ਗ਼ਜ਼ਲ

ਜਦੋਂ ਦਾ ਸ਼ਹਿਰ ਨੇ ਅੰਦਾਜ਼ ਆਪਣਾ ਬਦਲਿਆ ਹੈ
ਦਿਲਾਂ ਵਿਚ ਅਜਨਬੀ ਇਕ ਖੌਫ ਜੇਹਾ ਪਸਰਿਆ ਹੈ

ਮਿਰੇ ਖਾਬਾਂ 'ਚ ਰਹਿੰਦਾ ਰਾਤ ਗੂੜ੍ਹੀ ਨੀਂਦ ਵੇਲੇ
ਜੋ ਮੰਜ਼ਿਰ ਜ਼ਿਹਨ ਅੰਦਰ ਮੈ ਅਨੋਖਾ ਸਿਰਜਿਆ ਹੈ

ਬੜਾ ਬੇਵੱਸ ਹੋ ਕੇ ਫਿਰ ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਕੋਸਦਾ ਰਹਿੰਨਾਂ
ਜਦੋਂ ਹੰਝੂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਪਲਕ ਉੱਤੇ ਲਟਕਿਆ ਹੈ

ਇਹਨਾਂ ਚੌਗਿਰਦਿਆਂ 'ਚ ਘੋਲਿਆ ਹੈ ਜਹਿਰ ਕਿਸ ਨੇ
ਖਿੜ੍ਹਿਆ ਫੁੱਲ ਵੀ ਆਖਿਰ ਨੂੰ ਏਥੇ ਵਿਲਕਿਆ ਹੈ

ਅਦਾਲਤ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਜ਼ਿਕਰ ਤੱਕ ਹੋਇਆ ਨਹੀਂ ਸੀ
ਲੇਕਿਨ ਫੇਰ ਵੀ ਮੈਂ ਹਰ ਸਜ਼ਾ ਨੂੰ ਭੁਗਤਿਆ ਹੈ

ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਖੁੱਲ ਕੇ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਹਰ ਦਮ ਰੋਕ ਲੈਂਦਾ
ਇਹਨਾਂ ਸੋਚਾਂ ਦੁਆਲੇ ਨਾਗ ਕੈਸਾ ਲਿਪਟਿਆ ਹੈ

ਇਕੋ ਜਗਾਹ ਨੇ ਰੁੱਖ,ਰੇਤ,ਪਹਾੜ ਸਾਗਰ ਤੇ ਨਦੀ
ਕਿਆ ਤਸਵੀਰ ਦਾ ਖਾਕਾ ਕਿਸੇ ਨੇ ਚਿਤਰਿਆ ਹੈ

ਨਿਰਮਲ ਸੀ ਕਦੇ ਇਹਦੇ ਚੋਂ ਹਰ ਅਕਸ ਦੀਹਦਾ ਸੀ
ਇਹ ਦਿਲ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਜਿਹਾ ਹੈ ਜੋ ਹੁਣੇ ਹੀ ਤਿੜਕਿਆ ਹੈ

ਕਿਵੇਂ ਦੇਵੇਗਾ ਸੇਧਾਂ ਭੁੱਲੇ ਭਟਕੇ ਚਿਹਰਿਆਂ ਨੂੰ
ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਖੁਦ ਹੀ ਯਾਰੋ ਰਸਤਿਆਂ ਤੋਂ ਭਟਕਿਆ ਹੈ

                        (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਤੜਪਦੇ ਹਿਰਦਿਆਂ ਅੰਦਰ ਅਜੇ ਅਰਮਾਨ ਬਾਕੀ ਨੇ
ਸ਼ਮਾਂ ਨੂੰ ਰਹਿਣ ਦੇ ਰੌਸ਼ਨ ਅਜੇ ਮਹਿਮਾਨ ਬਾਕੀ ਨੇ

ਕਦੇ ਕਰਜ਼ਾ ਨਹੀਂ ਲਹਿਣਾ ਉਹਨਾਂ ਜਿਹੜੀ ਵਫਾ ਕੀਤੀ
ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਕਰੀਏ  ਅਜੇ ਅਹਿਸਾਨ ਬਾਕੀ ਨੇ

ਬੁਝੇ ਹੋਏ ਚਿਹਰਿਆਂ ਉਤੇ ਕੋਈ ਰੌਣਕ ਨਹੀਂ ਆਈ
ਜਿੰਨਾ ਵਿਚ ਫੁੱਲ ਰੱਖਣੇ ਨੇ ਅਜੇ ਫੁੱਲਦਾਨ ਬਾਕੀ ਨੇ

ਕਦੇ ਪੋਲੇ ਜਿਹੇ ਪੈਰੀਂ ਕੋਈ ਨਿਜ਼ਾਮ ਨਾ ਸੁਧਰੇ
ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਝਗੜਨੇ ਜੋ ਅਜੇ ਘਮਸਾਨ ਬਾਕੀ ਨੇ

ਹਮੇਸ਼ਾ ਦੋਸ਼ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਪੂਰਨ ਤੇ ਲੂਣਾ   ਨੂੰ
ਕਿ ਭਾਵੇਂ ਏਸ ਧਰਤੀ ਤੇ ਅਜੇ ਸਲਵਾਨ ਬਾਕੀ ਨੇ

ਬੜੀ ਦੌਲਤ ਇਕੱਠੀ ਕਰ ਲਈ ਪਰ ਸੋਚਦੇ ਰਹਿੰਦੇ
ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਬਖਸ਼ਣੇ ਜੋ ਅਜੇ ਵਰਦਾਨ ਬਾਕੀ ਨੇ

ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਖਾਤਿਰ ਬੜੇ ਹੀ ਮਹਿਲ ਨੇ ਛੱਤੇ
ਟਿਕਾਣਾ ਆਖਰੀ ਸਾਡਾ ਅਜੇ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ ਬਾਕੀ ਨੇ

                             (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਅਸੀਂ ਇਹ ਰੋਜ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਵਾਰਿਸ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ
ਮਗਰ ਖਾਮੋਸ਼ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਵਾਰਿਸ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ

ਸਿਰਾਂ ਨੂੰ ਆਪ ਹੀ ਦਿੱਤਾ, ਅਸੀਂ ਪੰਜਾਲੀਆਂ ਅੰਦਰ
ਜੁਲਮ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਸਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਵਾਰਿਸ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ

ਜਦੋਂ ਵਿਖਿਆਨ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਕੋਈ ਝੂਠੇ ਗਰੰਥਾਂ 'ਚੋਂ
ਉਹਦੇ ਪੈਰਾਂ 'ਚ ਬਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਵਾਰਿਸ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ

ਜਬਰ ਦਾ ਟਾਕਰਾ ਕਰਨਾ, ਅਸੀਂ ਅੱਜ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਿੱਖਿਆ
ਸਗੋਂ ਆਪਸ 'ਚ ਖਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਵਾਰਿਸ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ

ਜਦੋਂ ਮਜ਼ਲੂਮ ਦੀ ਸੜਕਾਂ ਤੇ, ਕੋਈ ਚੀਕ ਸੁਣਦੀ ਹੈ
ਘਰਾਂ ਅੰਦਰ ਜਾ ਬਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਵਾਰਿਸ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ

                 (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਥੋੜੀ ਬਹੁਤੀ ਮਗਜ਼ ਖਪਾਈ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ
ਏਦਾਂ ਈ ਬਸ ਡੰਗ ਟਪਾਈ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ

ਤੜਕੇ ਉਠਕੇ ਰੋਜ ਸਵੇਰੇ ਕੰਮ ਤੇ ਜਾਣ ਸਮੇਂ
ਕਾਹਲੀ ਕਾਹਲੀ ਹਾਲ ਦੁਹਾਈ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ

ਰੋਜ ਮਰਾ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਤੋਂ ਜਦ ਫੁਰਸਤ ਮਿਲਦੀ ਹੈ
ਓਦੋਂ ਥੋੜੀ ਕਲਮ ਘਸਾਈ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ

ਨੀਂਦਰ ਵਿਚ ਕਿਧਰੇ ਜਦ ਮੈਨੂੰ ਬਚਪਨ ਮਿਲ ਜਾਂਦੈ
ਸੁਪਨੇ ਦੇ ਵਿਚ ਛਿਪਣ ਛਿਪਾਈ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ

ਰਿਸ਼ਤੇ ਨਾਤੇ ਵੀ ਤਾਂ ਖੂਬ ਨਿਭਾਉਣੇ ਪੈਂਦੇ ਨੇ
ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਵੀ ਛਾਂਟ ਛਟਾਈ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ

ਗ਼ਮ ਤੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬਥੇਰੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ
ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਹੀ ਵੰਡ ਵੰਡਾਈ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ

ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਜੰਨਤ ਵਾਂਗੂੰ ਲੋਕੀਂ ਰਹਿਣ ਸਦਾ
ਇਹੋ ਨਿੱਤ ਕਿਆਸ ਅਰਾਈ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ

                           (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਸਾਡਾ ਜੋ ਇਤਿਹਾਸ ਜਿਹਾ  ਹੈ
ਛਲ ਕਪਟ ਮਿਥਿਹਾਸ ਜਿਹਾ ਹੈ

ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਪਾਰ ਬਸੇਰਾ
ਰੋਜ਼ੀ ਲਈ ਪਰਵਾਸ ਜਿਹਾ ਹੈ

ਸ਼ਹਿਰ ਮਿਰੇ ਵਿਚ ਉਸਦੀ ਫੇਰੀ
ਠੰਡਕ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਜਿਹਾ ਹੈ

ਇਥੇ ਤਾਂ ਜੰਗਲ ਉੱਗ ਆਇਆ
ਘਰ ਲਗਦਾ ਬਨਵਾਸ ਜਿਹਾ ਹੈ

ਤੇਰਾ ਫੇਰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਵਾਅਦਾ
ਸਰਕਾਰੀ ਧਰਵਾਸ ਜਿਹਾ ਹੈ

ਲੋਚਾਂ  ਦੁਨੀਆਂ ਜੰਨਤ ਬਣ'ਜੇ
ਇਹ ਸਾਡਾ ਅਭਿਆਸ ਜਿਹਾ ਹੈ

ਪਿਆਰ ਵਫਾ ਦੇ ਝੂਠੇ ਕਿੱਸੇ
ਸਾਰਾ ਕੁਝ  ਬਕਵਾਸ ਜਿਹਾ ਹੈ

                  (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)