ਗ਼ਜ਼ਲ

ਅਣਜਾਣੇ ਵਿਚ ਯਾਰ ਹਿਮਾਕਤ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ
ਤੱਕ ਕੇ ਸੋਹਣਾ ਰੂਪ ਮੁਹੱਬਤ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ

ਜਾਣਦਿਆਂ ਵੀ ਕਿ ਬਚਪਨ ਹੈ ਬੀਤ ਗਿਆ
ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਫੇਰ ਸ਼ਰਾਰਤ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ

ਮਹਿਕਾਂ ਨੂੰ ਵੀ  ਨਾਪਾਂਗੇ ਤੇ ਤੋਲਾਂਗੇ
ਵਾਧਾ ਘਾਟਾ ਦੇਖ ਤਿਜਾਰਤ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ

ਭਾਵੇਂ ਸਾਨੂੰ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਬੜਾ
ਥੋਹਰਾਂ ਦੀ ਵੀ ਯਾਰ ਹਿਫਾਜ਼ਤ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ

ਕੱਲ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਦਾ  ਜਦ ਚੇਤਾ ਆਵੇ ਤਾਂ.
ਥੋੜੀ ਬਹੁਤੀ ਰੋਜ਼ ਕਿਫਾਇਤ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ

ਮਿਲਣਾ ਨਾ ਇਨਸਾਫ ਅਸਾਂ ਨੂੰ ਉਸ ਕੋਲੋਂ
ਮੁਨਸਿਫ ਨੂੰ ਇਕ ਵਾਰ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਹਮੇਸ਼ਾ ਸੁਪਨਿਆਂ ਵਿਚ ਚਲਦੀਆਂ ਨੇ ਆਰੀਆਂ ਯਾਰਾ
ਦਰੱਖਤਾਂ ਨਾਲ ਫਿਰ ਵੀ ਮੈਂ ਨਿਭਾਵਾਂ ਯਾਰੀਆਂ ਯਾਰਾ..
ਇਹਨਾਂ ਜੀਵਨ ਦੇ ਰੰਗਾਂ ਨੂੰ ਜੋ ਘਸਮੈਲਾ ਬਣਾ ਗਈਆਂ
ਕਿਵੇਂ ਦੱਸ ਮੈਂ ਭੁੱਲਾ ਦੇਵਾਂ ਉਹ ਯਾਦਾਂ ਖਾਰੀਆਂ ਯਾਰਾ
ਅਜੇ ਵੀ ਮਹਿਕ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਜਿਹੜੇ ਅੱਖਰ ਤਰਾਸ਼ੇ ਤੂੰ
ਮੈਂ ਏਸੇ ਲਈ ਉਹ ਸਾਭਾਂਗਾ ਲਿਖਤਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਯਾਰਾ
ਬੜੇ ਰੋਕੇ ਕਦਮ ਮੇਰੇ ਇਹਨਾਂ ਦੁਸ਼ਵਾਰੀਆਂ ਭਾਵੇਂ
ਮੈਂ ਤੁਰਦਾ ਹੀ ਰਿਹਾ ਰੀਤਾਂ ਇਹ ਫਿਰ ਵੀ ਹਾਰੀਆਂ ਯਾਰਾ
ਕਦੇ ਗ਼ਮਗੀਨ ਤੂੰ ਹੋਵੇਂ ਇਹ ਤੱਕਣਾ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ
ਤੇਰੀ ਮੁਸਕਾਨ ਦੀ ਖਾਤਿਰ ਮੈਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਵਾਰੀਆਂ ਯਾਰਾ
ਨਿਰਾਸੀ ਹੀ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਂਦੀ ਮੇਰੀ ਹਰ ਸ਼ਾਮ ਏਸੇ ਲਈ
ਕਿ ਬਿਨ ਵਸਲਾਂ ਤੋਂ ਹਿਜਰਾਂ ਨੇ ਇਹ ਰਾਤਾਂ ਠਾਰੀਆਂ ਯਾਰਾ
ਨਗਰ ਤੇਰੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਹਮਵਾਰ ਕਹਿ ਦੇਵਾਂ
ਹਮੇਸ਼ਾ ਬੰਦ ਰੱਖਦੇ ਨੇ ਜੋ ਬੂਹੇ ਬਾਰੀਆਂ ਯਾਰਾ
ਗ਼ਮਾਂ ਦਾ ਭਾਰ ਘਟ ਜਾਂਦਾ ਕੋਈ ਜੇਕਰ ਵੰਡਾ ਲੈਂਦਾ
ਇਕੱਲਾ ਮੈਂ ਰਿਹਾ ਢੋਂਦਾ ਇਹ ਪੰਡਾਂ ਭਾਰੀਆਂ ਯਾਰਾ
ਰੰਗੀਲੇ ਚੌਂਕ ਵਿਚ ਤੇਰਾ ਉਹ ਮਿਲਣਾ ਯਾਦ ਆ ਜਾਂਦਾ
ਤੇਰੇ ਪਿੰਡ ਜਾਂਦੀਆਂ ਤੱਕਾਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਲਾਰੀਆਂ ਯਾਰਾ

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਜਿੰਦ ਨਿਮਾਣੀ ਕਰੇ ਉਡੀਕਾਂ ਅੱਖਾਂ ਵੀ ਤਿਰਹਾਈਆਂ ਯਾਰ
ਸੋਚਾਂ ਵਿਚ ਉਦਾਸੇ ਚਿਹਰੇ ਕੇਹੀਆਂ ਰੁੱਤਾਂ ਆਈਆਂ ਯਾਰ

ਦਿਲ ਦੀ ਧਰਤੀ ਔੜਾਂ ਮਾਰੀ ਬੰਜਰ ਬੀਆਬਾਨ ਬਣੀ
ਮੇਰੇ ਵਿਹੜੇ ਹੀ ਨਾ ਵਰ੍ਹੀਆਂ ਬਹੁਤ ਘਟਾਵਾਂ ਛਾਈਆਂ ਯਾਰ

ਜਿਹੜੇ ਮੌਸਮ ਫੁੱਲ ਖਿੜੇ ਸੀ ਓਦੋਂ ਤਾਂ ਤੂੰ ਆਇਉਂ ਨਾ
ਹੁਣ ਆਇਐਂ ਜਦ ਪੱਤੇ ਤਾਂ ਕੀ ਟਾਹਣੀਆਂ ਵੀ ਮੁਰਝਾਈਆਂ ਯਾਰ

ਨਿਰਮੋਹਿਆ ਤੂੰ ਕਿਤੇ ਨਾ ਲਿਖਿਆ ਇਕ ਅੱਖਰ ਵੀ ਮੇਰੇ ਨਾਂਅ
ਪਰਤਾਂ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਦੀਆਂ ਮੈਂ ਕਈ ਵਾਰ ਪਰਤਾਈਆਂ ਯਾਰ

ਜਾਪੇਂ ਹੂਰ ਕੋਈ ਅਰਸ਼ਾਂ ਦੀ ਜਦ ਤੱਕਾਂ ਤੇਰੀ ਤਸਵੀਰ
ਤੇਰਾ ਮੇਰਾ ਕਾਹਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਐਵੇਂ ਕਾਹਤੋਂ ਲਾਈਆਂ ਯਾਰ

ਫੱਟ ਲਗਾਉਣੇ ਤੇਰਾ ਸ਼ੌਕ ਮਲ੍ਹਮ ਲਗਾਉਣਾ ਮੇਰਾ ਕੰਮ
"ਦਾਰੂ" ਸਮਝ ਲਿਆ ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਏਸੇ ਵਿਚ ਵੱਡਿਆਈਆਂ ਯਾਰ

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਰੋਜ ਰੋਜ ਕੋਈ ਮਾੜਾ ਸੁਫਨਾ ਆਣ ਜਗਾਵੇ ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ
ਦਿਨ ਵੇਲੇ ਵੀ ਚੈਨ ਨਾ ਆਵੇ ਨੀਂਦ ਨਾ ਆਵੇ ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ.

ਜਿੰਨਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਦੇਸੀ ਮਾਹੀਏ ਬਸ ਉਹੀਓ ਈ ਜਾਣਦੀਆਂ
ਤਿੱਖੀ ਚੀਸ ਵਿਛੋੜੇ ਵਾਲੀ ਕਿਵੇਂ ਸਤਾਵੇ ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ

ਅੱਜ ਕੱਲ ਦੇ ਪੋਤੇ ਦੋਹਤੇ ਟੀ ਵੀ ਅੱਗੋਂ ਉਠਦੇ ਨਾ
ਦਾਦੀ ਨਾਨੀ ਦੀਵਾਰਾਂ ਨੂੰ ਬਾਤ ਸੁਣਾਵੇ ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ

ਬਾਰੀਆਂ ਬੂਹੇ ਢੋਅ ਕੇ ਲੋਕੀਂ ਸੌਂ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਘਰ ਅੰਦਰ
ਆਪਣੀ ਟਿੱਕੀ ਕੀਹਦੇ ਵਿਹੜੇ  ਚੰਦ ਟਿਕਾਵੇ ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ

ਚਿੱਟੇ ਦਿਨ ਹੀ ਵਾਪਰ ਜਾਂਦੇ ਕਤਲ ਚੋਰੀਆਂ ਡਾਕੇ ਰੇਪ
ਮੁਨਸਿਫ ਨੂੰ ਸਮਝਾ ਦੇਵੋ ਇਲਜ਼ਾਮ ਨਾ ਜਾਵੇ ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ

                            (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਕਿਵੇਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਹਟਾ ਲਈਏ ਪਿਆਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਦਿੱਸਦੇ
ਮਲਾਹੋ ਹੌਸਲਾ ਰੱਖੋ ਕਿਨਾਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਦਿੱਸਦੇ

ਬੜੇ ਮਾੜੇ ਨਿਜ਼ਾਮਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਜਦ ਬਾਤ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ
ਸਿਆਸਤ ਨੇ ਜੋ ਪਾਏ ਨੇ ਖਿਲਾਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਦਿੱਸਦੇ

ਰੁਕੀ ਬਰਸਾਤ ਦੇ ਮਗਰੋਂ ਜੋ ਦਿਸਦੀ ਪੀਂਘ ਸਤਰੰਗੀ
ਕਿ ਦੇਖੋ ਰੰਗ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਨਿਆਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਦਿੱਸਦੇ

ਉਹ ਜੋ ਪ੍ਰਦੇਸ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਕੇ ਦੇਖੋ
ਵਤਨ ਵਿਚ ਜੋ ਬਣਾਏ ਸੀ ਕਿਆਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਦਿੱਸਦੇ

ਕਿਸੇ ਵਿਛੜੇ ਹੋਏ ਮਿੱਤਰ ਦਾ ਚੇਤਾ ਫੇਰ ਆ ਜਾਂਦਾ
ਜਦੋਂ ਵੀ ਝੀਲ ਵਿਚ ਤਰਦੇ ਸ਼ਿਕਾਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਦਿੱਸਦੇ

ਅਜੇ ਵੀ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਉਹ ਛੱਤ ਤੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੌਣਾ
ਕਿਵੇਂ ਅੰਬਰ ਦੀ ਛਾਂ ਹੇਠਾਂ ਸਿਤਾਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਦਿੱਸਦੇ

ਬੜਾ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਪੈਂਡਾ ਬੜੀ ਨਜ਼ਦੀਕ ਮੰਜ਼ਿਲ ਵੀ
ਨਜ਼ਰ ਜੋ ਭਾਲਦੀ ਚਿਰ ਤੋਂ ਇਸ਼ਾਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਦਿੱਸਦੇ

                   (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਜਜ਼ਬਿਆਂ ਵਿਚ ਵਹਿਣਾ ਵੀ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੇ
ਸੋਚਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਰਹਿਣਾ ਵੀ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ

ਝੂਠ ਬਥੇਰਾ ਬੋਲੀ ਜਾਂਦੇ ਲੋਕ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਹੀ
ਠੀਕ ਸਮੇਂ ਸੱਚ ਕਹਿਣਾ ਵੀ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ

ਮੰਨਿਆ  ਵਾਫਰ ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਨਹੀਂ ਫੱਬਦਾ
ਦੁਲਹਨ ਰੁੱਤ ਵਿਚ ਗਹਿਣਾ ਵੀ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ

ਜਦੋਂ ਸੁਖਾਲੀ ਹੋਵੇ ਨਾ ਪਗਡੰਡੀ ਜੀਵਨ ਦੀ
ਨਾਲ ਮੁਸ਼ਕਿਲਾਂ ਖਹਿਣਾ ਵੀ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ

ਕਹਿੰਦੇ ਲੋਕੀਂ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਬਾਜ਼ੀ ਔਖੀ ਖੇਡ ਬੜੀ
ਸਿਤਮ ਯਾਰ ਦੇ ਸਹਿਣਾ ਵੀ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ

ਗਲੀਆਂ ਅਤੇ ਬਜ਼ਾਰਾਂ ਤੋਂ ਜੇ ਮਨ ਉਕਤਾ ਜਾਵੇ
ਉਹਦੇ ਦਰ ਤੇ ਬਹਿਣਾ ਵੀ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ

                        (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਰਸ-ਹੀਣ ਹੋਈ ਜਿੰਦਗੀ ਮੇਰੇ ਖੁਦਾ
ਛੁਪ ਗਈ ਹੈ ਹਰ ਖੁਸ਼ੀ ਮੇਰੇ ਖੁਦਾ

ਮਜ਼ਹਬ ਸਾਰੇ ਹੋ ਗਏ ਬਾਸੇ ਜਿਹੇ
ਦੇਵੀਂ ਸਭ ਨੂੰ ਤਾਜ਼ਗੀ ਮੇਰੇ ਖੁਦਾ

ਤੁੰ ਵੀ ਮਸਜਿਦ ਛੱਡ ਕੇ ਹੈਂ ਤੁਰ ਗਿਆ
ਕਿੱਥੇ ਕਰਾਂ ਮੈਂ ਬੰਦਗੀ ਮੇਰੇ ਖੁਦਾ

ਧੂੜ ਘੱਟਾ ਸ਼ੋਰ ਸੌ ਅਲਾਂਮਤਾਂ
ਚਾਰੋਂ ਤਰਫ ਹੈ ਗੰਦਗੀ ਮੇਰੇ ਖੁਦਾ

ਪਾਸ ਸੀ ਜੋ ਬੇਵਫਾ ਉਹ ਨਿਕਲਿਆ
ਪੌਣ ਇਹ ਕੈਸੀ ਵਗੀ ਮੇਰੇ ਖੁਦਾ

ਮੈਂ ਵਿਰਾਸਤ ਨੂੰ ਤਾਂ ਲਿਖਿਆ ਸੋਚ ਕੇ
ਹਰਫਾ 'ਚ ਹੋਈ ਗੜਬੜੀ ਮੇਰੇ ਖੁਦਾ

ਸ਼ੁਕਰ ਹੈ ਕਿ ਰਹਿਮ ਕੀਤਾ ਫਿਰ ਕਿਸੇ
ਕੁੱਲੀ 'ਚ ਇਕ ਬੱਤੀ ਜਗੀ ਮੇਰੇ ਖੁਦਾ

ਬਾਗ ਦੇ ਮਾਲੀ ਨੂੰ ਵੀ ਸਮਝਾ ਜ਼ਰਾ
ਖਤਰੇ ਦੇ ਵਿਚ ਹਰ ਕਲੀ ਮੇਰੇ ਖੁਦਾ


ਬਖਸ਼ਦਾ ਨਾ ਆਪਣੀ ਹੀ ਜਾਤ ਨੂੰ

ਕਿੰਨਾ ਬੁਰਾ ਹੈ ਆਦਮੀ ਮੇਰੇ ਖੁਦਾ


ਨਿਗਲ ਜਾਏਗੀ ਕਦੇ ਆਬਾਦੀਆਂ
ਨੇਕੀ ਤੋਂ  ਭਾਰੀ ਬਦੀ ਮੇਰੇ ਖੁਦਾ

ਸ਼ਾਮ ਹੋਈ ਬੰਦ ਕਰ ਦੇ ਹੁਣ ਦੁਕਾਨ
ਸੜਕਾਂ ਨੂੰ ਦੇ ਆਵਾਰਗੀ ਮੇਰੇ ਖੁਦਾ

   (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਜਦੋਂ ਦਾ ਸ਼ਹਿਰ ਨੇ ਅੰਦਾਜ਼ ਆਪਣਾ ਬਦਲਿਆ ਹੈ
ਦਿਲਾਂ ਵਿਚ ਅਜਨਬੀ ਇਕ ਖੌਫ ਜੇਹਾ ਪਸਰਿਆ ਹੈ

ਮਿਰੇ ਖਾਬਾਂ 'ਚ ਰਹਿੰਦਾ ਰਾਤ ਗੂੜ੍ਹੀ ਨੀਂਦ ਵੇਲੇ
ਜੋ ਮੰਜ਼ਿਰ ਜ਼ਿਹਨ ਅੰਦਰ ਮੈ ਅਨੋਖਾ ਸਿਰਜਿਆ ਹੈ

ਬੜਾ ਬੇਵੱਸ ਹੋ ਕੇ ਫਿਰ ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਕੋਸਦਾ ਰਹਿੰਨਾਂ
ਜਦੋਂ ਹੰਝੂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਪਲਕ ਉੱਤੇ ਲਟਕਿਆ ਹੈ

ਇਹਨਾਂ ਚੌਗਿਰਦਿਆਂ 'ਚ ਘੋਲਿਆ ਹੈ ਜਹਿਰ ਕਿਸ ਨੇ
ਖਿੜ੍ਹਿਆ ਫੁੱਲ ਵੀ ਆਖਿਰ ਨੂੰ ਏਥੇ ਵਿਲਕਿਆ ਹੈ

ਅਦਾਲਤ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਜ਼ਿਕਰ ਤੱਕ ਹੋਇਆ ਨਹੀਂ ਸੀ
ਲੇਕਿਨ ਫੇਰ ਵੀ ਮੈਂ ਹਰ ਸਜ਼ਾ ਨੂੰ ਭੁਗਤਿਆ ਹੈ

ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਖੁੱਲ ਕੇ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਹਰ ਦਮ ਰੋਕ ਲੈਂਦਾ
ਇਹਨਾਂ ਸੋਚਾਂ ਦੁਆਲੇ ਨਾਗ ਕੈਸਾ ਲਿਪਟਿਆ ਹੈ

ਇਕੋ ਜਗਾਹ ਨੇ ਰੁੱਖ,ਰੇਤ,ਪਹਾੜ ਸਾਗਰ ਤੇ ਨਦੀ
ਕਿਆ ਤਸਵੀਰ ਦਾ ਖਾਕਾ ਕਿਸੇ ਨੇ ਚਿਤਰਿਆ ਹੈ

ਨਿਰਮਲ ਸੀ ਕਦੇ ਇਹਦੇ ਚੋਂ ਹਰ ਅਕਸ ਦੀਹਦਾ ਸੀ
ਇਹ ਦਿਲ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਜਿਹਾ ਹੈ ਜੋ ਹੁਣੇ ਹੀ ਤਿੜਕਿਆ ਹੈ

ਕਿਵੇਂ ਦੇਵੇਗਾ ਸੇਧਾਂ ਭੁੱਲੇ ਭਟਕੇ ਚਿਹਰਿਆਂ ਨੂੰ
ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਖੁਦ ਹੀ ਯਾਰੋ ਰਸਤਿਆਂ ਤੋਂ ਭਟਕਿਆ ਹੈ

                        (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਤੜਪਦੇ ਹਿਰਦਿਆਂ ਅੰਦਰ ਅਜੇ ਅਰਮਾਨ ਬਾਕੀ ਨੇ
ਸ਼ਮਾਂ ਨੂੰ ਰਹਿਣ ਦੇ ਰੌਸ਼ਨ ਅਜੇ ਮਹਿਮਾਨ ਬਾਕੀ ਨੇ

ਕਦੇ ਕਰਜ਼ਾ ਨਹੀਂ ਲਹਿਣਾ ਉਹਨਾਂ ਜਿਹੜੀ ਵਫਾ ਕੀਤੀ
ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਕਰੀਏ  ਅਜੇ ਅਹਿਸਾਨ ਬਾਕੀ ਨੇ

ਬੁਝੇ ਹੋਏ ਚਿਹਰਿਆਂ ਉਤੇ ਕੋਈ ਰੌਣਕ ਨਹੀਂ ਆਈ
ਜਿੰਨਾ ਵਿਚ ਫੁੱਲ ਰੱਖਣੇ ਨੇ ਅਜੇ ਫੁੱਲਦਾਨ ਬਾਕੀ ਨੇ

ਕਦੇ ਪੋਲੇ ਜਿਹੇ ਪੈਰੀਂ ਕੋਈ ਨਿਜ਼ਾਮ ਨਾ ਸੁਧਰੇ
ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਝਗੜਨੇ ਜੋ ਅਜੇ ਘਮਸਾਨ ਬਾਕੀ ਨੇ

ਹਮੇਸ਼ਾ ਦੋਸ਼ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਪੂਰਨ ਤੇ ਲੂਣਾ   ਨੂੰ
ਕਿ ਭਾਵੇਂ ਏਸ ਧਰਤੀ ਤੇ ਅਜੇ ਸਲਵਾਨ ਬਾਕੀ ਨੇ

ਬੜੀ ਦੌਲਤ ਇਕੱਠੀ ਕਰ ਲਈ ਪਰ ਸੋਚਦੇ ਰਹਿੰਦੇ
ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਬਖਸ਼ਣੇ ਜੋ ਅਜੇ ਵਰਦਾਨ ਬਾਕੀ ਨੇ

ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਖਾਤਿਰ ਬੜੇ ਹੀ ਮਹਿਲ ਨੇ ਛੱਤੇ
ਟਿਕਾਣਾ ਆਖਰੀ ਸਾਡਾ ਅਜੇ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ ਬਾਕੀ ਨੇ

                             (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਅਸੀਂ ਇਹ ਰੋਜ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਵਾਰਿਸ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ
ਮਗਰ ਖਾਮੋਸ਼ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਵਾਰਿਸ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ

ਸਿਰਾਂ ਨੂੰ ਆਪ ਹੀ ਦਿੱਤਾ, ਅਸੀਂ ਪੰਜਾਲੀਆਂ ਅੰਦਰ
ਜੁਲਮ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਸਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਵਾਰਿਸ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ

ਜਦੋਂ ਵਿਖਿਆਨ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਕੋਈ ਝੂਠੇ ਗਰੰਥਾਂ 'ਚੋਂ
ਉਹਦੇ ਪੈਰਾਂ 'ਚ ਬਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਵਾਰਿਸ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ

ਜਬਰ ਦਾ ਟਾਕਰਾ ਕਰਨਾ, ਅਸੀਂ ਅੱਜ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਿੱਖਿਆ
ਸਗੋਂ ਆਪਸ 'ਚ ਖਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਵਾਰਿਸ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ

ਜਦੋਂ ਮਜ਼ਲੂਮ ਦੀ ਸੜਕਾਂ ਤੇ, ਕੋਈ ਚੀਕ ਸੁਣਦੀ ਹੈ
ਘਰਾਂ ਅੰਦਰ ਜਾ ਬਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਵਾਰਿਸ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ

                 (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਥੋੜੀ ਬਹੁਤੀ ਮਗਜ਼ ਖਪਾਈ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ
ਏਦਾਂ ਈ ਬਸ ਡੰਗ ਟਪਾਈ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ

ਤੜਕੇ ਉਠਕੇ ਰੋਜ ਸਵੇਰੇ ਕੰਮ ਤੇ ਜਾਣ ਸਮੇਂ
ਕਾਹਲੀ ਕਾਹਲੀ ਹਾਲ ਦੁਹਾਈ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ

ਰੋਜ ਮਰਾ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਤੋਂ ਜਦ ਫੁਰਸਤ ਮਿਲਦੀ ਹੈ
ਓਦੋਂ ਥੋੜੀ ਕਲਮ ਘਸਾਈ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ

ਨੀਂਦਰ ਵਿਚ ਕਿਧਰੇ ਜਦ ਮੈਨੂੰ ਬਚਪਨ ਮਿਲ ਜਾਂਦੈ
ਸੁਪਨੇ ਦੇ ਵਿਚ ਛਿਪਣ ਛਿਪਾਈ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ

ਰਿਸ਼ਤੇ ਨਾਤੇ ਵੀ ਤਾਂ ਖੂਬ ਨਿਭਾਉਣੇ ਪੈਂਦੇ ਨੇ
ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਵੀ ਛਾਂਟ ਛਟਾਈ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ

ਗ਼ਮ ਤੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬਥੇਰੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ
ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਹੀ ਵੰਡ ਵੰਡਾਈ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ

ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਜੰਨਤ ਵਾਂਗੂੰ ਲੋਕੀਂ ਰਹਿਣ ਸਦਾ
ਇਹੋ ਨਿੱਤ ਕਿਆਸ ਅਰਾਈ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ

                           (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਸਾਡਾ ਜੋ ਇਤਿਹਾਸ ਜਿਹਾ  ਹੈ
ਛਲ ਕਪਟ ਮਿਥਿਹਾਸ ਜਿਹਾ ਹੈ

ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਪਾਰ ਬਸੇਰਾ
ਰੋਜ਼ੀ ਲਈ ਪਰਵਾਸ ਜਿਹਾ ਹੈ

ਸ਼ਹਿਰ ਮਿਰੇ ਵਿਚ ਉਸਦੀ ਫੇਰੀ
ਠੰਡਕ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਜਿਹਾ ਹੈ

ਇਥੇ ਤਾਂ ਜੰਗਲ ਉੱਗ ਆਇਆ
ਘਰ ਲਗਦਾ ਬਨਵਾਸ ਜਿਹਾ ਹੈ

ਤੇਰਾ ਫੇਰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਵਾਅਦਾ
ਸਰਕਾਰੀ ਧਰਵਾਸ ਜਿਹਾ ਹੈ

ਲੋਚਾਂ  ਦੁਨੀਆਂ ਜੰਨਤ ਬਣ'ਜੇ
ਇਹ ਸਾਡਾ ਅਭਿਆਸ ਜਿਹਾ ਹੈ

ਪਿਆਰ ਵਫਾ ਦੇ ਝੂਠੇ ਕਿੱਸੇ
ਸਾਰਾ ਕੁਝ  ਬਕਵਾਸ ਜਿਹਾ ਹੈ

                  (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਕਿਸਮਤ ਵਾਲੇ ਜਿੰਨਾਂ ਆਪਣੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਉਗਾਏ ਫੁੱਲ
ਰੰਗਾਂ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਵੱਸਦੇ ਕਿੰਨੇ ਸੋਹਣੇ ਹਾਏ ਫੁੱਲ

ਅਲ੍ਹੜ ਉਮਰੇ ਮਿਲ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂ ਵਿਚ ਬਹਾਰਾਂ ਘੁੰਮ ਲੈਂਦੇ
ਅੱਜ ਮਿਲੇ ਜਦ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਦਿੱਸਦੇ ਨੇ ਮੁਰਝਾਏ ਫੁੱਲ

ਉਜੜੇ ਰੁੱਖ ਤੇ ਸੁੱਕੇ ਪੱਤੇ ਭੋਰਾ ਚੰਗੇ ਲੱਗਦੇ ਨਾ
ਸਭ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਚੰਗੇ ਲੱਗਣ ਕੁਦਰਤ ਜਦੋਂ ਖਿੜਾਏ ਫੁੱਲ

ਜਦ ਵੀ ਕਿਣਮਿਣ ਕਣੀਆ ਵਰਸਣ ਹਰ ਇਕ ਸ਼ੈਅ ਤੇ ਖੇੜਾ  ਆਵੇ
ੳਦੋਂ ਵੀ ਇਹ ਸੋਹਣੇ ਲੱਗਦੇ ਬਾਰਿਸ਼ ਵਿਚ ਨਹਾਏ ਫੁੱਲ

ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਭੀੜ ਬੜੀ ਹੈ ਆਤਿਸ਼ ਫਿਰਦੀ ਗਲੀ ਗਲੀ
ਧੂੰਆਂ ਰੌਲਾ ਸਾਰੇ ਪਾਸੇ ਲੱਗਦੇ ਬੜੇ ਸਤਾਏ ਫੁੱਲ

ਹਰ ਥਾਂ ਤੇ ਗੁਰਬਤ ਦਾ ਪਹਿਰਾ ਭੁੱਖੇ ਨੰਗੇ ਬਹੁਤੇ ਲੋਕ
ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਦਸਤੂਰ ਨਿਰਾਲਾ ਪੱਥਰ ਦੇ ਗਲ ਪਾਏ ਫੁੱਲ

ਜੇਰਾ ਕਿੰਨਾ ਉਸ ਮਾਲੀ ਦਾ ਜਿਸਨੇ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਲੰਘਾਈ
ਲੋਕਾਈ ਦੀ ਖਾਤਿਰ ਏਥੇ ਹਰ ਪਲ ਬੀਜੇ ਲਾਏ ਫੁੱਲ

ਹਰ ਮਾਨਵ ਦੀ ਰਸਮ ਆਖੀਰੀ ਓਦੋਂ ਹੀ ਪੂਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਜਦੋਂ ਵਾਰਿਸਾਂ 'ਕੱਠੇ ਕਰਕੇ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਵਹਾਏ ਫੁੱਲ

             (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਪੌਣਾਂ ਦੇ ਸੰਗ ਰਲ ਕੇ ਚੱਲ ਗੀਤ ਗੁਣਗੁਣਾਈਏ
ਤੇ ਮਾਣੀਏ ਮੁਹੱਬਤ ਕੁਈ ਰਾਸ ਤਾਂ ਰਚਾਈਏ

ਜਿੰਨਾ ਦੀ ਸੇਧ ਲੈ ਕੇ ਚਲਦਾ ਰਹੇ ਜ਼ਮਾਨਾ
ਧਰਤੀ ਦੀ ਹਿੱਕ ਉਤੇ ਪਗਡੰਡੀਆਂ ਬਣਾਈਏ

ਜਿਸਨੇ ਵਫਾ ਨਾ ਕੀਤੀ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਮਾਫ ਕਰਨਾ
ਆਪਣੇ ਵਡੇਰਿਆਂ ਦੀ ਇਸ ਰੀਤ ਨੂੰ ਨਿਭਾਈਏ

ਹਰ ਪਲ ਇਹ ਸੋਚਦੇ ਨੇ ਕੁਝ ਬਦ-ਗੁਮਾਨ ਬੰਦੇ
ਜੋ ਸੱਚ ਬੋਲਦਾ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਦਬਾਈਏ

ਬੜੀ ਦੂਰ ਦਿਸ ਰਿਹਾ ਹੈ ਭਾਵੇ ਉਹ ਜਗਦਾ ਦੀਵਾ
ਕੁਝ ਰੋਸ਼ਨੀ ਲਵਾਂਗੇ ਕਦਮਾਂ ਨੂੰ ਜੇ ਵਧਾਈਏ

ਉਹ ਫੇਰ ਆ ਰਹੇ ਨੇ ਖੰਡਰ ਜਿੰਨਾ ਨੇ ਕੀਤਾ
ਰੱਖ ਹੌਂਸਲਾ ਕਿ ਮਿਲ ਕੇ ਹੁਣ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਬਚਾਈਏ

ਐਨੀ ਕੁ ਸ਼ਕਤੀ ਆਪਣੇ ਹਿਰਦੇ 'ਚ ਸਾਂਭ ਰੱਖੀ
ਸੁਖ ਨੇ ਸਦਾ ਨਾ ਰਹਿਣਾ ਦਰਦਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਹੰਢਾਈਏ

                    (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਹਾੜਾ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਜਾਨੀ ਬਸ ਮੋੜ ਦੇ ਮੁਹੱਬਤ
ਆਉਂਦੀ ਨਹੀਂ ਨਿਭਾਉਣੀ ਤਾਂ ਛੋੜ ਦੇ ਮੁਹੱਬਤ

ਮੰਨਿਆ ਬੜਾ ਜਰੂਰੀ ਹੁਣ ਪਾਲੀਏ ਵਫਾਵਾਂ
ਏਦਾਂ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਦਿਲ ਤੋੜ ਦੇ ਮੁਹੱਬਤ

ਮਾਸੂਮ ਜਿਹੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਬਚਪਨ ਦੇ ਦਿਨ ਸੁਹਾਣੇ
ਕਾਗਜ਼ ਦੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਵਾਂਗੂੰ ਜੋ ਰੋੜ੍ਹ ਦੇ ਮੁਹੱਬਤ

ਤਿੜਕੇ ਨੇ ਜਿਹੜੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਕੱਚ ਦੀ ਪਲੇਟ ਵਾਂਗੂੰ
ਕਰੀਏ ਯਤਨ ਦੁਬਾਰਾ ਕਿ ਜੋੜ ਦੇ ਮੁਹੱਬਤ

ਭਾਵੇਂ ਜਿਆਦਾ ਦੁਨੀਆਂ ਸ਼ੁਹਰਤ ਹੀ ਭਾਲਦੀ ਹੈ
ਏਥੇ ਬਥੇਰੇ ਲੋਕੀਂ ਜੋ ਲੋੜ ਦੇ ਮੁਹੱਬਤ

                    ( ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਲੱਥ ਗਿਆ ਜਦ ਤਾਜ ਫੇਰ ਤੂੰ ਰੋਵੀਂ ਨਾ
ਖੁੱਸ ਗਿਆ ਜਦ ਰਾਜ ਫੇਰ ਤੂੰ ਰੋਵੀਂ ਨਾ

ਇਹ ਜੀਵਨ ਫਿਰ ਮਿਲਣਾ ਨਈ ਸੰਗੀਤ ਜਿਹਾ
ਬੇਸੁਰ ਹੋ ਗਏ ਸਾਜ ਫੇਰ ਤੂੰ ਰੋਵੀਂ ਨਾ

ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਤੂੰ ਖੋਹ ਲੈਨਾਂ ਏ ਮਾਰ ਝਮੁੱਟ
ਤੈਨੂੰ ਪੈ ਗਏ ਬਾਜ਼ ਫੇਰ ਤੂੰ ਰੋਵੀਂ ਨਾ

ਜਿੰਨਾ ਮਰਜ਼ੀ ਜ਼ੋਰ ਲਗਾ ਲੈ, ਖੁਸ਼ ਹੋ ਲੈ
ਆਖਿਰ ਮਿਲਣੀ ਭਾਜ ਫੇਰ ਤੂੰ ਰੋਵੀਂ ਨਾ

ਇੱਕ ਦਿਨ ਨੰਗਾ ਵਿਚ ਚੁਰਾਹੇ ਹੋਵੇਂਗਾ
ਖੁੱਲ ਜਾਣੇ ਸਭ ਪਾਜ ਫੇਰ ਤੂੰ ਰੋਵੀਂ ਨਾ

ਮਹਿਲ ਮੁਨਾਰੇ ਐਸ਼ ਪ੍ਰਸਤੀ ਭੁੱਲ ਜਾਣੀ
ਜਿੰਨਾ ਤੇ ਹੈ ਨਾਜ਼ ਫੇਰ ਤੂੰ ਰੋਵੀਂ ਨਾ

               (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਕਦੇ ਖਾਮੋਸ਼ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ ਕਦੇ ਕੁਝ ਬੋਲਣਾ ਪੈਂਦਾ
ਕਰਾਂ ਤਕਸੀਮ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਨੂੰ ਗ਼ਮਾਂ ਨੂੰ ਫੋਲਣਾ ਪੈਂਦਾ

ਬੜੇ ਹੀ ਵਾਵਰੋਲੇ ਨੇ ਹਵਾ ਮੂੰਹਜ਼ੋਰ ਜੇਹੀ ਹੈ
ਉਡਾਰੀ ਭਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪਰਾਂ ਨੂੰ ਤੋਲਣਾ ਪੈਂਦਾ

ਸਦਾ ਸਹਿਜੇ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ ਮੁਹੱਬਤ ਚੀਜ਼ ਹੀ ਐਸੀ
ਇਹਨੂੰ ਕਰਨਾ ਹੈ ਜੇ ਹਾਸਿਲ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਰੋਲਣਾ ਪੈਂਦਾ

ਜ਼ਮਾਨੇ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਛਿਪਦੇ ਕਦੇ ਵੀ ਪਿਆਰ ਦੇ ਹੰਝੂ
ਕਿਸੇ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿਚ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਭਰ ਕੇ ਡੋ੍ਹਲਣਾ ਪੈਂਦਾ

ਬੜੇ ਹੀ ਰੰਗ ਬਿਖਰੇ ਨੇ ਹਰਿਕ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਲੇਕਿਨ
ਨਜ਼ਰ ਨੂੰ ਰਾਸ ਜੋ ਆਉਂਦੇ ਰੰਗਾਂ ਨੂੰ ਟੋਲਣਾ ਪੈਂਦਾ

ਇਹ ਤਾਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਫਿਰ ਬੜਾ ਹੈਰਾਨ ਕਰਦੀ ਹੈ
ਜਦੋਂ ਬਾਰੀਕ ਤੰਦਾਂ ਨੂੰ ਜੁਗਤ ਨਾਲ ਖੋਲਣਾ ਪੈਂਦਾ

                    (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਜੋ ਦੂਰ ਗਈਆਂ ਚੱਲ ਮੋੜ ਕੇ ਲਿਆਈਏ
ਸਾਜਾਂ ਨੂੰ ਜੋੜ ਲਈਏ ਹੁਣ ਫੇਰ ਤੋਂ ਵਜਾਈਏ

ਐਵੇਂ ਨਾ ਕਰੀਏ ਸਾਰੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਦਾਅਵੇਦਾਰੀ
ਆਪਣੇ ਚੌਗਿਰਦਿਆਂ ਵਿਚ ਕੋਈ ਬੀਜ ਤਾਂ ਉਗਾਈਏ

ਰਾਹਾਂ ਵੀ ਨਰਮ ਜਿਹੀਆਂ ਮੰਜ਼ਿਲ ਵੀ ਖੂਬਸੂਰਤ
ਕੁਝ ਵੀ ਕਰਾਂਗੇ ਹਾਸਿਲ ਕਦਮਾਂ ਨੂੰ ਜੇ ਮਿਲਾਈਏ

ਸਾਡੇ ਜੋ ਗੀਤ ਰੁੱਸੇ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਪਰਤ ਆਵਣ
ਫਿਰ ਤੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਖਾਤਿਰ ਆਪਾਂ ਵੀ ਗੁਣਗੁਣਾਈਏ

ਲੱਗਦੇ ਨੇ ਬਹਿਰੇ ਹੋਏ ਪੱਥਰ-ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਵਾਸੀ
ਵੀਣਾ ਇਹ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਚੱਲ ਹੋਰ ਥਾਂ ਸੁਣਾਈਏ

ਘਰ ਦੇ ਹਨੇਰੇ ਕੋਨੇ ਵਿਚ ਕੈਦ ਜੋ ਉਮੰਗਾਂ
ਮਨ ਦੇ ਪਰਿੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਆਕਾਸ਼ ਵਿਚ ਉਡਾਈਏ

                      (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਉਹਦੇ ਵਰਗਾ ਰੰਗ ਰੰਗੀਲਾ ਨਈਂ ਮਿਲਣਾ
ਉੱਚਾ ਲੰਮਾ ਛੈਲ ਛਬੀਲਾ ਨਈਂ ਮਿਲਣਾ

ਕਮਰ ਝੁਕੀ ਪੈ ਗਈਆਂ ਲਕੀਰਾਂ ਚਿਹਰੇ ਤੇ
ਬਚਪਨ ਵਾਲਾ ਸਾਜ਼ ਸੁਰੀਲਾ ਨਈਂ ਮਿਲਣਾ

ਰਾਹਾਂ ਦੇ  ਵਿਚ ਗੈਰ ਬੜੇ ਨੇ ਮਿਲ ਜਾਂਦੇ
ਆਪਣਿਆ ਦਾ ਕੋਈ ਕਬੀਲਾ ਨਈਂ ਮਿਲਣਾ

ਅਪਨੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਖੇਤ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵਿਸਾਰੀਂ ਨਾ
ਏਦੋਂ ਚੰਗਾ ਹੋਰ ਵਸੀਲਾ ਨਈਂ ਮਿਲਣਾ

ਕਤਲ ਕਰਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵੀ ਤਾਂ ਬੰਦੇ ਨੂੰ
ਖੰਜਰ ਐਨਾ ਤੇਜ ਨੁਕੀਲਾ ਨਈਂ ਮਿਲਣਾ

           (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਹੁਣ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਰੰਗਾਂ ਤੇ ਗੁਲਜ਼ਾਰਾਂ ਵਿਚ
ਕਿਣ ਮਿਣ ਕਣੀਆਂ ਸਾਵਣ ਦੀਆਂ ਫੁਹਾਰਾਂ ਵਿਚ

ਰੁੱਖ ਲਗਾਏ ਬੀਜ ਵੀ ਬੀਜੇ ਤੇ ਦਿੱਤਾ ਪਾਣੀ
ਬੈਠੇ ਹਾਂ ਅੱਜ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀਆਂ ਕਤਾਰਾਂ ਵਿਚ

ਦੂਰ ਪਹਾੜਾਂ ਤੇ ਵੀ ਨਾ ਉਹ ਮਿਲਦੀ ਮੌਜ
ਜੋ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਯਾਰਾਂ ਨਾਲ ਬਹਾਰਾਂ ਵਿਚ

ਨਸ਼ਿਆਂ ਨੇ ਸਭ ਚੂੰਡ ਲਏ ਨੇ ਵੇਖ ਜਵਾਨ
ਵਿਰਲਾ ਟਾਵਾਂ ਬਚਿਆ ਕੋਈ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਵਿਚ

ਪੱਥਰ ਪਿਘਲੇ ਮੋਮ ਵਾਂਗਰਾਂ ਹੋ ਜਾਂਦੇ
ਬੜਾ ਅਸਰ ਹੈ ਮਾਵਾਂ ਦੀਆਂ ਪੁਕਾਰਾਂ ਵਿਚ

ਕਰਦੈ ਕੌਣ ਉਡੀਕ ਕਾਲੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਦੀ
ਦਿਨ ਦੀਵੀਂ ਲੁੱਟਾਂ-ਖੋਹਾਂ ਹੋਣ ਬਜ਼ਾਰਾਂ ਵਿਚ

ਇਕ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਜ਼ਖਮ ਬੜੇ, ਇਕ ਫਹਾ ਧਰੇ
ਕਿੰਨਾ ਅੰਤਰ ਕਲਮਾਂ ਅਤੇ ਕਟਾਰਾਂ ਵਿਚ

               (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਇੰਜ ਨਾ ਬੈਠੋ ਢੇਰੀ ਢਾ ਕੇ ਆਖਿਰ ਇਕ ਦਿਨ ਤੁਰਨਾ ਪੈਣਾ
ਅਰਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਮੋਢੇ ਚਾ ਕੇ ਆਖਿਰ ਇਕ ਦਿਨ ਤੁਰਨਾ ਪੈਣਾ

ਖੜਿਆ ਹੋਇਆ ਪਾਣੀ ਵੀ ਤਾਂ ਬਦਬੂ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ 
ਨਦੀਆਂ ਦੇ ਵਾਂਗੂੰ ਵਲ ਖਾ ਕੇ ਆਖਿਰ ਇਕ ਦਿਨ ਤੁਰਨਾ ਪੈਣਾ

ਜਿਹੜਾ ਬੰਦਾ ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰੇ ਤੱਤੀਆਂ ਸੜਕਾਂ ਕੋਲੋ ਡਰਦਾ
ਉਹਨੂੰ ਵੀ ਸਮਝਾਓ ਆ ਕੇ ਆਖਿਰ ਇਕ ਦਿਨ ਤੁਰਨਾ ਪੈਣਾ 

 ਹੱਡਹਰਾਮੀ ਸੁਸਤੀ ਆਲਸ ਜੋੜਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਬੈਠ ਗਏ ਨੇ 
ਉਦਮ ਦੇ ਨਾਲ ਯਾਰੀ ਲਾ ਕੇ ਆਖਿਰ ਇਕ ਦਿਨ ਤੁਰਨਾ ਪੈਣਾ 

 ਫਿਕਰ ਕਰੀਂ ਨਾ ਦੂਰ ਤੁਰ ਗਿਆ ਭਾਵੇਂ ਕੋਈ ਕਾਫਿਲਾ ਤੈਥੋਂ 
ਤਨਹਾਈ ਨੂੰ ਸੀਨੇ ਲਾ ਕੇ ਆਖਿਰ ਇਕ ਦਿਨ ਤੁਰਨਾ ਪੈਣਾ 

 ਰੁਸਵਾਈਆਂ ਦੇ ਸੰਘਣੇ ਜੰਗਲ ਤਲਖ ਪਲਾਂ ਦੇ ਮਾੜੇ ਸੁਪਨੇ 
ਇਹ ਸਾਰੇ ਵੀ ਭੁਲ ਭੁਲਾਕੇ ਆਖਿਰ ਇਕ ਦਿਨ ਤੁਰਨਾ ਪੈਣਾ 

ਲਹਿਰਾਂ ਗਿਣਨਾ ਚੰਗਾ ਲਗਦਾ ਸਾਗਰ ਕੰਢੇ ਬੈਠੇ ਰਹਿ ਕੇ 
ਰੇਤੇ ਉਤੋਂ ਨਾਮ ਮਿਟਾ ਕੇ ਆਖਿਰ ਇਕ ਦਿਨ ਤੁਰਨਾ ਪੈਣਾ
                                       
                                                   (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਸਲੀਕੇ ਨਾਲ ਰਹਿਣਾ ਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਤਰ ਗਏ ਸਮਝੋ
ਜੇ ਗ਼ਮ ਚੁਪਚਾਪ ਸਹਿਣਾ ਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਤਰ ਗਏ ਸਮਝੋ

ਸ਼ੁ੍ਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਤਾਂ  ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਹੈ ਰੁੱਖਾਂ ਨੇ ਪਨਾਹ ਦਿੱਤੀ
ਇਹਨਾਂ ਛਾਵੇਂ ਜੇ ਬਹਿਣਾ ਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਤਰ ਗਏ ਸਮਝੋ

ਸੁਖਾਲਾ ਘੁੰਮਦਾ ਨਹੀਓ ਹਮੇਸ਼ਾ ਵਕਤ ਦਾ ਪਹੀਆ
ਸਲੀਬਾਂ ਨਾਲ ਖਹਿਣਾ ਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਤਰ ਗਏ ਸਮਝੋ

ਇਹ ਮੰਨਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਬੋਲਣ ਵਾਲਿਆ ਦਾ ਬੋਲਬਾਲਾ ਹੈ
ਸਮੇਂ ਤੇ ਸੱਚ ਕਹਿਣਾ ਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਤਰ ਗਏ ਸਮਝੋ

 ਹਮੇਸ਼ਾ ਲੋਚਿਆ ਹੈ ਟੀਸੀਆਂ ਦੇ ਬੇਰ ਲਾਹੁਣਾ, ਪਰ
ਨਜ਼ਰ ਨੂੰ ਥੱਲੇ ਨੂੰ ਲਹਿਣਾ ਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਤਰ ਗਏ ਸਮਝੋ


        (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਹਵਾ ਨੇ ਚਲਦਿਆ ਰਹਿਣਾ ਨਦੀ ਨੇ ਵਗਦਿਆਂ ਰਹਿਣਾ
ਕਿਸੇ ਨੇ ਰੋਂਦਿਆਂ ਰਹਿਣਾ ਕਿਸੇ ਨੇ ਹਸਦਿਆਂ ਰਹਿਣਾ

ਕਿਸੇ ਦਰ ਆ ਗਿਆ ਮਾਤਮ ਕਿਤੇ ਗੂੰਜੀ ਹੈ ਸ਼ਹਿਨਾਈ
ਪਤੰਗੇ ਰਾਖ ਹੋ ਜਾਣਾ ਸ਼ਮਾਂ ਨੇ ਜਗਦਿਆਂ ਰਹਿਣਾ


ਬੜਾ ਹੀ ਜ਼ਹਿਰ ਬੰਦੇ ਨੇ ਕਿਵੇਂ ਇਹ ਕਰ ਲਿਆ ਪੈਦਾ
ਕਬੀਲੇ ਆਪਣੇ ਨੂੰ ਹੁਣ ਸਦਾ ਉਸ ਡਸਦਿਆਂ ਰਹਿਣਾ

ਬਹੁਤ ਹੈ ਜਿੰਦਗੀ ਛੋਟੀ ਤਰਾਨਾ ਪਿਆਰ ਦਾ ਛੇੜੋ
ਤਿਆਗੋ ਤੀਰ ਨਫਰਤ ਦੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕਸਦਿਆਂ ਰਹਿਣਾ

ਕਿ ਆਹ ਕੀਤਾ ਤੇ ਔਹ ਕੀਤਾ ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਕੀਤਾ
ਬੀਤੇ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਆਦਮੀ ਨੇ ਦਸਦਿਆਂ ਰਹਿਣਾ

ਇਹ ਤੋਹਫਾ ਪੀੜ ਦਾ ਭਾਵੇਂ ਬੜੀ ਹੀ ਵਾਰ ਦੇ ਜਾਂਦੇ
ਕਿ ਮੋਹ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਅੰਦਰ ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਫਸਦਿਆਂ ਰਹਿਣਾ

                        (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਬਹਿ ਕੇ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਕਹਾਂ ਮੈਂ
ਦਿਲ ਦੇ ਦੁਖੜੇ ਫੋਲ ਕਹਾਂ ਮੈਂ

ਨਿੱਤ ਮੁਸੀਬਤ ਆਵੇ ਜਾਵੇ
ਭੋਰਾ ਵੀ ਨਾ ਡੋਲ ਕਹਾਂ ਮੈਂ

ਹੋਇਆ ਕੀ ਜੇ ਦੁਨੀਆਂ ਰੁੱਸੀ
ਮੈਂ ਹਾਂ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਕਹਾਂ ਮੈਂ

ਮਿਲਣਾ ਨਹੀਂ ਸਕੂਨ ਕਿਸੇ ਥਾਂ
ਆਪਣਾ ਹਿਰਦਾ ਟੋਲ ਕਹਾਂ ਮੈਂ

ਗਰਦਾ ਸ਼ੋਰ ਤੇ ਧੂੰਆਰੌਲੀ
ਇਸ ਨੂੰ ਕਿਸਦਾ ਰੋਲ ਕਹਾਂ ਮੈਂ

ਅੱਜ ਸਿਆਸਤ ਗੁੰਡਾਗਰਦੀ
ਬੇਸ਼ਰਮਾਂ ਦਾ ਘੋਲ ਕਹਾਂ ਮੈਂ

ਮੁਨਸਿਫ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਜੇ ਲੰਘਾਂ
ਪੂਰਾ ਪੂਰਾ ਤੋਲ ਕਹਾਂ ਮੈਂ

ਪੜ੍ਹ ਲਈਆਂ ਦੋ ਚਾਰ ਕਿਤਾਬਾਂ
ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਹੁਣ ਗੋਲ ਕਹਾਂ ਮੈਂ

ਰਿਸ਼ਤੇ ਨਾਤੇ ਦੂਨੀਆਂਦਾਰੀ
ਦੂਰ ਸੁਹਾਣੇ ਢੋਲ ਕਹਾਂ ਮੈਂ

          (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਸ਼ਹਿਰ ਤੇਰਾ ਹੁਣ ਝੂਠ ਦੀ ਚੌਂਕੀ ਭਰਦਾ ਹੈ
ਤਾਹੀਂ ਏਥੇ ਸੱਚਾ ਬੰਦਾ ਡਰਦਾ ਹੈ

ਹਰ ਘਰ ਮੰਡੀ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵੀ ਵਿਓਪਾਰ ਬਣੇ
ਵਣਜ ਵਫਾ ਦਾ ਏਥੇ ਵਿਰਲਾ ਕਰਦਾ ਹੈ

ਅੱਜ ਦਾ ਆਸ਼ਿਕ ਮੁਫਤ ਕਰੇ ਨਾ ਚਾਕਰੀਆਂ
ਰਾਂਝਾ ਵੀ ਹੁਣ ਗਰਜਾਂ ਉਤੇ ਮਰਦਾ ਹੈ

ਫਿਕਰ ਤਾਂ ਰੋਟੀ ਰੋਜ਼ੀ ਵਾਲਾ ਮੁਕਦਾ ਨਈ
ਮਾਰ ਗਿਆ ਖਰਚਾ ਤਾਂ ਸਭ ਨੂੰ ਘਰਦਾ ਹੈ

ਕਰੀਏ ਖਾਹਿਸ਼ ਕਿੱਦਾਂ ਆਪਾਂ ਜੰਨਤ ਦੀ
ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਉਡਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਗਰਦਾ ਹੈ

ਜਿਹੜਾ ਕਰੇਗਾ ਨੇਕੀ ਓਹੀ ਡੁੱਬੇਗਾ
ਝੂਠ ਕੁਫਰ ਦਾ ਬੇੜਾ ਏਥੇ ਤਰਦਾ ਹੈ

       (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਰੱਜ ਕੇ ਗੰਧਲਾ ਕੀਤਾ ਸਭਿਆਚਾਰ ਨੇਤਾਵਾਂ ਨੇ
ਉੱਚਾ ਸੁੱਚਾ ਨਹੀ ਰੱਖਿਆ ਕਿਰਦਾਰ ਨੇਤਾਵਾਂ ਨੇ

ਮਾਨਵਤਾ ਦੇ ਧਰਮ ਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਛਿੱਕੇ ਟੰਗ ਦਿੱਤਾ
ਹਰ ਥਾਂ ਤੇ ਫੈਲਾਇਆ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਨੇਤਾਵਾਂ ਨੇ

ਇਕ ਜ਼ਮਾਨਾ ਸੀ  ਚੜੇ ਜਦ ਸੂਲੀ ਤੇ ਲੀਡਰ
ਹੁਣ ਤਾਂ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਠੱਗਿਆ ਹੈ ਗੱਦਾਰ ਨੇਤਾਵਾਂ ਨੇ

ਉਤਰ ਕਾਟੋ ਮੈਂ ਚੜ੍ਹਾਂ ਬਸ ਏਦਾਂ ਈ ਹੋਇਆ
ਵਾਰੀ ਵਾਰੀ ਬਦਲ ਲਈ ਸਰਕਾਰ ਨੇਤਾਵਾਂ ਨੇ

ਨਸ਼ਾ ਵੇਚਣਾ ਲੋਕ ਲੁੱਟਣੇ ਜਾਂ ਫਿਰ ਕੁੱਟ ਦੇਣੇ
ਏਸ ਤਰਾਂ ਦੇ ਕੰਮ ਫੜੇ ਬਦਕਾਰ ਨੇਤਾਵਾਂ ਨੇ

ਪੰਜ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਗੇੜਾ ਮਾਰਨ ਜੋ
ਵਾਅਦੇ ਪੂਰੇ ਨਈ ਕੀਤੇ ਹਰ ਵਾਰ ਨੇਤਾਵਾਂ ਨੇ

ਜਿਧਰ ਦੇਖੋ ਹਰ ਪਾਸੇ ਹੀ ਫਿੱਟ ਕਰਾ ਦਿੱਤੇ
ਭਾਈ ਭਤੀਜੇ ਤੇ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇਤਾਵਾਂ ਨੇ

ਨਹੀਂ ਸਿਆਸਤ ਮਾੜੀ ਜੇਕਰ ਫਰਜ਼ ਪਛਾਣੇ ਤਾਂ
ਪਰ ਇਸ ਉਤੇ ਵੀ ਕੀਤਾ ਵਿਉਪਾਰ ਨੇਤਾਵਾਂ ਨੇ

                            (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਹੱਕ ਸੱਚ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀ ਕਰਦੀ ਦਿੱਲੀ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ
ਮਜ਼ਲੂਮਾਂ ਤੇ ਰਹਿੰਦੀ ਵਰ੍ਹਦੀ ਦਿੱਲੀ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ

ਇਹਦੀ ਹਾਂ ਵਿਚ ਹਾਂ ਮਿਲਾਓ ਤਾਂ ਹੀ ਖੁਸ਼ ਹੋਵੇ
ਆਪਣੇ ਉਲਟ ਰਤਾ ਨਾ ਜਰਦੀ ਦਿੱਲੀ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ

ਸਦਾ ਹੀ ਇਸਦੀ ਫਿਤਰਤ ਦੇ ਵਿਚ ਕਰਨਾ ਰਾਜ ਰਿਹਾ
ਤਖਤਾਂ ਖਾਤਿਰ ਰਹੀ ਹੈ ਮਰਦੀ ਦਿੱਲੀ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ

ਕਿਧਰੇ ਪੈਦਾ ਹੋ ਨਾ ਜਾਵੇ ਚਿਣਗ ਬਗਾਵਤ ਦੀ
ਅੰਦਰੋ ਅੰਦਰੀਂ ਰਹਿੰਦੀ ਡਰਦੀ ਦਿੱਲੀ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ

ਜਨਤਾ ਭਾਵੇਂ ਕਰੇ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਰੁੱਖੀ ਸੁੱਕੀ ਨਾਲ
ਹਰੀਆਂ ਹਰੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀ ਚਰਦੀ ਦਿੱਲੀ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ

ਨਿੱਤ ਭਰੇ  ਇਹ ਹਾਮੀ ਉੱਚੇ ਮਹਿਲਾਂ ਕਿਲ੍ਹਿਆਂ ਦੀ
ਨਾਂਹੀ ਕਿਸੇ ਗਰੀਬ ਦੀ ਦਰਦੀ ਦਿੱਲੀ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ

ਭਾਵੇਂ ਸਾਰੀ ਖਲਕਤ ਇਸ ਤੋਂ ਨੀਵੀਂ ਦਿਸਦੀ ਹੈ
ਫਿਰ ਵੀ ਦੇਖੀ ਹਾਉਕੇ ਭਰਦੀ ਦਿੱਲੀ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ

                                   (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਤੂੰ ਕੀ ਗਿਆ ਕਿ ਯਾਰਾ ਹਾਲੋਂ ਬੇਹਾਲ ਹੋਏ
ਕੁਝ ਵੀ ਰਿਹਾ ਨਾ ਪੱਲੇ ਐਨੇ ਕੰਗਾਲ ਹੋਏ

ਮੈਂ ਜਿੰਦ ਜਾਨ ਸਾਰੀ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਵਾਰ ਦਿੱਤੀ
ਤੈਥੋਂ ਵਫਾ ਦੇ ਦੀਵੇ ਕਾਹਤੋਂ ਨਾ ਬਾਲ ਹੋਏ

ਕਿਰ ਜਾਣ ਰੇਤ ਵਾਂਗੂੰ ਮੁੱਠੀ 'ਚ ਬੰਦ ਕੀਤੇ
ਤਿੜਕੇ ਹੋਏ ਇਹ ਰਿਸ਼ਤੇ ਕਦ ਨੇ ਸੰਭਾਲ ਹੋਏ

ਜਦ ਸਾਉਣ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਵਿਚ ਵਗਦੀਆਂ ਨੇ ਪੌਣਾਂ
ਇਹ ਤਾਂ ਹੀ ਸੋਹਦੀਆਂ ਨੇ ਕੋਈ ਜੇ ਨਾਲ ਹੋਏ

ਕਈ ਤੁਰ ਗਏ ਮੁਸਾਫਿਰ ਰਾਹਾਂ 'ਚ ਭਟਕਦੇ ਹੀ
ਸਿਰਨਾਵੇਂ ਜੁਗਨੂੰਆਂ ਦੇ ਫਿਰ ਵੀ ਨਾ ਭਾਲ ਹੋਏ

ਵਿਦਵਾਨ ਬਣਕੇ ਦਸਿਓ ਕੀ ਕਰ ਲਉਗੇ ਹਾਸਿਲ
ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਖੇਡ ਹੀ ਜੇ ਜੀਅ ਦਾ ਜੰਜਾਲ ਹੋਏ

                      (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਭੀੜ ਭੜੱਕੇ ਤੋਂ ਡਰਾਂ
ਸ਼ੋਰ ਸ਼ਰਾਬੇ ਧੂਮ ਧੜੱਕੇ ਤੋਂ ਡਰਾਂ 

ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਿੱਧੇ ਸਾਦੇ ਰਹਿਣਾ ਸਿੱਖਿਆ ਏ
ਫੈਸ਼ਣ ਵੈਸ਼ਣ ਛੂਹ ਛੜੱਕੇ ਤੋਂ ਡਰਾਂ 

ਮੰਡੀ ਦੇ ਵਿਚ ਤੁਰਨਾ ਕਿੰਨਾਂ ਔਖਾਂ ਹੈ
ਕਾਰ ਸਕੂਟਰ ਟਾਂਗੇ ਯੱਕੇ ਤੋਂ ਡਰਾਂ 

ਗਰਮੀ ਵਗਦੀ ਲੂ ਨੇ ਪਿੰਡਾ ਲੂਹ ਦਿੱਤਾ
ਸਰਦੀ ਦੇ ਵਿਚ ਵਗਦੇ ਠੱਕੇ ਤੋਂ ਡਰਾਂ

ਹਰ ਮੇਲੇ ਵਿਚ ਬਹੁਤੇ ਲੋਕੀ ਜੁੜਦੇ ਨੇ
ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਵੱਜਦੇ ਧੱਕੇ ਤੋਂ ਡਰਾਂ 

ਉਂਜ ਤਾਂ ਕੰਮ ਨਜਾਇਜ ਕੋਈ ਵੀ ਕਰਦਾ ਨਈ
ਨਾਕੇ ਉੱਤੇ ਪੁਲਿਸ ਦੇ ਡੱਕੇ ਤੋਂ ਡਰਾਂ 

ਕੀ ਜਾਣਾਂ ਕਦ ਮੌਸਮ ਧੋਖਾ ਦੇ ਜਾਵੇ
ਤੂਫਾਨਾਂ ਦੇ ਚੌਕੇ ਛੱਕੇ ਤੋਂ ਡਰਾਂ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਗਰਮੀ ਰੁੱਤੇ ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰੇ  ਜੀਕਣ ਠੰਡੀਆਂ ਛਾਵਾਂ ਲੱਭਾਂ
ਦਿਲ ਨੂੰ ਕਿਤੇ ਸਕੂਨ ਮਿਲੇ ਨਾ ਜਿਹੜੇ ਪਾਸੇ ਜਾਵਾਂ ਲੱਭਾਂ

ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਕੋਨਾ ਕੋਨਾ ਛਾਣਾਂ ਉਸਦੀ ਕੋਈ ਝਲਕ ਮਿਲੇ ਨਾ
ਭੁੱਲ ਭੁਲੇਖੇ ਤੁਰਦਾ ਫਿਰਦਾ ਜਦ ਵੀ ਏਥੇ ਆਵਾਂ ਲੱਭਾਂ

ਕਿੰਨਾ ਚੋਖਾ ਭੀੜ ਭੜੱਕਾ ਫਿਰ ਵੀ ਬੰਦਾ ਕੱਲਾ ਜਾਪੇ
ਇਹਨਾਂ ਜੁੜੇ ਹਜ਼ੂਮਾਂ ਵਿਚੋਂ ਮਿੱਤਰ ਟਾਵਾਂ ਟਾਵਾਂ ਲੱਭਾਂ

ਹਰ ਇਕ ਚਿਹਰਾ ਧੋਖਾ ਦੇਵੇ ਕੀਹਦੇ ਨਾਲ ਮੁਹੱਬਤ ਕਰੀਏ
ਉਚਿਆਂ ਤਾਈਂ ਕਾਹਦੀ ਯਾਰੀ ਆਪਣੇ ਵਰਗਾ ਸਾਵਾਂ ਲੱਭਾਂ

ਗੁਰਬਤ ਦੇ ਘਸਮੈਲੇ ਸਾਏ ਨਜ਼ਰੀ ਪੈਂਦੇ ਬਹੁਤੀ ਥਾਈਂ
ਮੁਰਝਾਏ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਬਸਤੀ ਕੇਵਲ ਹਾਉਕੇ ਹਾਵਾਂ ਲੱਭਾਂ

ਖੰਡਰ ਜਿਹਾ ਸੁਨੇਹਾ ਦਿੰਦੇ ਮਹਾਂ ਨਗਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਪੱਥਰ
ਸਮਿਆਂ ਨਾਲ ਗੁਆਚੇ ਜਿਹੜੇ ਪਿੰਡ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆ ਥਾਵਾਂ ਲੱਭਾਂ

                    (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਲੰਘਿਆ ਬਚਪਨ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚੋਂ ਬਾਲਾਂ ਦੀ ਕਿਲਕਾਰੀ ਗਈ
ਢਲਦੀ ਉਮਰੇ ਏਦਾਂ ਲੱਗਦਾ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਨਾਲੋਂ ਯਾਰੀ ਗਈ....

ਜਦ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਤੁਰਦੇ ਤੁਰਦੇ ਨਜ਼ਰ ਭਵਾ ਕੇ ਤੱਕਿਆ ਹੈ
ਨਾਲ ਪਸੀਨੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਸਿੰਜਿਆ ਕਿੰਨੀ ਦੂਰ ਕਿਆਰੀ ਗਈ

ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਈਏ ਕਿਸ ਨੂੰ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਸੁੰਨ ਸਰਾਂ
ਦੂਰ ਦੁਰੇਡੇ ਮਿੱਤਰ ਰਹਿੰਦੇ ਹੁਣ ਸਾਡੀ ਦਿਲਦਾਰੀ ਗਈ

ਨਹੀਂ ਦਿੱਸਦੀਆਂ ਪੈੜਾਂ ਵੀ ਹੁਣ ਬੜੀ ਦੂਰ ਤੱਕ ਦੇਖ ਲਿਆ
ਥੱਕ ਹਾਰ ਕੇ ਮੁੜ ਆਈ ਹੈ ਜਿਧਰ ਨਜ਼ਰ ਵਿਚਾਰੀ ਗਈ

ਕਿਸੇ ਕਿਹਾ ਜਦ ਮੁੜ ਜਾ ਘਰ ਨੂੰ ਐਵੇਂ ਖੁਦ ਨੂੰ ਰੋਲੇਂਗਾ
ਨਾਲ ਸਬਰ ਦੇ ਬੈਠ ਗਿਆ ਹਾਂ ਖਿੱਚੀ ਹੋਈ ਤਿਆਰੀ ਗਈ

ਵਕਤ ਦੀ ਕੈਂਚੀ ਨੇ ਕੱਟ ਦਿੱਤੇ  ਖੰਭ ਅਸਾਡੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਦੇ
ਪੰਛੀ ਵਾਂਗੂੰ ਰੀਝ ਉਡਣ ਦੀ ਕਿਧਰੇ ਮਾਰ ਉਡਾਰੀ ਗਈ

                                      (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਚਿਹਰਿਆਂ ਤੋਂ ਵੀ ਅੰਦਾਜਾ ਲਾ ਲਵਾਂਗੇ
ਸੋਚਾਂ ਦੇ ਖੰਭ ਲਾ ਕੇ ਅੰਬਰ ਗਾਹ ਲਵਾਂਗੇ

ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ  ਬੇਵਫਾ ਹੈ ਫੇਰ ਵੀ ਪਰ
ਥੋੜਾ ਬਹੁਤਾ ਰੀਝਾਂ ਨੂੰ ਪਰਚਾ ਲਵਾਂਗੇ

ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੇ ਨਾਲ ਵਾਹ ਜਦ ਵੀ ਪਿਆ ਤਾਂ
ਓਸ ਘੜੀ ਹੀ  ਓਹਨੂੰ  ਸੀਨੇ ਲਾ ਲਵਾਂਗੇ

ਅੱਗ ਦਾ ਭਾਂਬੜ ਵੀ ਜੇਕਰ ਲੱਭਿਆ ਨਾ
ਜੁਗਨੂੰਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਤਨ ਗਰਮਾ ਲਵਾਂਗੇ

ਗਮ ਨਹੀਂ ਜੇ ਉਹ ਨਹੀਂ ਹਨ ਹਮਸਫਰ
ਪੰਧ ਚੁਣਿਆ ਹੈ ਸਿਰੇ ਵੀ ਲਾ  ਲਵਾਂਗੇ

ਤੁਰ ਪਏ ਹਾਂ ਰਸਤਿਆਂ ਦੀ ਹੈ ਖਬਰ ਵੀ
ਚੋਟੀਆਂ ਤੇ ਪੁੱਜ ਕੇ ਹੀ ਸਾਹ ਲਵਾਂਗੇ

                (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਝੂਠ ਤੋਂ ਪਰਦਾ ਉਠਾ ਤੇ ਸੱਚ ਨੂੰ ਸਾਹਵੇਂ ਲਿਆ
ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਫੈਲ ਚੁੱਕੇ ਨੇਰ੍ਹ ਵਿਚ ਦੀਪਕ ਜਗਾ

 ਪਰਦਿਆਂ ਦੇ ਓਹਲਿਆਂ ਵਿਚ ਰਾਜਨੀਤੀ ਚੱਲ ਰਹੀ
 ਬਹੁਤੀਆਂ ਨਾ ਦੇਹ ਸਫਾਈਆਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹੈ ਸਭ ਪਤਾ

ਕੀ ਪਤਾ ਕਿ ਹੋਰ ਕਿੰਨੇ ਯੁੱਧ ਲੜਨੇ ਪੈਣਗੇ
ਵੇਖੀਂ ਕਿਧਰੇ ਭੱਥੇ ਵਿਚੋਂ ਤੀਰ ਨਾ ਦੇਵੀਂ ਮੁਕਾ

 ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਰਹਿਬਰ ਕਹਾਂ ਉਸ ਸ਼ਖਸ਼ ਨੂੰ ਐ ਦੋਸਤਾ
 ਜੋ ਕਹੇ ਕਿ ਕੁੱਲੀਆਂ ਵਿਚ ਦੀਪ ਨਾ ਹਾਲੇ ਜਲਾ

 ਜੇ ਨਾ ਰਲਕੇ ਦੋਸਤੋ ਹੁਣ ਇਸ ਹਵਾ ਨੂੰ ਟੋਕਿਆ
 ਏਸ ਨੇ ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਸਭ ਆਲ੍ਹਣੇ ਦੇਣੇ ਗਿਰਾ

 ਜਿਹੜਾ ਅੱਖਾਂ ਮੀਟ ਕੇ ਕਰਦਾ ਬਹਾਨਾ ਸੌਣ ਦਾ
 ਜਾਗ ਕੇ ਵੀ ਕ਼ੀ ਕਰੂ ਉਹ, ਓਸਨੂੰ ਤੂੰ ਨਾ ਜਗਾ

 ਧੁੱਪ ਹੈ ਕਿ ਧੂੜ ਹੈ, ਤੂੰ ਏਸਦੀ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਾ ਕਰ
 ਕੰਮ ਹੈ ਰਾਹੀ ਦਾ ਮੰਜ਼ਿਲ ਤੇ ਲਵੇ ਨਜ਼ਰਾਂ ਟਿਕਾ

 ਪੂਜਦੇ ਹੀ ਆ ਰਹੇ ਨੇ ਲੋਕ ਭਾਵੇਂ ਝੂਠ ਨੂੰ
 ਫੇਰ ਵੀ ਹਰ ਯੁਗ ਦੇ ਅੰਦਰ ਸੱਚ ਹੀ ਹੈ ਚਮਕਿਆ
                                 (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਬੰਦਾ ਰੱਖਦਾ ਬੜੇ ਹਿਸਾਬ
ਕਿਸ ਨੂੰ ਕਰਨਾ ਕਦੋਂ ਖਰਾਬ

ਨੀਵੇਂ ਤਾਈਂ ਅੱਖਾਂ ਕੱਢੇ
ਉਚੇ ਨੂੰ ਇਹ ਕਹੇ ਜਨਾਬ

ਆਏ ਚਾਰ ਕੁ ਪੈਸੇ ਕੋਲ
ਹਰ ਇਕ ਬਣਿਆ ਫਿਰੇ ਨਵਾਬ

 ਲੀਡਰ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਵਿਚ ਬੈਠ
ਜੇਕਰ ਲੈਣਾ ਕੋਈ ਖਿਤਾਬ

ਅੱਡਾ ਬਣਿਆ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦਾ
ਰੰਗਲਾ ਸੀ ਇਹ ਕਦੇ ਪੰਜਾਬ

ਲਓ ਗਰੀਬੀ ਕਰ ਲੋ ਦੂਰ
ਹਰ ਇਕ ਚੌਂਕ ਚ ਵਿਕੇ ਸ਼ਰਾਬ

ਰਾਜੇ ਨੇ ਚੁੱਕੀ ਹੈ ਅੱਤ
ਦੇਊ ਜੰਤਾ ਕਦੋਂ ਜਵਾਬ

 ਸਾਰੇ ਟੱਬਰ ਟੀ ਵੀ ਦੇਖਣ
ਵਿਰਲੇ ਟਾਵੇਂ ਪੜ੍ਹਨ ਕਿਤਾਬ

 ਮਹਿਕਾਂ ਮਾਣੋਗੇ ਕਿੱਦਾਂ
 ਜੇ ਨਾ ਬੀਜੇ ਤੁਸੀਂ ਗੁਲਾਬ

            (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਵਫਾ ਨੂੰ ਪਾਲਦੇ ਰਹੀਏ ਕੋਈ ਇਲਜ਼ਾਮ ਨਾ ਆਏ
ਕੁਈ ਰੰਜਿਸ਼ ਗਿਲਾ ਸ਼ਿਕਵਾ ਕਿਸੇ ਦੇ ਨਾਮ ਨਾ ਆਏ

ਜਦੋਂ ਵੀ ਦੋਸਤੀ ਕਰਨਾ ਸੁਆਰਥ ਦੂਰ ਹੀ ਰੱਖਣਾ
ਵਿਚਾਲੇ ਦੋਸਤੀ ਭੁੱਲ ਕੇ ਕਦੇ ਵੀ ਦਾਮ ਨਾ ਆਏ

ਇਹ ਜੋ ਕੱਖਾਂ ਦੀ ਕੁੱਲੀ ਹੈ ਇਹਦੀ ਫਰਿਆਦ ਸੁਣ ਲੈਣਾ
ਇਹਦੇ ਤਿਨਕੇ ਬਖੇਰੇ ਜੋ ਹਵਾ ਬਦਨਾਮ ਨਾ ਆਏ

ਮੰਜ਼ਿਲ ਜੇ ਹੈ ਸਰ ਕਰਨੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਨੂੰ ਸਾਹਮਣੇ ਰੱਖੀਂ
ਤਿਰੇ ਕਦਮਾਂ ਨੂੰ ਰਸਤੇ 'ਚ ਕਿਤੇ ਵਿਸ਼ਰਾਮ ਨਾ ਆਏ

ਇਹ ਹੱਸਦੇ ਲੋਕ ਸੋਂਹਦੇ ਨੇ  ਵਸੇਂਦੀ ਧਰਤ ਹੈ ਚੰਗੀ
ਕਿ ਸ਼ਾਲਾ ਏਸ ਦੁਨੀਆਂ ਤੇ ਕੋਈ ਕੁਹਰਾਮ ਨਾ ਆਏ

                        (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਮਿੱਤਰ ਫੁੱਲ ਚਮਕਦੇ ਤਾਰੇ ਦਿਸਦੇ ਟਾਵੇਂ ਟਾਵੇਂ
ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲੱਭਣ ਤੁਰੀਏ ਤਾਂ ਜਾਈਏ ਕਿਹੜੀ ਥਾਵੇਂ
 
ਇਹ ਤਿੰਨੋਂ ਨੇ ਬੜੇ ਪਿਆਰੇ ਰੀਸ ਕਰੇ ਨਾ ਕੋਈ
ਰਾਹੀ ਵੀ ਬਲਿਹਾਰੇ ਜਾਂਦੇ ਬਹਿ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਛਾਵੇਂ

ਜਦ ਵੀ ਆਏ ਰੁੱਤ ਕੁਚੱਜੀ ਬੰਦਾ ਓਦਰ ਜਾਏ
ਓਦੋਂ ਵੀ ਇਹ ਚੇਤੇ ਆਉਂਦੇ ਨਾ ਭੁੱਲਣ ਸਿਰਨਾਵੇਂ

ਏਸ ਜਿਸਮ ਨੇ ਬੜੇ ਹੰਢਾਏ ਪੱਤਝੜ ਵਾਲੇ ਮੌਸਮ
ਥੋੜੀ ਬਹੁਤੀ ਪੌਣ ਵਗੀ ਹੈ ਪੂਰਬ ਵੱਲੋਂ ਭਾਵੇਂ

ਜ਼ਜ਼ਬਾਤਾਂ ਦੀ ਕੁੱਛੜ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਜਿੰਨਾਂ ਉਮਰ ਲੰਘਾਈ
ਓਹਨਾਂ ਕੋਲੋਂ ਜੀਣਾ ਸਿਖ ਲੈ ਕਾਹਨੂੰ ਦਿਲ ਨੂੰ ਢਾਵੇਂ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਤੇਰਾ ਮੇਰਾ ਪਿਆਰ ਬੜਾ ਸੀ
ਦਿਲ ਨੂੰ ਚੈਨ ਕਰਾਰ ਬੜਾ ਸੀ

 ਤੂੰ ਜਦ ਸੱਚੀ ਗੱਲ ਸੁਣਾਈ
ਝੂਠਾਂ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਬੜਾ ਸੀ

ਜੀਵਨ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਕਰ ਦਿਆਂ
 ਤੂੰ ਇਸਦਾ ਹੱਕਦਾਰ ਬੜਾ ਸੀ

ਤੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਤੁਰਨਾ ਸਿੱਖਿਆ
ਉਚਾ ਤੂੰ ਕਿਰਦਾਰ ਬੜਾ ਸੀ

ਅੱਖਾਂ ਮੀਟ ਕੇ ਮਗਰ ਤੁਰੇ ਸਾਂ
 ਤੇਰੇ ਤੇ ਇਤਬਾਰ ਬੜਾ ਸੀ

ਟੋਪ ਹੈ ਸਾਡਾ ਪੱਗ ਹੈ ਸਾਡੀ
 ਹਰ ਕੋਈ ਦਾਵੇਦਾਰ ਬੜਾ ਸੀ

ਹੁਣ ਕਾਹਤੋਂ ਹੈਂ ਨਿੰਮੋਝੂਣਾ
ਓਦੋਂ ਤਾਂ ਬਲਕਾਰ ਬੜਾ ਸੀ

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਚਿਹਰੇ ਉਤੇ ਪੀਲਾਪਨ ਹੈ ਬੁੱਲਾਂ ਉਤੇ ਲਾਲੀ ਹੈ ਨਈਂ
ਮਹਿਕਾਂ ਵੰਡਦਾ ਵਿਹੜਾ ਹੈ ਨੀਂ ਤੇ ਗੁਲਸ਼ਨ ਦਾ ਮਾਲੀ ਹੈ ਨਈਂ

ਭੀੜਾਂ ਵਿਚ ਗੁਆਚੇ ਬੰਦੇ ਲੱਭਦੇ ਫਿਰਨ ਸਕੂਨ ਮਿਲੇ ਨਾ
ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਕਿਰਸਾਨ ਦਿੱਸੇ ਨਾ ਡੰਗਰਾਂ ਪਿਛੇ ਪਾਲੀ ਹੈ ਨਈਂ

ਨਿੱਤ ਆਵਾਰਾ ਘੁੰਮਦੀ ਫਿਰਦੀ ਏਸ ਹਵਾ ਨੂੰ ਕੀ ਸਮਝਾਈਏ
ਜੋ ਤੇਰੇ ਗਲ ਲੱਗ ਕੇ ਝੂੰਮੇ ਐਸੀ ਕੋਈ ਡਾਲੀ ਹੈ ਨਈਂ

ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਖੇੜੇ ਸ਼ੋਖ ਅਦਾਵਾਂ ਖੌਰੇ ਕਿਹੜੇ ਪਾਸੇ ਗਈਆਂ
ਉਦਰੇਵੇਂ ਤਰਸੇਂਵੇਂ ਹੰਝੂ ਕੋਈ ਦਰ ਵੀ ਖਾਲੀ ਹੈ ਨਈਂ

                            (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਪਾਣੀ

ਕਦੇ ਇਹ ਝੀਲ ਬਣਿਆ ਹੈ ਕਦੇ ਇਹ ਵਹਿ ਰਿਹਾ ਪਾਣੀ
 ਕਿ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਹੀ ਏਦਾਂ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਪਾਣੀ

 ਕਦੇ ਉਬਲੇ ਕਦੇ ਜੰਮੇ ਕਦੇ ਇਹ ਬਰਫ ਬਣ ਜਾਵੇ
ਇਹ ਮਾਰਾਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਇਕੋ ਸਮੇਂ ਹੀ  ਸਹਿ ਰਿਹਾ ਪਾਣੀ

ਇਹਦੀ ਇਕ ਬੂੰਦ ਵੀ  ਓਦੋਂ ਕਈ ਲੱਖਾਂ ਦੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ
ਜਦੋਂ ਅੱਥਰੂ ਬਣੇ ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਲਹਿ ਰਿਹਾ ਪਾਣੀ

ਉਦੋਂ ਇਹ  ਸ਼ੋਰ ਨਈਂ ਕਰਦਾ  ਨਿਰਾ ਸੰਗੀਤ ਲਗਦਾ ਹੈ
ਜਦੋਂ ਪਰਬਤ ਤੋਂ ਲਹਿੰਦਾ ਪੱਥਰਾਂ ਸੰਗ ਖਹਿ ਰਿਹਾ ਪਾਣੀ

                            (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਦਿਲ ਦਾ ਚੈਨ ਗਵਾਇਆ ਏਦਾਂ
ਰੀਝਾਂ ਨੂੰ ਵਰਚਾਇਆ ਏਦਾਂ

ਹੱਕ ਸੱਚ ਦੀ ਗੱਲ ਜੇ ਕੀਤੀ
ਮੁਨਸਫ ਨੇ ਲਟਕਾਇਆ ਏਦਾਂ

ਔਖੇ ਵੇਲੇ ਲੋੜ ਪਈ ਜਦ
ਮਿੱਤਰਾਂ ਰੰਗ ਵਟਾਇਆ ਏਦਾਂ

ਪੰਛੀ ਸਹਿਮੇ ਦੂਰ ਉਡ ਗਏ
ਬੰਦੇ ਰੌਲਾ ਪਾਇਆ ਏਦਾਂ

ਨੀਵਾਂ ਰਹਿ ਕੇ ਜੀਣਾ ਸਿਖ ਲੈ
ਖੁਦ ਨੂੰ ਵੀ ਸਮਝਾਇਆ ਏਦਾਂ

ਅੱਖ ਖੁੱਲੀ ਫਿਰ ਨੀਂਦ ਨਾ ਆਈ
ਉਹ ਸੁਪਨੇ ਵਿਚ ਆਇਆ ਏਦਾਂ

                  (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)