ਗ਼ਜ਼ਲ

ਮੈਂ ਉਸਦਾ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਬੜਾ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ
ਜੁਦਾ ਉਸਤੋਂ ਖਲੋਇਆ ਸੀ ਬੜਾ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ

ਇਹਨਾਂ ਰੁੱਖਾਂ ਨੇ ਸੁੱਕਣਾ ਸੀ ਮੈਂ ਖੁਦ ਇਹ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ

ਜੜ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਤੇਲ ਚੋਇਆ ਸੀ ਬੜਾ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ

ਭਟਕਦਾ ਮਰ ਗਿਆ ਇੱਕ ਅਜਨਬੀ ਕੱਲ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ ਜੋ,

ਮੈਂ ਦਰ ਆਪਣੇ ਨੂੰ ਢੋਇਆ ਸੀ ਬੜਾ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ

ਉਹ ਜਿਹੜਾ ਲੁੱਟ ਕੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹੁਣ ਤੱਕ ਖਾ ਗਿਆ ਯਾਰੋ

ਕਿ ਸੰਗ ਉਸਦੇ ਖਲੋਇਆ ਸੀ ਬੜਾ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ

ਉਹਨਾਂ ਰਸਤਿਆਂ ਤੇ ਤੁਰਦਿਆਂ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਨਾ ਸੀ

ਮੇਰੇ ਰਸਤੇ ,ਚ ਟੋਇਆ ਸੀ ਬੜਾ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ

ਕਰਾਂ ਮੈਂ ਆਰਜ਼ੂ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਐਵੇਂ ਹੀ ਬਿਨਾਂ ਸੋਚੇ

ਨਾ ਕੋਈ ਬੀਜ ਬੋਇਆ ਸੀ ਬੜਾ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ

ਮੇਰੀ ਚਾਹਤ ਮੇਰੀ ਖਾਹਿਸ਼ ਜੇ ਕਿਧਰੇ ਤੋੜ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦੀ

ਮੇਰਾ ਸੁਫਨਾ ਜੋ ਮੋਇਆ ਸੀ ਬੜਾ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ


(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਜੱਗ ਅੰਦਰ ਹੁਣ ਤਾਂ ਕੋਈ ਵੀ ਖਰਾ ਬੰਦਾ ਨਹੀਂ

ਜਿਸ ਤਰਾਂ ਸੋਨੇ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਖੋਟ ਬਿਨ ਧੰਦਾ ਨਹੀਂ

ਜੋ ਬਰਾਬਰ ਕਰ ਦਵੇ ਕੁੱਲੀਆਂ ਤੇ ਮਹਿਲਾਂ ਨੂੰ ਕਦੇ

ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਕੋਈ ਵੀ ਰੰਦਾ ਨਹੀਂ

ਖਾ ਗਏ ਨੇ ਲੁੱਟ ਕੇ ਜੋ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਲੀਡਰ ਬੁਰੇ

ਕਾਹਤੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਗਲੇ ਫਾਂਸੀ ਦਾ ਫੰਦਾ ਨਹੀਂ

ਮਾੜੇ ਅਤੇ ਗਰੀਬ ਦਾ ਵੀ ਹੱਕ ਜਿਸਨੇ ਮਾਰਿਆ

ਉਹਦੇ ਵਰਗਾ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਤੇ ਆਦਮੀ ਗੰਦਾ ਨਹੀਂ

ਸਿਆਸਤਾਂ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਜੋ ਭਰ ਗਏ ਤਿਜੌਰੀਆਂ

ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਹੀ ਖੂਨ ਹੈ ਉਹ ਕੋਈ ਚੰਦਾ ਨਹੀਂ

ਨਿੱਤ ਹੀ ਦੰਗੇ ਫਸਾਦ ਹਾਦਸੇ ਨੇ ਬੇਸ਼ੁਮਾਰ

ਕੌਣ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਲ ਮੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਮੰਦਾ ਨਹੀਂ

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਨਾ ਖਤਰਾ ਧਰਮ ਨੂੰ ਹੈ ਤੇ ਨਾ ਹੈ ਈਮਾਨ ਨੂੰ ਖਤਰਾ
ਜੇ ਖਤਰਾ ਹੈ ਤਾਂ ਕੇਵਲ ਆਦਮੀ ਦੀ ਜਾਨ ਨੂੰ ਖਤਰਾ


ਨਗਰ ਤਾਂ ਸੜ ਰਿਹਾ ਹੈ ਪਰ ਵਜਾਉਂਦਾ ਬੰਸਰੀ ਨੀਰੋ
ਕੋਈ ਸਮਝਾ ਦਿਓ ਹੁਣ ਸ਼ਹਿਨਸ਼ਾਹ ਦੀ ਤਾਨ ਨੂੰ ਖਤਰਾ


ਉਹ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲ ਆਏ ਨੇ ਵਜਾਉਂਦੇ ਧਰਮ ਦੀ ਤੂਤੀ
ਕਦੇ ਟੋਪੀ ਕਦੇ ਤੁਰਲੇ ਦੀ ਉੱਚੀ ਸ਼ਾਨ ਨੂੰ ਖਤਰਾ


ਕਿਸੇ ਦਾ ਬੈਂਕ ਬੈਲੈਂਸ ਹੈ ਕਿਸੇ ਦੇ ਕਾਰਖਾਨੇ ਨੇ
ਕਿਸੇ ਦੀ ਜੇਬ ਅੰਦਰਲੀ ਨਿਗੂਣੀ ਭਾਨ ਨੂੰ ਖਤਰਾ


ਜਿਵੇਂ ਇਹ ਸ਼ਹਿਰ ਮਾਰੋ ਮਾਰ ਕਰਦਾ ਫੈਲਦਾ ਜਾਂਦਾ
ਬੜਾ ਖੇਤੀ ਨੂੰ ਖਤਰਾ ਹੈ ਬੜਾ ਕਿਰਸਾਨ ਨੂੰ ਖਤਰਾ


ਹਨੇਰੀ ਆ ਰਹੀ ਤਾਂ ਹੀ ਬੜਾ ਕੁਝ ਸਾਂਭਿਆ ਲੋਕਾਂ
ਇਕੱਲਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੁੰਨਾ ਬੜਾ ਫੁੱਲਦਾਨ ਨੂੰ ਖਤਰਾ


ਜਨੌਰਾਂ ਨੂੰ ਕਹੋ ਛਿਪ ਜਾਣ ਉੁਹ ਜੰਗਲ ਦੇ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ
ਅਜੇ ਹਿਰਨਾਂ ਨੂੰ ਖਤਰਾ ਹੈ ਨਹੀਂ ਸਲਮਾਨ ਨੂੰ ਖਤਰਾ


ਕਰੋ ਨਾ ਏਸ ਥਾਂ ਖੋਜਾਂ ਕਹੋ ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਤਾਈਂ
ਕਿ ਮੇਰੇ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਧਰਮਾਂ ਤੋਂ ਹੈ ਵਿਗਿਆਨ ਨੂੰ ਖਤਰਾ


ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦਾ ਭੋਰਾ ਜੋ ਬੈਠਾ ਹੈ ਸਿੰਘਾਸਨ ਤੇ
ਕਿ ਲੱਗੀ ਅੱਗ ਤਾਂ ਹੋਵੇਗਾ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਨੂੰ ਖਤਰਾ


(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਚੰਨ ਨਾਲੋਂ ਚਾਨਣੀ ਦਾ ਵਾਸਤਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ

 ਉਜਲੇ ਸਵੇਰਿਆਂ ਨੂੰ ਨ੍ਹੇਰ ਖਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ

 ਖਲੋ ਗਿਆ ਹਾਂ ਥੱਕ ਕੇ ਹੰਭ ਹਾਰ ਕੇ ਅਖੀਰ ਨੂੰ

 ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ ਦੋਸਤਾਂ ਦਾ ਕਾਫਿਲਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ 

ਵਕਤ ਕਿੱਦਾਂ ਬਦਲਦਾ ਹੈ ਆਪਣਾ ਦੇਖੋ ਮਿਜ਼ਾਜ਼

 ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਿਚ ਨਿੱਘ ਵਾਲਾ ਰਾਬਤਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ

 ਝਗੜਦੇ ਨੇ ਲੋਕ ਐਵੇਂ ਫੋਕੀ ਹਾਊਮੇ ਵਾਸਤੇ 

ਸਾਦਗੀ ਸੰਜਮ ਹਯਾ ਦਾ ਜਾਬਤਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ

 ਤੁਰ ਗਿਆ ਪ੍ਰਦੇਸ ਪੁੱਤਰ ਡਾਲਰਾਂ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿਚ

 ਮਾਪਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਆਸਰਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ

 ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਇਹ ਆਣ ਟਪਕੇ ਰੰਗ ਘਸਮੈਲੇ ਜਿਹੇ

 ਤਿਤਲੀਆਂ ਨੂੰ ਫੜ੍ਹਨ ਦਾ ਹਰ ਵਲਵਲਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ

 ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਫੌਜ ਤੇ ਹਥਿਆਰ ਹਾਕਮ ਕੋਲ ਨੇ

 ਕੁੱਲੀਆਂ ਦੇ ਵਾਸੀਆਂ ਦਾ ਹੌਸਲਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ

 ਜਿੰਦਗੀ ਇਹਨੀਂ ਦਿਨੀਂ ਵਿਉਪਾਰ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ 

ਮੋਹ ਮੁਹੱਬਤ ਪਿਆਰ ਵਾਲਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ

 (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਦਿਲਲਗੀ ਨਾ ਆਸ਼ਕੀ ਨਾ ਮੋਹ ਵਫਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

ਇਹ ਕੇਹਾ ਸੰਤਾਪ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਖਤਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

ਸਿਰਨਾਵਿਆਂ ਦੀ ਪੋਟਲੀ ਦੇਖਾਂ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਖੋਲ ਕੇ

ਭੇਜਣਾ ਜਿਸ ਤੇ ਸੁਨੇਹਾ ਉਹ ਪਤਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

ਫਰੋਲ ਵੀ ਦੇਖ ਲਈਆਂ ਤੇਰੀਆਂ ਮੈਂ ਡਾਇਰੀਆਂ

ਜਿਸ ਤੇ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਹੋਵੇ ਉਹ ਸਫਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

ਮਰਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਠੀਕ ਨਾ ਦਾਰੂ ਵੀ ਕਿੰਨੇ ਕਰ ਲਏ

ਅਜਬ ਦਿਲ ਤੇ ਬੋਝ ਹੈ ਟਲਦੀ ਬਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

ਕਤਲ ਹੋਇਆ ਚੌਂਕ ਅੰਦਰ ਬੇਕਸੂਰੇ ਸ਼ਖਸ਼ ਦਾ

ਫਿਰ ਵੀ ਕਾਤਿਲ ਬਚ ਗਿਆ ਉਸਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਕਵਿਤਾ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਟੋਲ ਕੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਮੀਰ

ਕਲਯੁਗੀ ਇਸ ਦੌਰ ਵਿਚ ਉਸਦਾ ਭਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

ਰਹਿ ਕੇ ਜਿਹੜਾ ਕੋਲ ਵੀ ਰੱਖਦਾ ਬੜੇ ਸੀ ਫਾਸਲੇ

ਓਸ ਦੇ ਤੁਰ ਜਾਣ ਉਤੇ ਵੀ ਗਿਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

ਘੁੰਮਦੀਆਂ ਨੀਲੇ ਆਕਾਸ਼ੀਂ ਬੱਦਲੀਆਂ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਨੇ

ਰੂਹ ਕਰੇ ਸ਼ਰਸ਼ਾਰ ਜਿਹੜੀ ਉਹ ਘਟਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

ਬੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਚਾਰਨਾ ਹੈ ਰਾਜਨੀਤੀ ਦਾ ਮਿਜਾਜ਼

ਏਸ ਤੋਂ ਬਲਜੀਤ ਉੱਚੀ ਹੁਣ ਕਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਮੇਰਾ ਦਿਲਦਾਰ ਕਿੱਦਾਂ ਦਾ ਜੋ ਹਰ ਵੇਲੇ ਦਗਾ ਦੇਵੇ
ਕਿ ਸ਼ੀਤਲ ਪੌਣ ਦੇ ਬਦਲੇ ਜੋ ਆਤਿਸ਼ ਨੂੰ ਹਵਾ ਦੇਵੇ


ਇਹਦਾ ਅੰਜ਼ਾਮ ਵੀ ਬਹੁਤਾ ਕਦੇ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ
ਮੈਂ ਚਾਹਾਂ ਬੈਠੀਏ ਮਿਲ ਕਿ ਉਹ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਗਿਣਾ ਦੇਵੇ


ਉਹ ਜਿਹੜਾ ਮਾਣ ਕਰਦਾ ਹੈ ਬੜੀ ਉੱਚੀ ਅਟਾਰੀ ਦਾ
ਕੋਈ ਸਮਝਾ ਦਿਉ ਕੁਦਰਤ ਤਾਂ ਮਹਿਲਾਂ ਨੂੰ ਹਿਲਾ ਦੇਵੇ


ਕਹੋ ਤ੍ਰਿਸ਼ੂਲ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਕਰੇ ਉਹ ਲਾਲ ਨਾ ਅੱਖਾਂ
ਅਤੇ ਤਲਵਾਰ ਵਾਲਾ ਵੀ ਨਾ ਮੁੱਛਾਂ ਨੂੰ ਵਟਾ ਦੇਵੇ


ਬੜੀ ਮੁੱਦਤ ਤੋਂ ਪੌਣਾਂ ‘ਚੋਂ ਕਦੇ ਸੰਗੀਤ ਨਹੀਂ ਸੁਣਿਆ
ਵਜਾਵੇ ਬੰਸਰੀ ਕੋਈ ਤੇ ਕੰਨਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣਾ ਦੇਵੇ


ਜਦੋਂ ਆਵਾਮ ਯਾਰੋ ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਤੇ ਆ ਜਾਂਦਾ
ਉਹ ਤਾਜਾਂ ਨੂੰ ਪਲਾਂ ਅੰਦਰ ਹੀ ਮਿੱਟੀ ਵਿਚ ਮਿਲਾ ਦੇਵੇ


ਜਦੋਂ ਵੀ ਜਾਪਦੀ ਹਾਕਮ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਡੋਲਦੀ ਕੁਰਸੀ
ਇਹੋ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿਚ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਉਹ ਜੰਗਾਂ ਲਵਾ ਦੇਵੇ


(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲੋ ਮੋਹ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਭੰਗ ਬਈ
ਲੋਕੀਂ ਜਾਪਣ ਜਿਵੇਂ ਉਡੀਕਣ ਜੰਗ ਬਈ

ਤਿੱਖੇ ਤਿੱਖੇ ਸਾਰੇ ਆਕੜਖੋਰੇ ਨੇ
ਜਿਸ ਨੂੰ ਛੇੜੋ ਉਹੀ ਮਾਰੇ ਡੰਗ ਬਈ

ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਜਾਹਿਲ ਤੇ ਅਨਪੜ੍ਹ ਬੰਦੇ
ਅਕਲਾਂ ਬਾਝੋਂ ਵੀ ਨੇ ਪੂਰੇ ਨੰਗ ਬਈ

ਸ਼ੋਰ ਸ਼ਰਾਬਾ ਏਦਾਂ ਗਲੀਆਂ ਵਿਚ ਗੂੰਜੇ
ਸੌਂਦੇ ਬਹਿੰਦੇ ਕਰਦਾ ਪੂਰਾ ਤੰਗ ਬਈ

ਜਾਨੋਂ ਮਾਰਨ ਤੱਕ ਦੀ ਧਮਕੀ ਦੇ ਦਿੰਦੇ
ਰਾਖੇ ਧਰਮਾਂ ਦੇ ਕਰ ਜਾਂਦੇ ਦੰਗ ਬਈ

ਨੇਤਾ ਲੋਕ ਵੀ ਗੱਲ ਕਿਸੇ ਦੀ ਸੁਣਦੇ ਨਹੀਂ
ਜਿਹੜਾ ਬੋਲੇ ਉਸਨੂੰ ਦਿੰਦੇ ਟੰਗ ਬਈ

ਹੋਏ ਨੇ ਪਹਿਰਾਵੇ ਵੀ ਅਦਭੁਤ ਬੜੇ
ਦੇਖ ਦੇਖ ਕੇ ਬੰਦਾ ਜਾਵੇ ਸੰਗ ਬਈ

ਹਰ ਹੀਲੇ ਹੀ ਕੁਰਸੀ ਹਾਸਿਲ ਕਰਨੀ ਹੈ
ਵਰਤਣਗੇ ਉਹ ਸਾਰੇ ਮਾੜੇ ਢੰਗ ਬਈ

ਗੁੰਡੀ ਰੰਨ ਪ੍ਰਧਾਨ ਤੇ ਲੁੱਚਾ ਲੀਡਰ ਹੈ
ਵਕਤ ਦਿਖਾਵੇ ਕੈਸੇ ਕੈਸੇ ਰੰਗ ਬਈ

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਭਾਵੇਂ ਫੁੱਲ ਦੀ ਬਹੁਤ ਲੰਮੇਰੀ ਉਮਰ ਕਦੇ ਵੀ ਹੋਈ ਨਾ
ਫਿਰ ਵੀ ਮਹਿਕਾਂ ਵੰਡਣ ਵੇਲੇ ਉਸਦਾ ਸਾਨੀ ਕੋਈ ਨਾ

ਨਿੱਘ ਵਫਾ ਦਾ ਮਿਲਦਾ ਨਹੀਓਂ ਕਿਸੇ ਬਣਾਉਟੀ ਰਿਸ਼ਤੇ ਚੋਂ
ਕਾਗਜ਼ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਚੋਂ ਆਉਂਦੀ ਭੋਰਾ ਵੀ ਖੁਸ਼ਬੋਈ ਨਾ

ਬਹਿ ਜਾਂਦੇ ਜੋ ਹੰਭ ਹਾਰ ਕੇ ਅੱਧਵਾਟੇ ਹੀ ਰਾਹਵਾਂ ਵਿਚ
ਕਿੰਜ ਮਿਲੇਗੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਜੇਕਰ ਕੀਤੀ ਚਾਰਾਜੋਈ ਨਾ

ਨਫਰਤ ਦੇ ਕੁਝ ਬੋਲ ਉੰਨਾ ਦੇ ਤੀਰਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਵਿੰਨ ਗਏ
ਦਰਦਾਂ ਦੀ ਇਹ ਪੀੜ ਅਵੱਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੋਰ ਸਮੋਈ ਨਾ

ਜਿਸਦੀ ਆਦਤ ਵਗਦੇ ਰਹਿਣਾ ਉਸਨੂੰ ਲੱਖ ਸਲਾਮਾਂ ਨੇ
ਠਹਿਰੇ ਹੋਏ ਪਾਣੀ ਵਿਚੋਂ ਜਾਂਦੀ ਵੀ ਬਦਬੋਈ ਨਾ

ਗੁਰਬਤ ਦੇ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਭੁੱਖੇ ਨੰਗੇ ਮਰਦੇ ਲੋਕ
ਪੱਥਰ ਅੱਖ ਹਾਕਮ ਦੀ ਫਿਰ ਵੀ ਭੋਰਾ ਜਿੰਨਾ ਰੋਈ ਨਾ

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਕੁਹਾੜੀ ਫੜ ਕੁਈ ਜੰਗਲ ਨੂੰ ਤੁਰਿਆ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ.

 ਬੜਾ ਹੀ ਖੌਫ ਬ੍ਰਿਖਾਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਤੇ ਛਾ ਰਿਹਾ ਹੈ 

ਚੱਲੀ ਹੈ ਗੋਲੀ ਤੇ ਸੰਨਾਟਾ ਹੈ ਬੁਰਾ ਛਾਇਆ, 

ਪਰਿੰਦਾ ਡਿੱਗ ਕੇ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਤੜਪੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ

ਸਮੇਂ ਦੇ ਕੈਨਵਸ ਉੱਤੇ ਅਜੇਹੇ ਖੌਫ ਦੇ ਮੰਜ਼ਰ,

ਕਿ ਬੰਦਾ ਖੁਦ ਹੀ ਖਾਕਾ ਮੌਤ ਵਾਲਾ ਵਾਹ ਰਿਹਾ ਹੈ

ਹਵਾਵਾਂ ਕੈਦ ਨਾ ਹੋਈਆਂ ਕਦੇ ਮਹਿਕਾਂ ਨਹੀਂ ਮਰੀਆਂ

ਉਹਨੂੰ ਸਮਝਾ ਦਿਓ ਜੋ ਗੁਲਸਿਤਾਂ ਝੁਲਸਾ ਰਿਹਾ ਹੈ 

ਤਨਾਉ ਬਹੁਤ ਹੈ ਸਰਹੱਦ ਤੇ ਐਪਰ ਫਿਕਰ ਹੈ ਨਾ 
ਜਰਾ ਦੇਖੋ ਕਿ  ਫੌਜੀ ਖਤ ਗਰਾਂ ਨੂੰ ਪਾ ਰਿਹਾ ਹੈ

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਅਸੀਂ ਬਸ ਹਾਕਮਾਂ ਦੀ ਹਰ ਗੁਲਾਮੀ ਸਹਿਣ ਜੋਗੇ ਹਾਂ..
ਬਿਗਾਨੇ ਪਰਚਮਾਂ ਦੀ ਓਟ ਹੇਠਾਂ ਬਹਿਣ ਜੋਗੇ ਹਾਂ..


ਪਸੀਨਾ ਕਾਮਿਆਂ ਦਾ,ਪਰ ਅਸਾਨੂੰ ਮੁਸ਼ਕ ਆਉਂਦਾ ਹੈ,
ਲੁਟੇਰੇ ਲਾਣਿਆਂ ਦੀ ਹਾਜ਼ਰੀ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਜੋਗੇ ਹਾਂ..


ਦਰਖਤਾਂ ਤੇ ਜਨੌਰਾਂ ਦੇ ਕਦੇ ਨੇੜੇ ਨਹੀਂ ਫਟਕੇ,
ਅਖੌਤੀ ਬਾਬਿਆਂ ਦੇ ਜੋੜਿਆਂ 'ਤੇ ਢਹਿਣ ਜੋਗੇ ਹਾਂ..


ਜਦੋਂ ਵੀ ਖੋਹਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਤਾਂ ਥੋਹਰਾਂ ਦਿੱਸੀਆਂ ਸਾਹਵੇਂ
ਕਦੇ ਨਾ ਫੁੱਲ ਬੀਜੇ ਕੰਡਿਆਂ ਸੰਗ ਖਹਿਣ ਜੋਗੇ ਹਾਂ..


ਬੜਾ ਹੀ ਦੋਸਤਾਂ ਉੱਤੇ ਕਦੇ ਜੋ ਮਾਣ ਹੁੰਦਾ ਸੀ,
ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਬੇਰੁਖੀ 'ਤੇ ਬੇਤੁਕਾ ਕੁਝ ਕਹਿਣ ਜੋਗੇ ਹਾਂ..


ਕਸੂਤੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਭੀੜ ਸਾਨੂੰ ਨਾਲ ਡੋਬੇਗੀ,
ਹਵਾ ਦੇ ਆਸਰੇ 'ਬਲਜੀਤ' ਹੁਣ ਤਾਂ ਵਹਿਣ ਜੋਗੇ ਹਾਂ..

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)


ਹ

ਗ਼ਜ਼ਲ

.ਅਸੀਂ ਜਦ ਹੱਕ ਮੰਗਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਉਹ ਲਾਰੇ ਫੜਾ ਦਿੰਦੇ

ਕਿ ਸਾਡੀ ਜੀਭ ਸਾਡੀ ਕਲਮ ਤੇ ਪਹਿਰੇ ਬਿਠਾ ਦਿੰਦੇ

ਕਦੇ ਜੇ ਮੇਟਣਾ ਚਾਹਿਆ ਧਰਮ ਦਾ ਭੇਦ ਵੀ ਲੋਕਾਂ

ਇਹ ਤਖਤਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਭਾਉਂਦਾ ਉਹ ਫਿਰ ਦੰਗੇ ਕਰਾ ਦਿੰਦੇ

ਲਹੂ ਪੀਂਦੇ ਨੇ ਜਨਤਾ ਦਾ ਇਹ ਜੋਕਾਂ ਵਾਂਗਰਾਂ ਨੇਤਾ

ਚੋਣਾਂ ਆਉਂਦੀਆਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਫਿਰ ਝੰਡੇ ਥਮਾ ਦਿੰਦੇ

ਮਿਲਦੇ ਨੇ ਕਰੋੜਾਂ ਖੇਡਦੇ ਜੋ ਖੇਡ ਕ੍ਰਿਕਟ ਦੀ

ਸ਼ਹੀਦਾਂ ਦੇ ਕਫ਼ਨ ਤੇ ਸਿਰਫ ਕੁਝ ਤਮਗੇ ਲਗਾ ਦਿੰਦੇ

ਬੜਾ ਹੀ ਧਨ ਕਮਾਇਆ ਹੈ ਜਿੰਨਾ ਨੇ ਵਰਤ ਕੇ ਸੱਤਾ

ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਉਹ ਚੋਰੀਓਂ ਖਾਤੇ ਖੁਲਾ ਦਿੰਦੇ

ਵਿਕ ਗਈਆਂ ਨੇ ਅਖਬਾਰਾਂ ਤੇ ਚੈਨਲ ਵੀ ਵਿਕਾਊ ਨੇ

ਜਿਹੜਾ ਤਾਰਦਾ ਰਕਮਾਂ ਓਹਦੇ ਸੋਹਲੇ ਸੁਣਾ ਦਿੰਦੇ

ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਪਰਦਿਆਂ ਪਿੱਛੇ ਜੋ ਰਚਦੇ ਸਾਜਿਸ਼ਾਂ ਹਰ ਦਮ

ਘਰਾਂ ਦੇ ਬਾਹਰ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਭਰੇ ਗਮਲੇ ਸਜਾ ਦਿੰਦੇ

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਕਹਿ ਕੇ ਜਦੋਂ ਦਾ ਤੁਰ ਗਿਆ ਉਹ ਅਲਵਿਦਾ
ਇੰਜ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਹੁਣ ਭਟਕਿਆ ਹੈ ਕਾਫਿਲਾ


ਮੰਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸਿਆਸਤ ਕਰ ਲਈ ਮੰਦੀ ਬੜੀ
ਹੋ ਗਿਆ ਦੇਖੋ ਸ਼ੁਰੂ ਬਰਬਾਦੀਆਂ ਦਾ ਸਿਲਸਿਲਾ


ਚਟਮ ਕੀਤੇ ਚੌਧਰਾਂ ਨੇ ਸਾਰੇ ਹੀ ਕਾਇਦੇ ਕਾਨੂੰਨ
ਆਦਮੀ ਤੋਂ ਆਦਮੀ ਦਾ ਵਧ ਗਿਆ ਹੈ ਫਾਸਲਾ


ਥੋੜੇ ਪਲ ਆਰਾਮ ਦੇ ਜਦ ਗੁਜ਼ਾਰੇ ਨੇ ਕਦੇ
ਓਸ ਤੋਂ ਵਧ ਕੇ ਵੀ ਆਇਆ ਹੈ ਹਮੇਸ਼ਾ ਜ਼ਲਜ਼ਲਾ


ਜਿਸ ਤਰਾਂ ਦੇ ਮੌਸਮਾਂ ਦੀ ਤੈਨੂੰ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਤਲਾਸ਼
ਇਸ ਜਗ੍ਹਾ ਹਾਸਿਲ ਨਾ ਹੋਣੇ ਛੱਡ ਦਿਲਾ ਵੇ ਪਾਗਲਾ

ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦਾ ਮੁੱਲ ਵੀ ਹੁਣ ਤਾਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਜਨਾਬ
ਦਫਨ ਹੋਇਆ ਮੋਹ ਮੁਹੱਬਤ ਪਿਆਰ ਭਿਜਿਆ ਸਿਲਸਿਲਾ

ਨ੍ਹੇਰਿਆਂ ਦਾ ਤੌਖਲਾ ਉਹ ਸ਼ਖਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਕਦੇ
ਸੀਨਿਆਂ ਵਿਚ ਲੈ ਤੁਰੇ ਨੇ ਜੋ ਸੁਨਾਮੀ ਵਲਵਲਾ

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਸੁਰਾਂ ਬਾਝੋਂ ਜਿਵੇਂ ਨਗਮਾ ਕੁਈ ਬੇਕਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਸੁਹੱਪਣ ਵੀ ਅਧੂਰਾ ਤਾਂ ਬਿਨਾਂ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਜਦੋਂ ਵੀ ਫੁੱਲ ਖਿੜ੍ਹਦੇ ਨੇ ਬੜੇ ਹੀ ਰੰਗ ਹੱਸਦੇ ਨੇ
ਬਿਨਾਂ ਰੰਗਾ ਤੋਂ ਵੀ ਕੋਈ ਭਲਾ ਸੰਸਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਬਣੇ ਜੋ ਭੀੜ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਜਿਆਦਾ ਲੋਕ ਨੇ ਫਿਰਦੇ
ਕਿ ਵਿਰਲਾ ਹੀ ਸ਼ਖਸ਼ ਕੋਈ ਸਿਰਫ ਬਲਕਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਜਦੋਂ ਬਿਪਤਾ ਬਣੇ ਬਹੁਤੇ ਘਰਾਂ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੇ ਨਈ
ਮਗਰ ਸਿਰ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਹੀ ਸਦਾ ਸਰਦਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਬੜੀ ਹੀ ਸਾਦਗੀ ਦਿਸਦੀ ਹੈ ਜਿਹੜੇ ਆਦਮੀ ਵਿਚੋਂ
ਬੜਾ ਹੀ ਅੰਦਰੋਂ ਕਈ ਵਾਰ ਉਹ ਵਲਦਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀਆਂ ਤੇ ਯਾਰੀਆਂ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਨੇ ਲੇਕਿਨ
ਕੋਈ ਟਾਵਾਂ ਹੀ ਸਾਡਾ ਆਪਣਾ ਗ਼ਮਖ਼ਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਦੁਨੀਆਂ ਪੈਰ ਚੁੰਮਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਹੀਰੋ ਬਣਾ ਦੇਵੇ
ਕਿਸੇ ਦਾ ਵੱਖਰਾ ਜੇਹਾ ਜਦੋਂ ਕਿਰਦਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਬੜੀ ਮਹਿਫੂਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਉਹ ਕਿਸ਼ਤੀ ਸਾਗਰਾਂ ਅੰਦਰ
ਕਿ ਜਿਸਦਾ ਆਪਣਾ ਮਹਿਬੂਬ ਹੀ ਪਤਵਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਤਿਲ ਤਿਲ ਕਰਕੇ ਮਰਦੇ ਰਹਿਣਾ, ਇਹ ਵੀ ਕੋਈ ਜੀਣਾ ਯਾਰੋ
ਅੰਦਰੇ ਅੰਦਰ ਖਰਦੇ ਰਹਿਣਾ, ਇਹ ਵੀ ਕੋਈ ਜੀਣਾ ਯਾਰੋ

ਲੋਟੂ ਲਾਣਾ ਜਬਰੀ ਆ ਕੇ ਲੁੱਟੀ ਜਾਵੇ ਕਿਰਤ ਕਮਾਈ,
ਚੁੱਪ ਚੁਪੀਤੇ ਜਰਦੇ ਰਹਿਣਾ, ਇਹ ਵੀ ਕੋਈ ਜੀਣਾ ਯਾਰੋ

ਮੇਰੇ ਆਕਾ ਹੁਕਮ ਸੁਣਾਓ, ਜੋ ਆਖੋਗੇ, ਉਂਝ ਕਰਾਂਗੇ
ਸਾਹਬ ਸਲਾਮਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣਾ, ਇਹ ਵੀ ਕੋਈ ਜੀਣਾ ਯਾਰੋ

ਗਲਤੀ ਏਥੇ ਕੋਈ ਕਰਦਾ, ਪਾਤਰ ਹੋਰ ਸਜ਼ਾ ਦਾ ਬਣਦਾ,
ਐਵੇਂ ਹਰਜੇ ਭਰਦੇ ਰਹਿਣਾ, ਇਹ ਵੀ ਕੋਈ ਜੀਣਾ ਯਾਰੋ

ਮੰਜ਼ਿਲ ਨੇੜੇ ਦਿਸਦੀ ਭਾਵੇਂ, ਬੇੜੀ ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਭਾਰੀ,
ਜਿੱਤੀ ਬਾਜੀ ਹਰਦੇ ਰਹਿਣਾ ਇਹ ਵੀ ਕੋਈ ਜੀਣਾ ਯਾਰੋ

ਤਪਦੀ ਰੁੱਤੇ ਪੈਦਲ ਤੁਰਨਾ, ਕਿਉਂ 'ਬਲਜੀਤ' ਇਹ ਤੇਰੇ ਹਿੱਸੇ,
ਸਰਦੀ ਰੁੱਤੇ ਠਰਦੇ ਰਹਿਣਾ, ਇਹ ਵੀ ਕੋਈ ਜੀਣਾ ਯਾਰੋ

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਕੌੜਾ ਸੱਚ

ਪੰਜੀਂ ਸਾਲੀਂ ਆ ਜਾਂਦੇ ਨੇ

ਬੁੱਧੂ ਫੇਰ ਬਣਾ ਜਾਂਦੇ ਨੇ

ਚੋਣਾਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਰ ਵਾਅਦਾ

ਮਗਰੋਂ ਰੰਗ ਵਟਾ ਜਾਂਦੇ ਨੇ

ਪੜ੍ਹਿਆਂ ਲਿਖਿਆਂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਵੀ

ਅੱਖੀਂ ਘੱਟਾ ਪਾ ਜਾਂਦੇ ਨੇ      

ਕੋਝੀ ਖੇਡ ਸਿਆਸਤ ਦੇਖੋ

ਆਪਸ ਵਿਚ ਲੜਾ ਜਾਂਦੇ ਨੇ

ਸਕੇ ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਬਖਸ਼ਣ

ਵੰਡਾਂ ਹੋਰ ਪਵਾ ਜਾਂਦੇ ਨੇ

ਝੂਠੇ ਮੂਠੇ ਲਾਰੇ ਲਾ ਕੇ

ਵੋਟਰ ਨੂੰ ਵਰਚਾ ਜਾਂਦੇ ਨੇ

ਜਨਤਾ ਦੀ  ਨਾ ਸੁਣਦਾ ਕੋਈ

ਆਪਣਾ ਰਾਗ ਸੁਣਾ ਜਾਂਦੇ ਨੇ

ਦੋ ਨੰਬਰ ਦਾ ਧੰਨ ਹੁੰਦਾ ਜੋ

ਪਾਣੀ ਵਾਂਗ ਵਹਾ ਜਾਂਦੇ ਨੇ

ਹਮਦਰਦੀ ਦਾ ਪਹਿਨ ਮਖੌਟਾ

ਵਿਹੜੀਂ ਗੇੜਾ ਲਾ ਜਾਂਦੇ ਨੇ

ਵੋਟਾਂ ਪਈਆਂ ਮਿਲਗੀ ਕੁਰਸੀ

ਸਭ ਕੁਝ ਭੁੱਲ ਭੁਲਾ ਜਾਂਦੇ ਨੇ

ਭੋਲੀ ਭਾਲੀ ਜਨਤਾ ਨੂੰ ਵੀ

ਪਸ਼ੂਆਂ ਵਾਂਗ ਚਰਾ ਜਾਂਦੇ ਨੇ

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਚਾਹਿਆ ਸੀ ਮਾਣ ਲਈਏ ਸੋਹਬਤਾਂ ਵੀ ਬੇਪਨਾਹ

ਲੱਗੀਆਂ ਸਾਡੇ ਤੇ ਲੇਕਿਨ ਤੋਹਮਤਾਂ ਵੀ ਬੇਪਨਾਹ

ਸਾਫ ਸੋਹਣੀ ਕਿਰਤ ਜਿਹੜੇ ਕਰ ਗਏ ਨੇ ਦੋਸਤੋ

ਕੀਤੀਆਂ ਹਾਸਿਲ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਰਹਿਮਤਾਂ ਵੀ ਬੇਪਨਾਹ

ਰੱਖ ਯਾਰੀ ਆਪਣੇ ਹੀ ਮੇਚ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਨਾਲ

ਆਪ ਹੀ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀਆਂ ਫਿਰ ਸ਼ੁਹਰਤਾਂ ਵੀ ਬੇਪਨਾਹ

ਭਾਈਚਾਰਾ ਕਾਇਮ ਜਿਹੜੇ ਵਿਹੜਿਆਂ ;ਚ ਅੱਜ ਵੀ

ਓਸ ਵਿਹੜੇ ਵੱਸਦੀਆਂ ਨੇ ਬਰਕਤਾਂ ਵੀ ਬੇਪਨਾਹ

ਲੋਕ ਉਹਨਾਂ ਲੀਡਰਾਂ ਨੂੰ ਭੰਡਦੇ ਨੇ ਏਸ ਲਈ

ਰੋਜ ਕਰਦੇ ਮਾੜੀਆਂ ਜੋ ਹਰਕਤਾਂ ਵੀ ਬੇਪਨਾਹ

ਭਾਵੇਂ  ਚੜ੍ਹਦੇ ਨਵੇਂ ਚੰਦ ਰੱਬ ਦੇ ਗੁਆਂਢ ਵਿਚ

ਦੇਖ ਕਰਦੀ ਫੇਰ ਜਨਤਾ ਸ਼ਿਰਕਤਾਂ ਵੀ ਬੇਪਨਾਹ

ਕਿਰਤੀਆਂ ਨੂੰ ਪੇਟ ਭਰ ਮਿਲਦੀ ਨਹੀਂ ਰੋਟੀ ਮਗਰ

ਕੀਤੀਆਂ ਨੇ ਓਸ ਭਾਵੇਂ ਮਿਹਨਤਾਂ ਵੀ ਬੇਪਨਾਹ

ਦਾਅ ਉਤੇ ਲੱਗਿਆ ਕਿਰਦਾਰ ਮੇਰੇ ਦੇਸ਼ ਦਾ

ਕੁੱਲੀਆਂ ਵਿਚ ਰੁਲਦੀਆਂ ਨੇ ਅਸਮਤਾਂ ਵੀ ਬੇਪਨਾਹ

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਨੇਤਾ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਸੁਣੋ ਜੀ
ਭਾਸ਼ਣ ਧੂੰਆਂਧਾਰ ਸੁਣੋ ਜੀ

ਆਨੇ ਵਾਲੇ ਅੱਛੇ ਦਿਨ
ਝੂਠੇ ਜਿਹੇ ਵਿਚਾਰ ਸੁਣੋ ਜੀ

ਦੇਣਾ ਸਭ ਨੂੰ ਪੰਦਰਾਂ ਲੱਖ
ਗੱਪਾਂ ਤੇ ਇਕਰਾਰ ਸੁਣੋ ਜੀ

ਸਾਰਾ ਸਾਲ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਦੌਰੇ
ਕੰਮ ਧੰਦਾ ਬੇਕਾਰ ਸੁਣੋ ਜੀ

ਭਾਵੇਂ ਨਾ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਇਜਤ
ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਸੁਣੋ ਜੀ

ਆਤਮ ਹੱਤਿਆ ਅੰਨ ਦਾਤੇ ਦੀ
ਉਜੜਿਆ ਘਰ ਬਾਰ ਸੁਣੋ ਜੀ

ਸੜਕਾਂ ਉਤੇ ਰੁਲੇ ਜਵਾਨੀ
ਫਿਰਦੀ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰ ਸੁਣੋ ਜੀ

ਸ਼ਾਸ਼ਨ ਦੇ ਵਿਚ ਗੁੰਡੇ ਬੈਠੇ
ਜਨਤਾ ਬੜੀ ਲਾਚਾਰ ਸੁਣੋ ਜੀ

ਵਾੜ ਖੇਤ ਨੂੰ ਖਾਈ ਜਾਵੇ
ਨਿੱਘਰ ਗਏ ਕਿਰਦਾਰ ਸੁਣੋ ਜੀ

ਕੀ ਬਣੇਗਾ ਦੇਸ਼ ਮਿਰੇ ਦਾ
ਭਲੀ ਕਰੇ ਕਰਤਾਰ ਸੁਣੋ ਜੀ

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਜਰਾ ਤੂੰ ਮੁਸਕਰਾਇਆ ਕਰ ਜਦੋਂ ਵੀ ਦਿਲ ਕਰੇ ਤੇਰਾ
ਕਿ ਥੋੜਾ ਗੁਣਗੁਣਾਇਆ ਕਰ ਜਦੋਂ ਵੀ ਦਿਲ ਕਰੇ ਤੇਰਾ

ਅਸਾਂ ਨੂੰ ਤੰਦ ਜਿਹੜੀ ਜੋੜਦੀ ਹੈ ਨਾਲ ਵਿਰਸੇ ਦੇ,
ਇਵੇਂ ਕਿੱਸੇ ਸੁਣਾਇਆ ਕਰ ਜਦੋਂ ਵੀ ਦਿਲ ਕਰੇ ਤੇਰਾ

ਕਰੇ ਪ੍ਰਦਾਨ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਸਲੀਕਾ ਰਹਿਣ ਵੱਸਣ ਦਾ,
ਵਸੀਲਾ ਤੂੰ ਬਣਾਇਆ ਕਰ ਜਦੋਂ ਵੀ ਦਿਲ ਕਰੇ ਤੇਰਾ

ਨਿਗੂਣੀ ਖਾਹਸ਼ ਹੈ ਸਾਡੀ ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਤੋਡ਼ਨੇ ਤਾਰੇ
ਕਦੀ ਨਜ਼ਦੀਕ ਆਇਆ ਕਰ ਜਦੋਂ ਵੀ ਦਿਲ ਕਰੇ ਤੇਰਾ

ਬੜੇ ਹੀ ਫਾਸਲੇ ਤੇ ਦੂਰੀਆਂ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਅੰਦਰ
ਘਟਾਇਆ ਕਰ, ਮਿਟਾਇਆ ਕਰ, ਜਦੋਂ ਵੀ ਦਿਲ ਕਰੇ ਤੇਰਾ

ਅਸੀਂ ਹਾਂ ਪੱਥਰਾਂ ਵਰਗੇ, ਜ਼ਰਾ ਨਾ ਅਸਰ ਹੋਣਾ ਹੈ,
ਜਿਵੇਂ ਮਰਜ਼ੀ ਸਤਾਇਆ ਕਰ ਜਦੋਂ ਵੀ ਦਿਲ ਕਰੇ ਤੇਰਾ

ਬੜੀ 'ਬਲਜੀਤ' ਤੈਨੂੰ ਖੁੱਲ੍ਹ ਅਪਣੇ ਐਬ ਨਾ ਦੱਸੀਂ,
ਮਿਰੇ ਔਗੁਣ ਗਿਣਾਇਆ ਕਰ ਜਦੋਂ ਵੀ ਦਿਲ ਕਰੇ ਤੇਰਾ..
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਦਿਲ ਦਾ ਦਰਦ ਛੁਪਾਉਣਾ ਆਇਆ
ਰੀਝਾਂ ਨੂੰ ਵਰਚਾਉਣਾ ਆਇਆ

ਤਕੜੇ ਨੂੰ ਹਰ ਕੋਈ ਪੂਜੇ
ਮਾੜੇ ਤਾਈਂ ਸਤਾਉਣਾ ਆਇਆ

ਚਤੁਰ ਸਿਆਣੇ ਹਾਕਮ ਨੂੰ ਹੁਣ
ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਰਵਾਉਣਾ ਆਇਆ

ਨਾ ਰੋਟੀ ਨਾ ਰੋਜ਼ੀ ਮਿਲਦੀ
ਭੁੱਖੇ ਨੂੰ ਕੁਰਲਾਉਣਾ ਆਇਆ

ਸਭ ਨੂੰ ਸੁੱਚੀ ਕਿਰਤ ਕਰਨ ਤੋਂ
ਕਿਉਂ ਕੰਨੀ ਕਤਰਾਉਣਾ ਆਇਆ

ਨਿੱਤ ਫਰਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਰਹੇ ਪੂਰਦੇ
ਕਦੇ ਨਾ ਹੱਕ ਜਿਤਾਉਣਾ ਆਇਆ

ਭਾਵੇਂ ਹੈ ਗਰਦਨ ਤੇ ਖੰਜਰ
ਤਾਂ ਵੀ ਸੱਚ ਸੁਣਾਉਣਾ ਆਇਆ

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਅਲਵਿਦਾ ਸਰਕਾਰੀ ਸੇਵਾ

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਮਿਹਨਤੀ ਕਾਮੇ ਨਾਕਾਰੇ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ

ਵਿਹਲੜਾਂ ਤੋਂ ਨੋਟ ਵਾਰੇ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ

ਕੁੱਲੀਆਂ ਵਿਚ ਬਾਲ ਭੁੱਖੇ ਵਿਲਕਦੇ

ਰੱਬ ਦੇ ਘਰ ਪਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰੇ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ

ਜੰਗ ਕੁਰਸੀ ਵਾਸਤੇ ਜਾਰੀ ਹੈ ਪਰ

ਲੋਕ ਬੇਕਸੂਰ ਮਾਰੇ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ

ਫਸਲਾਂ ਥਾਵੇਂ ਹੁਣ ਮਸ਼ੀਨਾਂ ਉੱਗਣਾ

ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਪੁਰਜ਼ੇ ਖਿਲਾਰੇ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ

ਸਪੀਕਰਾਂ ਤੇ ਡੀ ਜੇਆਂ ਦੇ ਸ਼ੋਰ ਵਿਚ

ਗੀਤ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਵਿਸਾਰੇ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ

ਹਸ਼ਰ ਉਸ ਮਕਾਨ ਦਾ ਸੋਚੋ ਜਰਾ

ਜਿਸਨੂੰ ਸੁੰਨਾਂ ਛੱਡ ਸਾਰੇ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ

ਨਸ਼ਿਆਂ ਨੇ ਖਾ ਲਈ ਜਵਾਨੀ ਦੇਸ਼ ਦੀ

ਮਾਪਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਸਹਾਰੇ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ

ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਤੇ ਦੋਸ਼ ਕਾਹਤੋਂ ਥੋਪਣਾ

ਰੁੱਸ ਕੇ ਮਿੱਤਰ ਪਿਆਰੇ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਹਨੇਰੇ ਚੋਂ ਨਜ਼ਰ ਆਵੇ ਜਦੋਂ ਵੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਕੋਈ
ਉਦੋਂ ਫਿਰ ਜਾਣ ਲੈਣਾ ਟਲ ਗਈ ਹੈ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਕੋਈ

ਅਸੀਂ ਜੇ ਸ਼ਬਦ  ਤੋਂ ਭੋਰਾ ਵੀ ਜੀਵਨ ਜਾਚ ਨਾ ਸਿੱਖੇ
ਭਲਾ ਸਾਡਾ ਕਰੇਗੀ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਫਿਰ ਬੰਦਗੀ ਕੋਈ.

ਜਦੋਂ ਤੋਂ ਓਸ ਨੇ ਅਪਣੇ ਗਰਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਹੈ,
ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਸੁਣ ਰਹੇ ਹਾਂ ਭਾਲਦਾ ਹੈ ਤਿਸ਼ਨਗੀ ਕੋਈ.

ਬਿਖੜੇ ਪੈਂਡਿਆਂ ਉਤੇ ਕਦੋਂ ਉਹ ਸਾਥ ਨਿਭਦੇ ਨੇ
ਜਿਹਨਾਂ ਮਾਣੀ ਹੈ ਪਗਡੰਡੀ ਸਦਾ ਹੀ ਰੰਗਲੀ ਕੋਈ

ਜਰਾ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਵੇਖੋ ਬਹਾਰਾਂ ਕਿੰਝ ਮਾਣਾਂਗੇ,
ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਮੌਸਮਾਂ ਅੰਦਰ ਰਹੀ ਜੇ ਗੜਬੜੀ ਕੋਈ.

ਬੜਾ ਖਾਮੋਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਜਦ ਉਹ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਦੀ ਗੁਜ਼ਰੇ,
ਬਿਨਾਂ ਦੇਰੀ ਤੋਂ ਸਮਝਾਂ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਅਜਨਬੀ ਕੋਈ.

ਮਹਿਕਾਂ ਦਾ ਕਦੇ ਵੀ ਫੇਰ ਕੋਈ ਅਰਥ ਨਾ ਰਹਿਣਾ
ਕਿ ਭੰਵਰੇ ਤਿਤਲੀਆਂ ਦੀ ਜੇ ਰਹੀ ਨਾ ਦੋਸਤੀ ਕੋਈ

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)