਲਜੀਤਪਾਲ ਜੀ,
ਤੁਹਾਡੀ ਹਰ ਕਵਿਤਾ 'ਚ ਕੁਝ ਗੁਆਚੇ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ....ਕੀ ਅਸੀਂ ਸਭ ਕੁਝ ਹੀ ਗੁਆ ਬੈਠੇ ਹਾਂ????
ਨਹੀਂ ਐਸੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ....
ਮੰਜ਼ਿਲ ਨੂੰ ਰਾਹ ਜੇ ਗੁਆਚ ਗਏ ਨੇ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਨਵੇਂ ਰਾਹ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਦਮ ਰੱਖਦੇ ਹਾਂ....ਅਸੀਂ ਤੁਰਾਂਗੇ ...ਰਾਹ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਹੀ ਬਣ ਜਾਣੇ ਨੇ....ਬੱਸ ਅੱਗੇ ਹੋ ਕੇ ਤੁਰੋ ਤਾਂ ਸਹੀ....

ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ said...

ਹਰਦੀਪ ਜੀ,ਸਸਅ,ਤੁਸੀਂ ਜੋ ਵੀ ਲਿਖਦੇ ਹੋ ਸਹੀ ਲਿਖਦੇ ਹੋ।ਅਸੀਂ ਮੰਜਿਲ ਵੱਲ ਵਧ ਹੀ ਤਾਂ ਰਹੇ ਹਾਂ।ਮੈਂ ਇਕ ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਨਵੀਂ ਛੋਟੇ ਬਹਿਰ ਦੀ ਗਜ਼ਲ ਇਸ ਬਲਾਗ ਤੇ ਪੋਸਟ ਕਰਾਂਗਾ।

Sandip Sital Chauhan said...

ਝੱਲੀ ਹੈ ਮਾਰ ਵਕਤ ਦੀ ਚੁਪ ਚਾਪ ਦੇਖਦੇ
ਬੇਨੂਰ ਚਿਹਰਿਆਂ ਤੋਂ ਅਦਾਵਾਂ ਗੁਆਚੀਆਂ

ਸੁੰਦਰ ਅਭਿਵਿਅਕਤੀ !

Daisy said...

Valentine Roses
Valentine Cakes

Daisy said...

Send Valentine's Day Gifts Online
Best Valentines Day Roses Online
Best Valentines Day Gifts Online