ਬਦਲਦੇ ਪਹਿਰਾਵਿਆਂ ਦੇ ਰੂ-ਬਰੂ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੈਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਸੁਰਖ਼ਰੂ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ
ਉਂਗਲੀ ਫੜ ਤੁਰਨ ਜਿਹੜਾ ਸਿੱਖਿਆ ਮੈਥੋਂ ਕਦੇ
ਸਿੱਖ ਕੇ ਚਾਲਾਂ ਉਹ ਮੇਰਾ ਹੀ ਗੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ
ਚਮਕ ਵਾਲੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਨੇ ਬੰਦ ਬੂਹੇ ਕਰ ਲਏ
ਹਰ ਸਬੰਧੀ ਸਾਕ ਤੋਂ ਬੇ-ਆਬਰੂ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ
ਦਿਲ ਦਾ ਮਹਿਰਮ ਦੂਰ ਹੋਇਆ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਿ
ਅੰਬਰਾਂ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਤਾਰਾ ਧਰੂ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ
ਕੱਲ-ਮ-ਕੱਲਾ ਘੁੰਮਦਾ ਹਾਂ ਇਹਨੀਂ ਦਿਨੀਂ ਮੈਂ
ਸਾਜ਼ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖਰਾ ਜਿਓਂ ਘੁੰਗਰੂ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ
ਜਦ ਕਚਿਹਰੀ ਪੇਸ਼ੀਆਂ ਪਈਆਂ ਤਾਂ ਓਦੋਂ ਵੀ
ਬਹਿਸ ਦਾ ਮੁੱਦਾ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ))
ਥੋੜੇ ਲੋਕੀਂ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਬਹਾਰਾਂ ਮਾਣ ਰਹੇ ਨੇ
ਬਾਕੀ ਤਾਂ ਬਸ ਐਵੇਂ ਮਿੱਟੀ ਘੱਟਾ ਛਾਣ ਰਹੇ ਨੇ
ਬਹੁਤੇ ਬੰਦੇ ਚਾਹੁੰਦੇ ਚਲੋ ਕਮਾ ਲਈਏ ਦੌਲਤ
ਵਿਰਲੇ ਟਾਂਵੇਂ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਭੇਦਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣ ਰਹੇ ਨੇ
ਧਰਮਾਂ ਦੇ ਨਾਂਅ ਉੱਤੇ ਬੜੀ ਸਿਆਸਤ ਹੋਈ ਹੈ
ਬਾਬੇ ਡੇਰੇ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਸੋਨੇ ਦੀ ਖਾਣ ਰਹੇ ਨੇ
ਭੋਲੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ ਕਿ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲੁੱਟਣ ਮਾਰਨ
ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਹੀ ਫਿਰ ਕਰਦੇ ਗੁਣ-ਗਾਣ ਰਹੇ ਨੇ
ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਸੰਤਾਪ ਭੋਗਦੇ ਨੇ ਕੁਝ ਏਸ ਤਰ੍ਹਾਂ
ਏਥੋਂ ਕਰੀਏ ਹਿਜਰਤ ਸਾਰੇ ਇਹੋ ਠਾਣ ਰਹੇ ਨੇ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਮੰਜ਼ਿਲ ਜਿੰਨੀ ਦੇਰ ਮਿਲੇ ਨਾ ਰਾਹੀਆਂ ਦੇ ਨਾ ਰਾਹ ਮੁਕਦੇ ਨੇ
ਸਿਰੜੀ ਬੰਦੇ ਤੁਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਧਰਤੀ-ਅੰਬਰ ਗਾਹ ਮੁਕਦੇ ਨੇ
ਉਂਝ ਤਾਂ ਬੰਦਾ ਵਕਤ ਤੋਂ ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
ਮੌਤ ਸਮੇਂ ਤਾਂ ਕੇਵਲ ਉਸਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਖੂੰਹਦੇ ਸਾਹ ਮੁਕਦੇ ਨੇ
ਟੁੱਟੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ ਕੀਚਰ ਤੋਂ ਸੰਭਲ ਕੇ ਹੀ ਲੰਘਣਾ ਪੈਣਾ
ਚਲਦੀ ਰਹੇ ਘੜੀ ਦੀ ਸੂਈ ਜੀਵਨ ਦੇ ਪਲ ਧਾਹ ਮੁਕਦੇ ਨੇ
ਜਦ ਵੀ ਕੋਈ ਘੋਰ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਜੀਵਨ ਦੇ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਕੋਮਲ ਭਾਵ ਵਿਅਕਤੀ ਓਦੋਂ ਵੀ ਸਾਰਾ ਗ਼ਮ ਖਾਹ ਮੁਕਦੇ ਨੇ
ਛੱਡ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਅੱਧਵਾਟੇ ਹੀ ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਵੀ ਸਾਕ ਸਬੰਧੀ
ਓਦੋਂ ਵੀ ਤਾਂ ਠੁੰਮਣਾ ਦਿੰਦੇ ਕਈ ਵਸੀਲੇ ਵਾਹ ਮੁਕਦੇ ਨੇ
ਲੰਮੀ ਉਮਰ ਦਾ ਕੀ ਫਾਇਦਾ ਹੈ ਜੇਕਰ ਮੰਜਾ ਮੱਲੀ ਰੱਖਿਆ
ਦੁਨੀਆ ਤੇ ਉਹ ਛਾ ਜਾਂਦੇ ਜੋ ਇੱਕੋ ਵਾਰੀ ਠਾਹ ਮੁਕਦੇ ਨੇ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
