ਗ਼ਜ਼ਲ

ਜਦੋਂ ਦਾ ਸ਼ਹਿਰ ਨੇ ਅੰਦਾਜ਼ ਆਪਣਾ ਬਦਲਿਆ ਹੈ
ਦਿਲਾਂ ਵਿਚ ਅਜਨਬੀ ਇਕ ਖੌਫ ਜੇਹਾ ਪਸਰਿਆ ਹੈ

ਮਿਰੇ ਖਾਬਾਂ 'ਚ ਰਹਿੰਦਾ ਰਾਤ ਗੂੜ੍ਹੀ ਨੀਂਦ ਵੇਲੇ
ਜੋ ਮੰਜ਼ਿਰ ਜ਼ਿਹਨ ਅੰਦਰ ਮੈ ਅਨੋਖਾ ਸਿਰਜਿਆ ਹੈ

ਬੜਾ ਬੇਵੱਸ ਹੋ ਕੇ ਫਿਰ ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਕੋਸਦਾ ਰਹਿੰਨਾਂ
ਜਦੋਂ ਹੰਝੂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਪਲਕ ਉੱਤੇ ਲਟਕਿਆ ਹੈ

ਇਹਨਾਂ ਚੌਗਿਰਦਿਆਂ 'ਚ ਘੋਲਿਆ ਹੈ ਜਹਿਰ ਕਿਸ ਨੇ
ਖਿੜ੍ਹਿਆ ਫੁੱਲ ਵੀ ਆਖਿਰ ਨੂੰ ਏਥੇ ਵਿਲਕਿਆ ਹੈ

ਅਦਾਲਤ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਜ਼ਿਕਰ ਤੱਕ ਹੋਇਆ ਨਹੀਂ ਸੀ
ਲੇਕਿਨ ਫੇਰ ਵੀ ਮੈਂ ਹਰ ਸਜ਼ਾ ਨੂੰ ਭੁਗਤਿਆ ਹੈ

ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਖੁੱਲ ਕੇ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਹਰ ਦਮ ਰੋਕ ਲੈਂਦਾ
ਇਹਨਾਂ ਸੋਚਾਂ ਦੁਆਲੇ ਨਾਗ ਕੈਸਾ ਲਿਪਟਿਆ ਹੈ

ਇਕੋ ਜਗਾਹ ਨੇ ਰੁੱਖ,ਰੇਤ,ਪਹਾੜ ਸਾਗਰ ਤੇ ਨਦੀ
ਕਿਆ ਤਸਵੀਰ ਦਾ ਖਾਕਾ ਕਿਸੇ ਨੇ ਚਿਤਰਿਆ ਹੈ

ਨਿਰਮਲ ਸੀ ਕਦੇ ਇਹਦੇ ਚੋਂ ਹਰ ਅਕਸ ਦੀਹਦਾ ਸੀ
ਇਹ ਦਿਲ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਜਿਹਾ ਹੈ ਜੋ ਹੁਣੇ ਹੀ ਤਿੜਕਿਆ ਹੈ

ਕਿਵੇਂ ਦੇਵੇਗਾ ਸੇਧਾਂ ਭੁੱਲੇ ਭਟਕੇ ਚਿਹਰਿਆਂ ਨੂੰ
ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਖੁਦ ਹੀ ਯਾਰੋ ਰਸਤਿਆਂ ਤੋਂ ਭਟਕਿਆ ਹੈ

                        (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)