ਕਾਲੀਆਂ ਰਾਤਾਂ 'ਚ ਟਿਮਟਿਮਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਜੁਗਨੂੰਆਂ ਦੇ ਵੰਸ਼ ਵਿਚੋਂ ਆ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਨਾ ਇਲਮ ਹੈ ਕਿਸ ਜਗ੍ਹਾ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲੋਗੇ,
ਫੇਰ ਵੀ ਇੱਕ ਯਾਤਰਾ ਤੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਯਾਦ ਰੱਖਾਂਗਾ ਇਹ ਨਗ਼ਮੇ ਅਤੀਤ ਦੇ,
ਭੁੱਲ ਨਾ ਜਾਵਾਂ ਕਿ ਗੁਣਗੁਣਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਪੁਰਖਿਆਂ ਦਾ ਆਖਿਆ ਵੀ ਹੈ ਸਹੀ ,
ਰਾਹਾਂ ਕੰਢੇ ਫੁੱਲ ਪੌਦੇ ਲਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਕਾਵਾਂ ਰੌਲੀ ਧੂੜ ਧੂਆਂ ਹਰ ਤਰਫ਼ ਹੈ,
ਯੋਗਦਾਨ ਮੈਂ ਵੀ ਆਪਣਾ ਪਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਅੱਖਰਾਂ ਨਾਲ ਖੇਡਣਾ ਇਹ ਆਰਜ਼ੂ ਸੀ,
ਕਾਗਜ਼ਾਂ ਤੇ ਕੁਝ ਲਕੀਰਾਂ ਵਾਹ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਨਾ ਹੀ ਦੁੱਧ ਨਿਕਲਿਆ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਖੂਨ ਆਇਆ ਸੀ।
ਸਾਡੇ ਬਾਬੇ ਨੇ ਤਾਂ ਕਿਰਤ ਕਰਮ ਦਾ ਫਰਕ ਵਿਖਾਇਆ ਸੀ।
ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਇਹ ਫੋਟੋ ਵੀ ਇੱਕ ਵਧੀਆ ਜਿਹਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਰਿਹਾ,
ਪਾਪ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਧਨ ਕਮਾਉਣਾ ਭਰਮ ਮਿਟਾਇਆ ਸੀ।
ਨੇਕ ਕਮਾਈ ਵੱਡਾ ਦਰਜਾ ਰੱਖਦੀ ਲੋਕ ਕਚਹਿਰੀ ਵਿੱਚ ,
ਭਾਈ ਲਾਲੋ ਉੱਚਾ ਕਰਕੇ ਭਾਗੋਆਂ ਨੂੰ ਸਮਝਾਇਆ ਸੀ।
ਏਹੋ ਜਿਹੇ ਸਿਧਾਂਤ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਓਦੋਂ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਦਿੱਤੇ,
ਅੰਧਕਾਰ ਦਾ ਜਦੋਂ ਹਨੇਰਾ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਛਾਇਆ ਸੀ।
'ਹੱਕ ਪਰਾਇਆ ਨਾਨਕਾ ਉਸ ਸੂਅਰ ਉਸ ਗਾਇ' ਕਹਿ
ਹੱਥੀਂ ਮਿਹਨਤ ਕਰਨ ਦਾ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲ ਸਿਖਾਇਆ ਸੀ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਚੰਗਾ ਕਹਿ-ਕਹਿ ਕੇ ਵਡਿਆਈ ਜਾਨੇ ਆਂ।
ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਐਵੇਂ ਸਿਰੇ ਚੜ੍ਹਾਈ ਜਾਨੇ ਆਂ।
ਬਹੁਤਾ ਸੋਚਣ ਤੋਂ ਵੀ ਹਾਸਲ ਥੋੜ੍ਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਸੋਚਾਂ ਵਾਲੇ ਘੋੜੇ ਨਿੱਤ ਭਜਾਈ ਜਾਨੇ ਆਂ।
ਸਾਰੇ ਤੁਰ ਪਏ ਡਾਲਰ ਤੇ ਪੌਂਡਾਂ ਦੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ,
ਜੰਮਣ ਭੋਇੰ ਦਾ ਵੀ ਕਰਜ਼ ਭੁਲਾਈ ਜਾਨੇ ਆਂ।
ਲਾਸ਼ਾਂ ਉੱਤੇ ਏਥੇ ਗੁੰਡੇ ਭੰਗੜੇ ਪਾਉਂਦੇ ਨੇ ,
ਮੋਈ ਤਿਤਲੀ ਮਾਤਮ ਅਸੀਂ ਮਨਾਈ ਜਾਨੇ ਆਂ।
ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਤੰਤਰ ਦਾ ਭੌਂਪੂ ਵੱਜਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ,
ਬੰਦੇ ਵੋਟਾਂ ਬਣੀਆ ਤੇ ਭੁਗਤਾਈ ਜਾਨੇ ਆਂ।
ਭਾਵੇਂ ਗਲਤੀ ਕੀਤੀ ਨਹੀਂ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਝੱਲੀਆਂ ਨੇ,
ਬੀਤੇ ਸਮਿਆਂ ਉੱਤੇ ਹੁਣ ਪਛਤਾਈ ਜਾਨੇ ਆਂ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਜੀਵਨ ਪੰਧ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਵਾਂਗਰ ਮਿਲਿਆ ਹੈ।
ਹਰ ਇਕ ਪਲ ਘਟਨਾਵਾਂ ਵਾਂਗਰ ਮਿਲਿਆ ਹੈ।
ਮਿਲਿਆ ਨਾ ਆਰਾਮ ਜ਼ਰੂਰਤ ਦੇ ਵੇਲ਼ੇ ,
ਚੈਨ ਵੀ ਢਲੀਆਂ ਛਾਵਾਂ ਵਾਂਗਰ ਮਿਲਿਆ ਹੈ।
ਜਿਸਦੀ ਕਦੇ ਜ਼ਿਆਰਤ ਦਿਲ ਤੋਂ ਕੀਤੀ ਸੀ,
ਪਰੀਆਂ ਦੀਆਂ ਕਥਾਵਾਂ ਵਾਂਗਰ ਮਿਲਿਆ ਹੈ।
ਸੱਥਾਂ, ਗਲੀਆਂ - ਬਾਜ਼ਾਰਾਂ 'ਚੋਂ ਲੱਭਦੇ ਸਾਂ,
ਸੱਜਣ ਸਾਹਿਤ ਸਭਾਵਾਂ ਵਾਂਗਰ ਮਿਲਿਆ ਹੈ।
ਵਸਲਾਂ ਦੀ ਹੱਟ ਉੱਤੇ ਜੇ ਕੁਝ ਮਿਲਿਆ ਤਾਂ,
ਸਾਧਾਂ ਦੀਆਂ ਜਟਾਵਾਂ ਵਾਂਗਰ ਮਿਲਿਆ ਹੈ।
ਔਕੜ ਵੇਲੇ ਜਿਸਤੋਂ ਢਾਰਸ ਮਿਲਦੀ ਏ ,
ਐਸਾ ਸ਼ਖਸ ਭਰਾਵਾਂ ਵਾਂਗਰ ਮਿਲਿਆ ਹੈ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਕੋਇਲ ਜਾਂ ਬੁਲਬੁਲ ਨਾ ਬੋਲੇ ਸ਼ੋਰ ਸਿਰਫ ਹੁਣ ਕਾਵਾਂ ਦਾ।
ਔਝੜ ਰਾਹੇ ਪਏ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ ਚੇਤਾ ਭੁੱਲਿਆ ਰਾਹਵਾਂ ਦਾ।
ਕੋਈ ਨਾ ਪੁੱਛੇ ਵਾਤ ਕਿਸੇ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਇਸ ਮੇਲੇ ਵਿੱਚ,
ਭਾਈਆਂ ਬਾਝ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਭੱਜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਦਾ।
ਮਤਲਬਖੋਰਾ ਐਨਾ ਹੋਇਆ ਬਦਲਣ ਲੱਗਿਆਂ ਦੇਰ ਨਾ ਲਾਵੇ,
ਬੰਦੇ ਤੇ ਵੀ ਅਸਰ ਹੋ ਗਿਆ ਗਿਰਗਿਟ ਦੀਆਂ ਅਦਾਵਾਂ ਦਾ।
ਏਦੋਂ ਵੱਡਾ ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤਾ ਲੱਭਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਰਖ ਲਿਆ ਹੈ,
ਮੋਹ ਮਮਤਾ ਦੀ ਇੱਕ ਉਦਾਹਰਣ ਵੱਡਾ ਜਿਗਰਾ ਮਾਵਾਂ ਦਾ।
ਭਾਵੇਂ ਤੁਰਦੇ ਤੁਰਦੇ ਏਥੋਂ ਤੀਕਰ ਵੀ ਹੁਣ ਆ ਪਹੁੰਚੇ ਹਾਂ,
ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਜੇ ਭੁਲੇਖਾ ਭੁੱਲੇ ਵਿਸਰੇ ਕੁਝ ਨਾਵਾਂ ਦਾ।
ਸਾਰਾ ਜੀਵਨ ਚਾਰਦੀਵਾਰੀ ਅੰਦਰ ਹੀ ਨਾ ਲੰਘ ਜਾਵੇ,
ਆਓ ਹੁਣ ਭਰਮਣ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਆਪਾਂ ਚਾਰ ਦਿਸ਼ਾਵਾਂ ਦਾ।
ਸ਼ਾਮ ਸਵੇਰੇ ਸੈਰ ਕਰਦਿਆਂ ਵੀ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ,
ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਡਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕੁਝ ਅਣਦਿਖ ਬਲਾਵਾਂ ਦਾ।
ਸ਼ਾਇਦ ਚਰਖੇ ਤੇ ਤੰਦ ਪਾਉਣੀ ਆ ਜਾਵੇ ਹੁਣ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ,
ਗੁਰੂਆਂ ਪੀਰਾਂ ਦੀ ਧਰਤੀ ਤੇ ਹੈ ਵਰਦਾਨ ਦੁਆਵਾਂ ਦਾ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਜਿੱਥੋਂ ਰਿਜ਼ਕ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਹਾਸਿਲ ਉਹ ਓਥੋਂ ਦਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ।
ਜਿਸ ਦੀ ਪਿੱਠ ਜੋ ਥਾਪੜ ਦੇਵੇ ਓਸੇ ਨਾਲ ਖਲੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਕਿੱਦਾਂ ਸੁਣਾਂ ਉਦਾਸੇ ਨਗ਼ਮੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੇਰਾ,
ਸਮਾਂ ਬੀਤਿਆ ਦਿਲ ਮੇਰੇ ਨੂੰ ਕੰਡਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਰੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਜਿੱਧਰ ਜਾਈਏ ਇੱਕ ਸੁੰਨਾਪਣ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਅੱਗੋਂ ਮਿਲਦਾ,
ਇਸ ਨਗਰੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਘੁੱਪ ਹਨੇਰਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਜਿਸ ਬੰਦੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਪਾਈਏ ਤੇ ਕੁਝ ਗੱਲਾਂ ਕਰੀਏ,
ਉਹ ਬਣਕੇ ਦੁਖਿਆਰਾ ਲੇਕਿਨ ਵੱਖਰੇ ਧੋਣੇ ਧੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਬੜਾ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਹੁਣ ਇਹ ਢਿੱਡ ਫਰੋਲਾਂਗੇ ਨਾ,
ਹਰ ਕੋਈ ਏਥੇ ਆਪਣੇ ਦੁੱਖ ਤੇ ਆਪਣਾ ਰੋਣਾ ਰੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਜਿਹੜਾ ਪਾਣੀ ਵਗਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਆਪਮੁਹਾਰਾ,
ਇੱਕ ਸਮੁੰਦਰ ਕਿੰਨੀਆਂ ਨਦੀਆਂ ਆਪਣੇ ਵਿੱਚ ਸਮੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਫਿੱਕਾ ਬੋਲ ਕੇ ਅਪਣੀ ਕਦਰ ਘਟਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਬੰਦਾ ਹਰ ਥਾਂ ਆਪਣਾ ਕੀਤਾ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਲੰਮੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਜਾਗੇ ਚਿੱਟੇ ਦਿਨ ਹੈ ਸੌਦਾ,
ਏਸੇ ਚੱਕਰ ਅੰਦਰ ਉਮਰ ਘਟਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਸੁੱਕੇ ਪੌਦੇ ਕਾਂਟ ਛਾਂਟ ਕੇ ਨਵੇਂ ਲਗਾਉਂਦਾ,
ਮਾਲੀ ਏਦਾਂ ਸੋਹਣਾ ਵਕਤ ਟਪਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਰੁੱਖ਼ ਦੀ ਟੀਸੀ ਉੱਤੇ ਬੈਠਾ ਪੰਛੀ ਤੱਕੋ,
ਲੈਂਦਾ ਬੜੇ ਹੁਲਾਰੇ ਗੀਤ ਵੀ ਗਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਸੁੰਨਿਆਂ ਰਾਹਾਂ ਉੱਤੇ ਤੁਰਦਾ ਹਰ ਰਾਹੀ ਵੀ,
ਸਹਿਜੇ ਸਹਿਜੇ ਆਪਣਾ ਪੰਧ ਮੁਕਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਮਾਇਆ ਦਾ ਮੋਹ ਰੱਖੋਗੇ ਤਾਂ ਨਰਕ ਮਿਲੇਗਾ,
ਢੌਂਗੀ ਬਾਬਾ ਕਹਿ ਕੇ ਲੋਕ ਡਰਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਖਰਚਾ ਜਿਸਦਾ ਬਹੁਤਾ ਅਤੇ ਕਮਾਈ ਥੋੜ੍ਹੀ,
ਆਖਰ ਆਪਣਾ ਝੁੱਗਾ ਚੌੜ ਕਰਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਵੋਟਾਂ ਲੈ ਕੇ ਕੁਰਸੀ ਉੱਤੇ ਬੈਠਾ ਲੀਡਰ,
ਭਾਸ਼ਨ ਦਿੰਦਾ ਥੁੱਕੀਂ ਵੜੇ ਪਕਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਚੰਗੇ-ਮੰਦੇ ਹਰ ਬੰਦੇ ਦੀ ਰਮਜ਼ ਪਛਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਟੇਢਾ ਝਾਕਣ ਵਾਲ਼ੇ ਦੀ ਵੀ ਨੀਯਤ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਕੰਮ ਹੁੰਦਾ ਉਹ ਤਾਂ ਟਹਿਕਣਗੇ ਬਾਗ਼ਾਂ ਅੰਦਰ,
ਭਾਵੇਂ ਮਹਿਕ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ ਤਾਂ ਵੀ ਮਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਜੀਂਦੇ ਜੀਅ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਨਾ ਗੁਲਦਸਤਾ ਕੋਈ,
ਮੋਇਆਂ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਖ਼ਾਕ ਵੀ ਛਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਤਪਦੇ ਹੋਏ ਮੌਸਮ ਨੂੰ ਫ਼ਿਰ ਓਦੋਂ ਆਪਾਂ ਟੱਕਰਾਂਗੇ
ਰੁੱਤਾਂ ਨੂੰ ਮਾਣਨ ਦੀ ਮਨਸ਼ਾ ਜਦ ਵੀ ਠਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਸਾਰੇ ਆਖਣ ਸਾਉਣ ਮਹੀਨਾ ਆਵੇ ਛਹਿਬਰ ਲੱਗੇ,
ਬਾਰਿਸ਼ ਆਵੇ ਤਾਂ ਫਿਰ ਐਵੇਂ ਛੱਤਰੀ ਤਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਸਾਰੇ ਵਾਅਦੇ ਖੋਖੇ ਨਿਕਲੇ ਨਿਕਲ ਗਈ ਹੈ ਫੂਕ ।
ਇਹ ਸਰਕਾਰ ਹੈ ਬੇਵੱਸ ਹੋਈ ਲੋਕੀਂ ਦਰਸ਼ਕ ਮੂਕ ।
ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲ਼ੋਂ ਵੀ ਬਦਤਰ ਨੇ ਹੁਣ ਏਥੇ ਹਾਲਾਤ ,
ਜਿਹੜੇ ਨੂੰ ਪ੍ਰਧਾਨ ਬਣਾਇਆ ਉਹ ਸੁੱਤਾ ਹੈ ਘੂਕ ।
ਅਣਗੌਲੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਏਥੇ ਦੁੱਖ ਕੋਈ ਵੀ ਸੁਣਦਾ ਨਾ,
ਰੌਲੇ ਅੰਦਰ ਦਬ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ ਲਾਚਾਰਾਂ ਦੀ ਹੂਕ ।
ਮਨਚਾਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਾਂ ਮੈਂ ਬਸ ਏਨੀ ਕੁ ਹੈ ਤਮੰਨਾ ,
ਬਾਗ਼ਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਬਿਰਹੋਂ ਮਾਰੀ ਕੋਇਲ ਦੀ ਜਿਓਂਂ ਕੂਕ ।
ਜਦੋਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਲਿਖਣਾ ਚਾਹਿਆ ਮੈਂ ਅਫਸਾਨਾ ਕੋਈ
ਲੇਕਿਨ ਮੈਥੋਂ ਲਿਖ ਨਾ ਹੋਈ ਦਿਲਕਸ਼ ਕੋਈ ਟੂਕ ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਕਿਤੇ ਆਪਾਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਅਸੀਂ ਬਸ ਏਸ ਥਾਂ ਜੋਗੇ ।
ਕਿ ਚੁਗਣਾ ਇਸ ਗਰਾਂ ਦਾਣਾ ਅਸੀਂ ਬਸ ਏਸ ਥਾਂ ਜੋਗੇ।
ਮੜੀਆਂ ਕੋਲ ਏਦਾਂ ਹੀ ਤਾਂ ਘਾਹ ਨੇ ਉੱਗਣਾ ਆਖਿਰ,
ਇਹ ਖੁਦ ਹੀ ਮੰਨਣਾ ਭਾਣਾ ਅਸੀਂ ਬਸ ਏਸ ਥਾਂ ਜੋਗੇ।
ਉਹ ਮੇਰੀ ਸ਼ਕਲ ਵੀ ਨਾ ਦੇਖਣੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਮੈਂ ਕੀ ਆਖਾਂ,
ਇਹ ਮੇਰਾ ਪਾਟਿਆ ਬਾਣਾ ਅਸੀਂ ਬਸ ਏਸ ਥਾਂ ਜੋਗੇ।
ਇਹਨਾਂ ਖੇਤਾਂ 'ਚੋਂ ਉੱਗਿਆ ਜੋ ਵੀ ਉਸਤੇ ਹੱਕ ਹੈ ਸਾਡਾ,
ਜੋ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਉਹੀ ਖਾਣਾ ਅਸੀਂ ਬਸ ਏਸ ਥਾਂ ਜੋਗੇ।
ਵਿਵਸਥਾ ਹੈ ਬੜੀ ਜ਼ਾਲਮ ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਭੱਜਣਾ ਏਥੋਂ,
ਕਿ ਭਾਵੇਂ ਤੁਰ ਗਿਆ ਲਾਣਾ ਅਸੀਂ ਬਸ ਏਸ ਥਾਂ ਜੋਗੇ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਥੋੜ੍ਹਾ ਜੇਹਾ ਅੰਤਰ ਸਾਰੇ ਇੱਕੋ ਵਰਗੇ ਨੇ।
ਲੋਕੀਂ ਬਹੁਤੇ ਗ਼ਰਜ਼ਾਂ ਮਾਰੇ ਇੱਕੋ ਵਰਗੇ ਨੇ।
ਚੋਣਾਂ ਵੇਲੇ ਗਿਰਗਿਟ ਵਾਂਗੂ ਰੰਗ ਬਦਲਦੇ ਜੋ,
ਅਸਲ ਸਿਆਸੀ ਲੀਡਰ ਸਾਰੇ ਇੱਕੋ ਵਰਗੇ ਨੇ।
ਆਪਸ ਦੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕਮਿਕ ਹੋਏ ਗੁੰਡੇ ਤੇ ਨੇਤਾ,
ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਭ ਕਾਲੇ ਕਾਰੇ ਇੱਕੋ ਵਰਗੇ ਨੇ।
ਗ਼ੁਰਬਤ ਦਾ ਰੰਗ ਸਭਨੀਂ ਥਾਈਂ ਇੱਕੋ ਵਰਗਾ ਹੈ,
ਬਸਤੀ ਅੰਦਰ ਕੁੱਲੀਆਂ ਢਾਰੇ ਇੱਕੋ ਵਰਗੇ ਨੇ।
ਗੀਟੇ ਪਰਬਤ ਪੱਥਰ ਅਤੇ ਚਟਾਨਾਂ ਨੇ ਇੱਕੋ,
ਦੁਨੀਆ ਉੱਤੇ ਸਾਗਰ ਖਾਰੇ ਇੱਕੋ ਵਰਗੇ ਨੇ।
ਅੰਬਰ ਦੀ ਹਿੱਕ ਉੱਤੇ ਕਿੰਨੀਂ ਰੌਣਕ ਲਾਉਂਦੇ ਜੋ,
ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ ਚਮਕਣ ਉਹ ਤਾਰੇ ਇੱਕੋ ਵਰਗੇ ਨੇ ।
ਜਿਹਨਾਂ ਹਿੱਸੇ ਆਈਆਂ ਨਾ ਚਾਨਣ ਰਿਸ਼ਮਾਂ,
ਭਟਕਣ ਵਿੱਚ ਲਾਚਾਰ ਵਿਚਾਰੇ ਇੱਕੋ ਵਰਗੇ ਨੇ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਮੇਹਨਤ ਅਜਾਈਂ ਸਾਰੇ ਦੀ ਸਾਰੀ ਗਈ।
ਨੱਕੋ ਬੰਨ੍ਹਦਿਆਂ ਪਾਣੀ ਦੀ ਵਾਰੀ ਗਈ।
ਬੀਤੀ ਤਮਾਮ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਹ ਰੀਂਗਦੇ ਹੋਏ,
ਬਾਲਪਨ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਕਿਲਕਾਰੀ ਗਈ।
ਹਾਸਿਆਂ ਨੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰੁਖ਼ਸਤੀ ਲਈ ਕਿ
ਪੰਡ ਫਰਜ਼ਾਂ ਦੀ ਇਹ ਹੁੰਦੀ ਭਾਰੀ ਗਈ।
ਸਾਗ਼ਰ ਦਾ ਕਿਨਾਰਾ ਵੀ ਗਵਾਚਿਆ ਹੈ ,
ਝੀਲ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹ ਖਾਰੀ ਗਈ।
ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕਹਿੰਦਾ ਬੁਰਾ ਬੰਦਾ ਬਣਾ ਮੈਂ,
ਚੰਗਾ ਚੰਗਾ ਬਣਦਿਆਂ ਦਿਲਦਾਰੀ ਗਈ।
ਜੀਵਨ ਦੇ ਬਹੁਤੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਅਰਥ ਬਦਲੇ ,
ਬਾਪੂ ਗਿਆ ਤਾਂ ਨਾਲ ਬਰ-ਖੁਰਦਾਰੀ ਗਈ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਬੋਲਾਂਗਾ ਤਾਂ ਮੂੰਹ-ਫੱਟ ਕਹਿ ਕੇ ਭੰਡਣਗੇ ਲੋਕੀਂ ।
ਨਾ ਬੋਲਾਂ ਫਿਰ ਚੋਟਾਂ ਲਾ ਲਾ ਚੰਡਣਗੇ ਲੋਕੀਂ ।
ਸੱਜਣ ਯਾਰ ਬਥੇਰੇ ਮਿਲ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਸੁਖ ਵੇਲੇ,
ਸੋਚੀਂ ਨਾ ਕਿ ਤੇਰੇ ਦੁੱਖ ਵੀ ਵੰਡਣਗੇ ਲੋਕੀਂ।
ਸਾਡੇ ਬਾਬੇ ਸੀਨੇ ਲਾਇਆ ਭਾਈ ਲਾਲੋ ਨੂੰ,
ਕਿਰਤ ਦੇ ਰਸਤੇ ਉੱਤੇ ਨਾ ਇਹ ਹੰਡਣਗੇ ਲੋਕੀਂ।
ਕੀਤੇ ਹੋਏ ਤੁਹਾਡੇ ਸੌ ਚੰਗੇ ਕਰਮਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਭੁੱਲਕੇ ,
ਇੱਕ ਬੁਰਾਈ ਛੱਜ ਵਿੱਚ ਪਾ ਕੇ ਛੰਡਣਗੇ ਲੋਕੀਂ।
ਏਸ ਨਗਰ ਬਾਸ਼ਿੰਦੇ ਬਹੁਤ ਕਰੋਧੀ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ,
ਏਥੋਂ ਤੁਰ ਜਾ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਦੰਡਣਗੇ ਲੋਕੀਂ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਸਾਰਾ ਢਾਂਚਾ ਢਹਿ ਚੱਲਿਆ ਹੈ।
ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਤੰਤਰ ਦਾ ਭੱਠਾ ਬਹਿ ਚੱਲਿਆ ਹੈ।
ਆਜ਼ਾਦੀ ਗਣਤੰਤਰ ਦਿਵਸ ਮਨਾਈ ਜਾਓ,
ਭੁੱਖੇ ਢਿੱਡਾਂ ਦਾ ਇਹ ਚਾਅ ਵੀ ਲਹਿ ਚੱਲਿਆ ਹੈ।
ਸੱਤਾ ਮੁੜ ਮੁੜ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਬੁਰਕੀ ਸੁੱਟੇ,
ਮੁਫ਼ਤਾਂ ਦੇ ਲਾਰੇ ਵਿੱਚ ਬੰਦਾ ਵਹਿ ਚੱਲਿਆ ਹੈ।
ਮੇਰਾ ਹੈ ਸਿੰਘਾਸਨ ਪੱਕਾ ਹਾਕਮ ਸੋਚੇ,
ਏਸੇ ਭਰਮ ਭੁਲੇਖੇ ਅੰਦਰ ਰਹਿ ਚੱਲਿਆ ਹੈ।
ਦੂਰੋਂ ਜਾ ਕੇ ਫੇਰ ਹੀ ਏਥੇ ਮੁੜ ਪਹੁੰਚੇ ਹਾਂ,
ਕੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਦੁਬਾਰਾ ਦਾਮਨ ਖਹਿ ਚੱਲਿਆ ਹੈ।
ਸੱਤਾ ਬਦਲਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਨਸ਼ੇੜੀ ਹੋਏ,
ਸਾਰੀ ਹੀ ਬਲਜੀਤ ਸੱਚਾਈ ਕਹਿ ਚੱਲਿਆ ਹੈ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਜਿਸ ਦਾ ਡਰ ਸੀ ਓਹੀ ਆਖ਼ਰ ਹੋਇਆ ਹੈ।
ਰੁੱਖਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਲੋਹਾ ਉੱਗ ਖਲੋਇਆ ਹੈ।
ਬੈਠਣ ਚਿੜੀਆਂ ਕਿੱਥੇ ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਚਹਿਕਣ,
ਹਰ ਪੰਛੀ ਨੇ ਆਪਣਾ ਰੋਣਾ ਰੋਇਆ ਹੈ।
ਜੀਵਨ ਦੇ ਅੰਤਿਮ ਪੜਾਅ 'ਤੇ ਕੀ ਹੋਇਆ,
ਓਹੀ ਉੱਗਣਾ ਸੀ ਜੋ ਦਾਣਾ ਬੋਇਆ ਹੈ।
ਦੁਬਿਧਾ ਅੰਦਰ ਬੰਦਾ ਜਾਵੇ ਕਿੱਧਰ ਨੂੰ,
ਖਾਈ ਹੈ ਪਿੱਛੇ ਤਾਂ ਅੱਗੇ ਟੋਇਆ ਹੈ।
ਹੋਣੀ ਸਿਧਰੇ ਪੱਧਰੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਵੇਖੋ ਤਾਂ,
ਸੱਧਰਾਂ ਮੋਈਆਂ ਹਰ ਚਾਅ ਮੋਇਆ ਹੈ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਦੱਸਿਓ ਕਿ ਇਹ ਮੁਹੱਬਤ ਕੀ ਬਲਾ ਹੈ।
ਵਾਪਰੇ ਜੋ ਕੁਦਰਤੀ ਇਹ ਉਹ ਕਲਾ ਹੈ।
ਮੁੱਦਤਾਂ ਤੋਂ ਨਾ ਰਵਾਇਤਾਂ ਛੱਡਦੀਆਂ ਦਾਮਨ,
ਇਹਨਾਂ ਕਰਕੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਫਾਸਲਾ ਹੈ।
ਇਹ ਜ਼ਮਾਨਾ ਮਿੱਤ ਨਾ ਏਥੇ ਕਿਸੇ ਦਾ,
ਕੀ ਪਤਾ ਕਿਸਦਾ ਬੁਰਾ ਕਿਸਦਾ ਭਲਾ ਹੈ।
ਦਿਲ ਧੜਕਦਾ ਹੈ ਵਸਲ ਹਾਸਿਲ ਕਰਾਂ ਮੈਂ,
ਹਰ ਜਿਉਂਦੇ ਜਿਸਮ ਦਾ ਇਹ ਵਲਵਲਾ ਹੈ।
ਫੁੱਲ ਮੁਰਝਾਏ ਤੇ ਮਹਿਕਾਂ ਵਿਸਰੀਆਂ ਨੇ,
ਏਹੋ ਪੱਤਝੜ ਤੇ ਫਿਜ਼ਾ ਦਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਹੈ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਗ਼ਜ਼ਲ ਮੈਂ ਜੋ ਲਿਖੀ ਹੈ.. ਓਸਦਾ ਵਿਸਥਾਰ ਦਸਦਾ ਹਾਂ।
ਮੈਂ ਦਿਲ ਉੱਤੇ ਮਣਾਂ ਮੂੰਹੀਂ ਪਿਆ ਇੱਕ ਭਾਰ ਦਸਦਾ ਹਾਂ।
ਲਕੀਰਾਂ ਵਾਹ ਕੇ ਬੱਚੇ ਖੱਡਾ ਖੱਡੀ ਖੇਡਦੇ ਭਾਵੇਂ,
ਕਿ ਕੰਧਾਂ ਜਿਹੜੀਆਂ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਿਚਕਾਰ ਦਸਦਾ ਹਾਂ।
ਖਤਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਉੱਗੇ ਰੁੱਖ ਦੀ ਮੈਂ ਦਾਸਤਾਂ ਕਹਿਣੀ,
ਵਤੀਰਾ ਚੁਲ੍ਹਿਆਂ ਦੀ ਅੱਗ ਦਾ ਸਰਕਾਰ ਦਸਦਾ ਹਾਂ।
ਘੜਾ ਤੇਰਾ ਇਹ ਪਾਪਾਂ ਦਾ ਹੈ ਏਨਾ ਭਰ ਗਿਆ ਹਾਕਮ,
ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਡਰ ਨਹੀਂ ਤੇਰਾ ਸ਼ਰੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਦਸਦਾ ਹਾਂ।
ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਪਲਦੀਆਂ ਪਈਆਂ ਨੇ ਭਾਵੇਂ ਕਿਰਲੀਆਂ ਏਥੇ,
ਕਿ ਮੈਂ ਪਰਵਾਸ ਕਾਰਨ ਉਜੜੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦਸਦਾ ਹਾਂ।
ਬੜਾ ਬੇ-ਆਬਰੂ ਹੋਇਆ ਹਾਂ ਗਲੀਆਂ ਤੇਰੀਆਂ ਅੰਦਰ,
ਮੈਂ ਤਾਂ ਫਿਰ ਵੀ ਤੇਰਾ ਅਦਬ ਤੇ ਸਤਿਕਾਰ ਦਸਦਾ ਹਾਂ।
ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਵਾਰ ਭਾਵੇਂ ਬੇਵਕਤ ਡਰ ਮੌਤ ਦਾ ਆਵੇ,
ਹਰਿਕ ਵਾਰੀ ਤੇਰੀ ਹਸਤੀ ਤੇ ਮੈਂ ਅਧਿਕਾਰ ਦਸਦਾ ਹਾਂ।
ਕਟਾਰਾਂ ਤਿੱਖੀਆਂ ਕਰਕੇ ਜੋ ਬੈਠੇ ਮਕਤਲਾਂ ਅੰਦਰ,
ਸਿਰਾਂ ਦੇ ਕਤਲ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੋਈ ਤਕਰਾਰ ਦਸਦਾ ਹਾਂ।
ਬਿਮਾਰੀ ਨਾਲ ਮਰਨਾ ਇਹ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੋਚਿਆ ਹੋਣਾ,
ਅਸੀਂ ਲੜਨਾ ਹੈ ਹੱਕਾਂ ਲਈ ਸੁਣੋ ਲਲਕਾਰ ਦਸਦਾ ਹਾਂ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਅੱਜ-ਕੱਲ੍ਹ ਨਾ ਫੁੱਲਾਂ ਉੱਤੇ ਬਹਿੰਦੀਆਂ ਨੇ ਤਿਤਲੀਆਂ।
ਭਾਵੇਂ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਹਰ ਦਮ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਨੇ ਤਿਤਲੀਆਂ।
ਏਥੇ ਸੋਕਾ ਪੈ ਗਿਆ ਹੈ ਸਭ ਪਰਿੰਦੇ ਉਡ ਗਏ ਹੁਣ,
ਤਾਂ ਹੀ ਸੋਗੀ ਗੀਤ ਏਥੇ ਕਹਿੰਦੀਆਂ ਨੇ ਤਿਤਲੀਆਂ।
ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਸਬਕ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮੌਸਮ ਦੇ ਗਿਆ,
ਗਰਮੀਆਂ ਤੇ ਸਰਦੀਆਂ ਵੀ ਸਹਿੰਦੀਆਂ ਨੇ ਤਿਤਲੀਆਂ।
ਖੌਰੇ ਸਾਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਅੰਦਰ ਸ਼ੋਰ ਬਹੁਤਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ,
ਏਸੇ ਲਈ ਅਸਮਾਨ ਤੋਂ ਨਾ ਲਹਿੰਦੀਆਂ ਨੇ ਤਿਤਲੀਆਂ।
ਕੀ ਕੀ ਜ਼ਹਿਰਾਂ ਤੇ ਰਸਾਇਣਾਂ ਛਿੜਕੀਆਂ ਇਨਸਾਨ ਨੇ,
ਸਾਡੇ ਸਾਹਵੇਂ ਡਿਗਦੀਆਂ ਤੇ ਢਹਿੰਦੀਆਂ ਨੇ ਤਿਤਲੀਆਂ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਸਹਿਮੀ ਹੋਈ ਸਿਸਕਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਫੜਫੜਾਉਂਦੇ ਖੰਭਾਂ ਦੀ ਪਰਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਸੰਦਲੀ ਪੌਣਾਂ ਵੀ ਏਥੋਂ ਗੁਜ਼ਰ ਕੇ ਗਈਆਂ ਕਿਤੇ,
ਸ਼ੋਰ ਵਰਗਾ ਬੇਸੁਰਾ ਇੱਕ ਸਾਜ਼ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਦੋਸਤੀ ਨੂੰ ਮਾਣੀਏ, ਨਾ ਕਿ ਦੋਸਤੀ ਨੂੰ ਪਰਖੀਏ,
ਮਸ਼ਵਰੇ ਜੋ ਦੇ ਰਿਹੈਂ ਹਮਰਾਜ਼ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਟੂਣੇਹਾਰੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਟੁਣਕਾਰ ਵੀ ਸੁਣਦੀ ਨਹੀਂ,
ਗੀਤ ਸੋਗੀ ਹੀ ਤੇਰੇ ਦਿਲਰਾਜ਼ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਏਸੇ ਹੀ ਉਮੀਦ ਅੰਦਰ ਜੀ ਰਿਹਾਂ ਇਹਨੀਂ ਦਿਨੀਂ,
ਸ਼ਾਇਦ ਬਣੇ ਸੰਗੀਤ ਇੱਕ ਰਿਆਜ਼ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਹਵਾਵਾਂ ਤੱਤੀਆਂ ਆਈਆਂ ਕਿ ਪੁੱਛੋ ਨਾ।
ਜ਼ਮਾਨੇ ਤੋਹਮਤਾਂ ਲਾਈਆਂ ਕਿ ਪੁੱਛੋ ਨਾ।
ਫੁਹਾਰਾਂ ਪੈਂਦੀਆਂ ਫਿਰ ਵੀ ਇਹ ਰੂਹ ਕੂਕੇ,
ਘਟਾਵਾਂ ਸਾਉਣ ਵਿੱਚ ਛਾਈਆਂ ਕਿ ਪੁੱਛੋ ਨਾ।
ਕਦੋਂ ਆਏਗਾ ਮਾਹੀ ਰੰਗਲਾ ਕੋਈ ਪਤਾ ਨ੍ਹੀਂ,
ਮੈਂ ਬੜੀਆਂ ਔਂਸੀਆਂ ਪਾਈਆਂ ਕਿ ਪੁੱਛੋ ਨਾ।
ਨਹੀਂ ਸਾਵਾਂ ਰਿਹਾ ਪੈਂਡਾ ਇਹ ਜੀਵਨ ਦਾ,
ਡਗਰ ਵਿੱਚ ਡੂੰਘੀਆਂ ਖਾਈਆਂ ਕਿ ਪੁੱਛੋ ਨਾ।
ਜਦੋਂ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਬਿਪਤਾ ਯਾਦ ਆਉਂਦੇ ਨੇ ਬੜੇ,
ਜ਼ਰੂਰਤ ਆਪਣਿਆਂ ਭਾਈਆਂ ਕਿ ਪੁੱਛੋ ਨਾ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਕਿੱਧਰ ਗਈਆਂ ਵੰਗਾਂ ਤੇ ਉਹ ਵਣਜਾਰੇ ਕਿੱਧਰ ਗਏ ?
ਅੱਧ ਅਧੂਰੇ ਰੀਝਾਂ ਸੱਧਰਾਂ ਚਾਅ ਕੁਆਰੇ ਕਿੱਧਰ ਗਏ ?
ਬਲਦ ਨਾਗੌਰੀ ਟੱਲੀਆਂ ਘੁੰਗਰੂ ਤੇ ਕਿੱਥੇ ਨੇ ਹਾਲੀ,
ਟਿੰਡਾਂ ਕਿੱਧਰ ਗਈਆਂ ਖੂਹ ਕਿਆਰੇ ਕਿੱਧਰ ਗਏ ?
ਵੇਖੀ ਜਾਇਓ ਅੱਗੇ ਅੱਗੇ ਕੀ ਕੁਝ ਹੁੰਦਾ ਕਿੱਦਾਂ ਹੁੰਦਾ,
ਕੱਚੇ ਕੋਠੇ ਕੱਚੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਗਲਿਆਰੇ ਕਿੱਧਰ ਗਏ ?
ਲਾਲ ਪਰਾਂਦੇ ਕੰਘੀ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਤੇ ਸੁਰਖੀ ਵਾਲੀ ਸ਼ੀਸ਼ੀ,
ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਤੇ ਨਖ਼ਰੇ ਮਟਕ ਹੁਲਾਰੇ ਕਿੱਧਰ ਗਏ ?
ਸਾਰੇ ਚਾਹੁੰਦੇ ਉੱਚਾ ਬੰਗਲਾ ਅਤੇ ਅਟਾਰੀ ਹੋਵੇ ਉੱਚੀ,
ਕੱਖਾਂ ਕਾਨੇ ਨਾਲ ਬਣੇ ਜੋ ਕੁੱਲੀਆਂ ਢਾਰੇ ਕਿੱਧਰ ਗਏ ?
ਗ਼ਰਜ਼ਾਂ ਮਾਰੇ ਲੋਕ ਮਤਲਬੀ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਫਿਰਦੇ ਵੇਖੋ,
ਮੋਹ ਖੋਰੇ ਮਮਤਾ ਪਰਨਾਏ ਲੋਕ ਪਿਆਰੇ ਕਿੱਧਰ ਗਏ ?
ਗੂੜ੍ਹੀ ਨੀਂਦੇ ਬਲਬ ਜਗਾ ਕੇ ਜ਼ੀਰੋ ਦਾ ਅੰਦਰ ਸੌਂਦੇ ਹਾਂ,
ਖਿੱਤੀਆਂ ਤੰਗੜ ਕੌਣ ਦੇਖਦਾ ਚੰਦ ਸਿਤਾਰੇ ਕਿੱਧਰ ਗਏ ?
ਅੰਤਹੀਣ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਹੋਈ ਅੰਦਰ ਤੀਕਰ ਪਿਆਸ ਬਥੇਰੀ,
ਮੇਰੀ ਵਾਰੀ ਝੀਲਾਂ ਨਦੀਆਂ ਸਾਗ਼ਰ ਸਾਰੇ ਕਿੱਧਰ ਗਏ ?
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਕਾਲੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਗੂੜ੍ਹੇ ਪਰਦੇ ਨਿਰਾ ਭੁਲੇਖਾ ਹੈ,
ਲੋਕੀਂ ਜਾਪਣ ਬਣਦੇ ਸਰਦੇ ਨਿਰਾ ਭੁਲੇਖਾ ਹੈ।
ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਆਈ ਘਟਾ ਕਲੂਟੀ ਭਾਵੇਂ ਹੈ ਕੋਈ ,
ਬੱਦਲ ਨਹੀਂ ਛੜਾਕਾ ਕਰਦੇ ਨਿਰਾ ਭੁਲੇਖਾ ਹੈ।
ਸਰਕਾਰਾਂ ਹੀ ਕਰਜ਼ ਲੈਂਦੀਆਂ ਸਾਰੇ ਹੀ ਜਾਣਨ,
ਪਰ ਲੋਕੀਂ ਹਰਜਾਨੇ ਭਰਦੇ ਨਿਰਾ ਭੁਲੇਖਾ ਹੈ।
ਸਭਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਮਨਫੀ ਹੋਇਆ ਸੁਹਜ ਦਾ ਮਾਦਾ,
ਗੱਲ ਕੋਈ ਨਾ ਭੋਰਾ ਜਰਦੇ ਨਿਰਾ ਭੁਲੇਖਾ ਹੈ।
ਲੀਡਰ ਦਾ ਪੁੱਤ ਕਦੇ ਨਾ ਹੋਵੇ ਫੌਜ 'ਚ ਭਰਤੀ,
ਸਰਹੱਦਾਂ ਤੇ ਕਦੇ ਨਾ ਮਰਦੇ ਨਿਰਾ ਭੁਲੇਖਾ ਹੈ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਚੀਂ ਚੀਂ ਕਰਕੇ ਚਿੜੀਆਂ ਵਕਤ ਟਪਾ ਲੈਣਾ ਹੈ।
ਤੁਰਦੇ ਤੁਰਦੇ ਰਾਹੀਂਆਂ ਪੰਧ ਮੁਕਾ ਲੈਣਾ ਹੈ।
ਪੱਕੀਆਂ ਫ਼ਸਲਾਂ ਦਾਣੇ ਕਿੰਨੇ ਲੋਕਾਂ ਖਾਣੇ,
ਘੌਲੀ ਬੰਦਿਆਂ ਝੁੱਗਾ ਚੌੜ ਕਰਾ ਲੈਣਾ ਹੈ।
ਗਰਮੀ ਸਰਦੀ ਵਾਲੇ ਮੌਸਮ ਆਉਂਦੇ ਰਹਿਣੇ,
ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਆਪਣਾ ਲੋਹਾ ਮੰਨਵਾ ਲੈਣਾ ਹੈ।
ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ 'ਨੇਰ੍ਹੇ ਨਾਲ ਹਮੇਸ਼ਾ ਟੱਕਰ ਲੈਣੀ,
ਸ਼ਾਮ ਢਲੇ ਤੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀਪ ਜਲਾ ਲੈਣਾ ਹੈ।
ਆਪਣੇ ਘਰ ਨੂੰ ਏਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਰਤੀਬ ਦਿਆਂਗੇ,
ਹਰ ਵਸਤੂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜਗ੍ਹਾ ਟਿਕਾ ਲੈਣਾ ਹੈ।
ਸਾਡੇ ਇਮਤਿਹਾਨ ਦਾ ਵੇਲਾ ਜਦ ਵੀ ਆਇਆ,
ਸੋਚਾਂ ਵਾਲਾ ਘੋੜਾ ਤੇਜ਼ ਭਜਾ ਲੈਣਾ ਹੈ।
ਲਾਗੂ ਹੋਇਆ ਜੰਗਲ ਦਾ ਕਾਨੂੰਨ ਸ਼ਹਿਰ ਤੇ,
ਤਾਕਤਵਰ ਨੇ ਮਾੜੇ ਤਾਈਂ ਡਰਾ ਲੈਣਾ ਹੈ।
ਗੱਲੀਂ ਬਾਤੀਂ ਜਿਹੜਾ ਸ਼ਾਤਰ ਹੋ ਨਿਬੜਿਆ,
ਦੁਨੀਆ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਹੀ ਪੀਰ ਬਣਾ ਲੈਣਾ ਹੈ।
ਜੇਕਰ ਸਾਹਿਤਕਾਰਾਂ ਨੇ ਸੱਚ ਨਾ ਲਿਖਿਆ ਤਾਂ,
ਹੁਕਮਰਾਨ ਤੋਂ ਗਲ਼ ਵਿੱਚ ਪਟਾ ਪਵਾ ਲੈਣਾ ਹੈ।
ਵਤਨ ਦੇ ਰਹਿਬਰ ਕੁਫ਼ਰ ਤੋਲਦੇ ਥੱਕਦੇ ਨਹੀਂ
ਆਖਿਰ ਉਹਨਾਂ ਆਪਣਾ ਤਵਾ ਲਵਾ ਲੈਣਾ ਹੈ।
ਢੱਠੇ ਖੂਹ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਅਜਿਹੇ ਮਿੱਤਰ ਬੇਲੀ,
ਔਖੇ ਵੇਲੇ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਰੰਗ ਵਟਾ ਲੈਣਾ ਹੈ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਗੱਲ ਗੱਲ ਤੇ ਨੁਕਤਾਚੀਨੀ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਹਰਕਤ ਕੋਝੀ ਅਤੇ ਕਮੀਨੀ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਕਾਗਜ਼ ਫਾਈਲਾਂ ਅੰਦਰ ਤਾਂ ਸਭ ਕੁਝ ਚੰਗਾ,
ਹਾਲਤ ਐਪਰ ਕੋਈ ਜ਼ਮੀਨੀ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਸਭਨਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਮੌਕੇ ਮਿਲਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਨੇ,
ਆਪਣਿਆਂ ਨੂੰ ਤਾਜਨਸ਼ੀਨੀ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਹੱਸਣ ਖੇਡਣ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ,
ਹਰ ਵੇਲੇ ਸੱਜਣਾ ਗਮਗੀਨੀ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਫਿੱਕੀ ਬਾਣੀ ਨਾ ਬੋਲੋ ਬਾਬੇ ਫ਼ੁਰਮਾਇਆ,
ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਵਿੱਚ ਨਮਕੀਨੀ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਖੈਰ ਮੁਬਾਰਕ ਹੋਵੇ ਆਓ ਸਭ ਨੂੰ ਕਹੀਏ,
ਰਸਨਾ ਐਵੇਂ ਕੌੜੀ ਕੀਨੀ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਤਰਾਂ ਤਰਾਂ ਦੇ ਇਹਨਾਂ ਮਾਰੂ ਹਥਿਆਰਾਂ ਦਾ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ?
ਪਿਆਰ ਵਿਹੂਣੇ ਨਿਰਮੋਹੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਦਾ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ?
ਭੁੱਖ ਗਰੀਬੀ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲੋਂ ਮੁੱਕਦੀ ਨਹਿਓਂ ,
ਚੁਣੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਉਹਨਾਂ ਸਰਕਾਰਾਂ ਦਾ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ ?
ਜਦੋਂ ਵਿਰਾਸਤ ਸਾਂਭਣ ਵਾਲੇ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਤੋਂ ਮੁਨਕਰ ਹੋਏ,
ਐਸੇ ਕਵੀਆਂ ਦੇ ਕਾਵਿਕ ਦਰਬਾਰਾਂ ਦਾ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ?
ਰੋਟੀ ਰੋਜ਼ੀ ਖਾਤਰ ਜੇਕਰ ਆਪਣਾ ਘਰ ਹੀ ਛੱਡਣਾ ਪੈਂਦਾ,
ਪਰਦੇਸਾਂ ਵਿੱਚ ਹਾਸਲ ਫਿਰ ਰੁਜ਼ਗਾਰਾਂ ਦਾ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ?
ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਅਤੇ ਮੀਡੀਆ ਸੱਚ ਬੋਲਣਗੇ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ,
ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਵਿਕ ਚੁੱਕੇ ਹੋਏ ਅਖਬਾਰਾਂ ਦਾ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ?
ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਭੰਬਲਭੂਸੇ ਤੇ ਰੱਬ ਦੇ ਨਾਂਅ ਤੇ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਪਾਇਆ,
ਰਿਸ਼ੀਆਂ ਮੁਨੀਆਂ ਤੇ ਐਸੇ ਅਵਤਾਰਾਂ ਦਾ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ?
ਇੱਕੋ ਮੋਢਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਪਾਰ ਲੰਘਾ ਦੇਵੇਗਾ,
ਮੰਝਧਾਰ ਜੋ ਡੋਬਣ ਕਿਸ਼ਤੀ ਪਤਵਾਰਾਂ ਦਾ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ
?
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਉਹ ਤਹੱਮਲ ਸਾਫ਼ਗੋਈ ਵਲਵਲੇ ਜਾਂਦੇ ਰਹੇ।
ਫੁੱਲ ਕਲੀਆਂ ਡਾਲੀਆਂ ਦੇ ਸਿਲਸਿਲੇ ਜਾਂਦੇ ਰਹੇ।
ਤੇਰੇ ਦਰ ਤੇ ਹੋਈ ਜਿਹੜੀ ਕਿਰਕਿਰੀ ਉਹ ਯਾਦ ਹੈ,
ਫਿਰ ਖਲੋਤੇ ਰਹਿ ਗਏ ਹਾਂ ਕਾਫ਼ਲੇ ਜਾਂਦੇ ਰਹੇ।
ਸਾਨੂੰ ਸਾਡੀ ਸਾਦਗੀ ਵੀ ਅੰਤ ਨੂੰ ਮਹਿੰਗੀ ਪਈ,
ਜਜ਼ਬਿਆਂ ਸੰਗ ਖੇਡ ਸੋਹਣੇ ਮਨਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਰਹੇ।
ਹਰ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਖੌਫ ਦੀ ਖਾਈ ਜਿਵੇਂ,
ਉਡਦੀਆਂ ਧੂੜਾਂ ਨੇ ਰਸਤੇ ਮਖ਼ਮਲੇ ਜਾਂਦੇ ਰਹੇ।
ਮਾਰੂਥਲ ਚੋਂ ਲੰਘ ਆਈ ਹੈ ਪਿਆਸੀ ਆਤਮਾ,
ਰਸਤਿਆ ਵਿੱਚ ਆਏ ਜਿਹੜੇ ਜ਼ਲਜ਼ਲੇ ਜਾਂਦੇ ਰਹੇ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਆਪਣੇ ਹੀ ਦਰਦ ਦੇ ਮੈਂ ਹਾਣ ਦਾ ਹਾਂ ।
ਮੈਂ ਤਾਂ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ।
ਗੀਟਿਆਂ ਤੇ ਪੱਥਰਾਂ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚੋਂ ,
ਖਾਕ ਐਵੇਂ ਮੋਤੀਆਂ ਲਈ ਛਾਣਦਾ ਹਾਂ।
ਜੋ ਖਰੀਦੀ ਬਾਰਿਸ਼ਾਂ ਤੋਂ ਬਚਣ ਨੂੰ ਸੀ,
ਓਹੀ ਛੱਤਰੀ ਧੁੱਪ ਵੇਲੇ ਤਾਣਦਾ ਹਾਂ।
ਮੈਂ ਜਨਮ ਤੋਂ ਹੀ ਬਹਾਰਾਂ ਦਾ ਹਾਂ ਆਸ਼ਕ,
ਸਖ਼ਤ ਔੜਾਂ ਪਤਝੜਾਂ ਵੀ ਮਾਣਦਾ ਹਾਂ ।
ਸਹਿਜੇ ਸਹਿਜੇ ਤੁਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਮੈਂ ਭਾਵੇਂ,
ਔਖੇ ਪੈਂਡੇ ਵੀ ਮੁਕਾਉਣੇ ਠਾਣਦਾ ਹਾਂ ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਜੇ ਮੈਂ ਭੈੜਾ ਬੰਦਾ ਹੁੰਦਾ।
ਲੁੱਟ-ਖੋਹ ਮੇਰਾ ਧੰਦਾ ਹੁੰਦਾ।
ਦਾਗ਼ੋ-ਦਾਗ਼ ਚਰਿੱਤਰ ਵਾਲਾ,
ਬੰਦਾ ਬਹੁਤ ਹੀ ਗੰਦਾ ਹੁੰਦਾ।
ਪੱਥਰ ਜਹੀ ਤਬੀਅਤ ਹੁੰਦੀ,
ਸ਼ਕਲੋਂ ਥੋੜਾ ਮੰਦਾ ਹੁੰਦਾ।
ਡੇਰਾ ਹੁੰਦਾ ਸੜਕ ਕਿਨਾਰੇ,
ਲੱਖ ਕਰੋੜਾਂ ਚੰਦਾ ਹੁੰਦਾ।
ਆਕੜ ਫਾਕੜ ਜੋ ਵੀ ਕਰਦਾ,
ਉਹਦੇ ਗਲ ਵਿੱਚ ਫੰਦਾ ਹੁੰਦਾ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਕੌਣ ਇਹ ਜਾਣੇ ਸਰਕਾਰਾਂ ਨੇ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ ?
ਏਸੇ ਕਰਕੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਡਰਨਾ ਹੈ ?
ਆਪੋ ਧਾਪੀ ਪਈ ਤਾਂ ਕਿਹੜੇ ਨਾਲ ਖੜ੍ਹਨਗੇ,
ਰੱਬ ਹੀ ਜਾਣੇ ਓਦੋਂ ਕਿਸ ਨੇ ਦਮ ਭਰਨਾ ਹੈ ?
ਐਵੇਂ ਕਿਹੜੇ ਵਹਿਮਾਂ ਵਿੱਚ ਫਿਰਦੇ ਹੋ ਜਾਨੂੰ,
ਵਕਤ ਹੀ ਦੱਸੇਗਾ ਕਿਸ ਡੁੱਬਣਾ ਕਿਸ ਤਰਨਾ ਹੈ ?
ਆਪਣੀ ਹਾਊਮੇ ਨੂੰ ਪੱਠੇ ਜਿੰਨੇ ਵੀ ਪਾਓ,
ਕੋਈ ਨਾ ਜਾਣੇ ਕਿਹੜੀ ਰੁੱਤੇ ਕਦ ਮਰਨਾ ਹੈ ?
ਭਾਵੇਂ ਲੀਨ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿੱਚ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਇਹ,
ਦਰਿਆ ਨੂੰ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਆਖਰ ਝਰਨਾ ਹੈ ?
(ਬਲਜੀ
ਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਰੁੱਤ ਕਰੁੱਤ ਦੀ ਆਖਰੀ ਗ਼ਜ਼ਲ
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤਾ ਡੂੰਘਾ ਲਹਿ ਗਿਆ ਹੈ ।
ਗਮ ਇਹਦੇ ਵਿੱਚ ਘਰ ਬਣਾ ਕੇ ਬਹਿ ਗਿਆ ਹੈ।
ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵੀ ਹਰਿਆਲੀ ਮਿਲੀ ਨਾ ,
ਇਹ ਸਫ਼ਰ ਬੇਕਾਰ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ।
ਪਲਕਾਂ ਉੱਤੇ ਅਟਕਿਆ ਜੋ ਅੱਥਰੂ ਮੁੱਦਤ ਤੋਂ ਸੀ,
ਆਈ ਉਸਦੀ ਯਾਦ ਤਾਂ ਉਹ ਵਹਿ ਗਿਆ ਹੈ ।
ਰੁੱਤਾਂ ਨੇ ਹਨ ਢਾਹੀਆਂ ਏਨੀਆਂ ਬੇਰੁਖੀਆਂ,
ਕੱਚਾ ਘਰ ਸੀ ਬਾਰਿਸ਼ ਦੇ ਵਿੱਚ ਢਹਿ ਗਿਆ ਹੈ।
ਲੱਗਿਆ ਏਦਾਂ ਸੀ ਹੁਣ ਕੀ ਕਰਾਂਗੇ ਉਹਦੇ ਬਿਨ,
ਫਿਰ ਵੀ ਲੰਮੀ ਦਿਲ ਜੁਦਾਈ ਸਹਿ ਗਿਆ ਹੈ ।
ਏਥੇ ਲੱਖਾਂ ਧਰਤੀਆਂ ਆਕਾਸ਼ ਵੀ ਲੱਖਾਂ ਹੀ ਨੇ,
ਸਾਡਾ ਬਾਬਾ ਸਦੀਆਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਹਿ ਗਿਆ ਹੈ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਰੱਬ ਸੁਰਖੁਰੂ ਹੋਇਆ ਉਸਨੇ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਮਾਵਾਂ ਘੱਲੀਆਂ
ਮਮਤਾ ਮੂਰਤ ਸਾਬਤ ਘੜ ਕੇ ਠੰਢੀਆਂ ਮਿੱਠੀਆਂ ਛਾਵਾਂ ਘੱਲੀਆਂ
ਆਏ ਰੰਗ ਬਰੰਗੇ ਬੰਦੇ ਕਰਦੇ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਧੰਦੇ
ਸ਼ੀਤਲ ਹਿਰਦੇ ਕਲਮਾਂ ਵਾਲੇ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਤੇ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਘੱਲੀਆਂ
ਜਿਹੜੇ ਭਾਅ ਵੀ ਮਿਲੇ ਮੁਹੱਬਤ ਉਹ ਨਹੀਂ ਘਾਟੇਵੰਦਾ ਸੌਦਾ
ਸੱਜਣ ਬੇਲੀ ਮਿਲਦੇ ਜੁਲਦੇ ਹਰੀਆਂ ਭਰੀਆਂ ਰਾਹਵਾਂ ਘੱਲੀਆਂ
ਰਿਸ਼ਤੇ ਨਾਤੇ ਤੰਦਾਂ ਆਈਆਂ ਰੀਤਾਂ ਰਸਮਾਂ ਡੋਰੇ ਪਾਏ
ਤਾਏ ਚਾਚੇ ਭੂਆ ਭੈਣਾਂ ਭਾਈ ਘੱਲੇ ਬਾਹਵਾਂ ਘੱਲੀਆਂ
ਝੱਖੜ 'ਨ੍ਹੇਰੀ ਪਤਝੜ ਆਈ ਮਿੱਠੀਆਂ ਮਿੱਠੀਆਂ ਪੈਣ ਫੁਹਾਰਾਂ
ਗਰਮੀ ਸਰਦੀ ਦੀ ਰੁੱਤ ਆਈ ਨਾਲੇ ਸਾਉਣ ਘਟਾਵਾਂ ਘੱਲੀਆਂ
ਰੀਝਾਂ ਸੁਫ਼ਨੇ ਖ਼ਾਮ ਖ਼ਿਆਲੀ ਚਰਚਾ ਕਰਦੀ ਖ਼ਲਕਤ ਸਾਰੀ
ਸੋਨੇ ਚਾਂਦੀ ਰੰਗੇ ਪੰਨੇ ਕਰਕੇ ਪਰੀ ਕਥਾਵਾਂ ਘੱਲੀਆਂ
ਤਪਦੀ ਉਮਰੇ ਔਖਾ ਹੋਵੇਗਾ ਇਹ ਨਾਜ਼ੁਕ ਦਿਲ ਦਾ ਮਾਲਕ
ਤਾਹੀਂ ਤਾਂ ਬਲਜੀਤ ਲਈ ਉਸ ਕੂਲੀਆਂ ਕੂਲੀਆਂ 'ਵਾਵਾਂ ਘੱਲੀਆਂ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਲੰਘਾਵਾਂ, ਕੋਈ ਨਾ ਜਾਣੇ
ਏਧਰ ਓਧਰ ਵਕਤ ਟਪਾਵਾਂ, ਕੋਈ ਨਾ ਜਾਣੇ
ਗੱਲੀਂ ਬਾਤੀਂ ਮੇਰੇ ਜੋ ਹਮਦਰਦ ਬਣੇ ਹਨ
ਓਹਨਾ ਦੇ ਵੀ ਰਾਜ਼ ਸੁਣਾਵਾਂ, ਕੋਈ ਨਾ ਜਾਣੇ
ਫੁੱਲਾਂ ਨੇ ਖਿੜ੍ਹਨਾ, ਪੱਕਣਾ,ਕਿਰ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ
ਰੁੱਤਾਂ ਦੇ ਉਹ ਦਰਦ ਗਿਣਾਵਾਂ, ਕੋਈ ਨਾ ਜਾਣੇ
ਆਸੇ ਪਾਸੇ ਵੀ ਮਹਿਬੂਬ ਜਹੇ ਬੰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ
ਆਓ ਜਾਣ ਪਛਾਣ ਕਰਾਵਾਂ, ਕੋਈ ਨਾ ਜਾਣੇ
ਮੁੱਠੀ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਰ ਜਾਂਦੀ ਉਹ ਰੇਤਾ ਵਾਂਗੂੰ
ਜਦ ਵੀ ਕੋਈ ਬਣਤ ਬਣਾਵਾਂ, ਕੋਈ ਨਾ ਜਾਣੇ
ਸੁਰਗ ਨਰਕ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਫਿਰ ਇੱਕ ਛਲਾਵਾ
ਸਭ ਨੂੰ ਐਵੇਂ ਰੋਜ ਡਰਾਵਾਂ, ਕੋਈ ਨਾ ਜਾਣੇ
ਜੰਗਲ ਦੇ ਵਿੱਚ ਬਿਰਖ ਇਕੱਲਾ ਵੀ ਨਾ ਹੋਵੇ
ਚੜ੍ਹਤਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰਾਵਾਂ, ਕੋਈ ਨਾ ਜਾਣੇ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
