ਲੰਘ ਗਏ ਨੇ ਸੱਜਣ ਏਥੋਂ ਰੁਕਦੇ ਰੁਕਦੇ
ਸਾਹ ਅਸਾਡੇ ਮਸਾਂ ਬਚੇ ਨੇ ਮੁਕਦੇ ਮੁਕਦੇ
ਕਈ ਮਾਰਦੇ ਨੇ ਲਲਕਾਰੇ ਗਲੀਆਂ ਅੰਦਰ
ਕਈ ਲੰਘਾਉਂਦੇ ਉਮਰਾਂ ਏਥੇ ਲੁਕਦੇ ਲੁਕਦੇ
ਰੀਝਾਂ ਚਾਵਾਂ ਸੱਧਰਾਂ ਨਾਲ ਹੰਢਾਇਆ ਹੋਇਆ
ਕਬਰਾਂ ਨੇੜੇ ਆਇਆ ਜੀਵਨ ਢੁਕਦੇ ਢੁਕਦੇ
ਸੋਹਣੇ ਪੌਦੇ ਗਮਲੇ ਵਿੱਚ ਲਗਾ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ
ਪਾਣੀ ਨਾ ਦਈਏ ਮਰ ਜਾਂਦੇ ਸੁਕਦੇ ਸੁਕਦੇ
ਧੌਲੇ ਆਏ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਚਮਕ ਗੁਆਚੀ
ਫ਼ਰਜ਼ਾਂ ਦੇ ਬੋਝਾਂ ਨੂੰ ਆਖਰ ਚੁਕਦੇ ਚੁਕਦੇ
ਤੁਰਦਾ ਤੁਰਦਾ ਉਹ ਵੀ ਸ਼ਾਇਦ ਥੱਕਿਆ ਹੋਣੈ
ਸੂਰਜ ਪੱਛਮ ਵੱਲ ਨੂੰ ਹੋਇਆ ਝੁਕਦੇ ਝੁਕਦੇ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਬਹੁਤਾ ਕਰੀਬ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ।
ਇਹਨੀਂ ਦਿਨੀਂ ਮੇਰਾ ਰਕੀਬ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ।
ਹੁੰਦੇ ਸੁੰਦੇ ਸਭ ਕੁਝ ਏਦਾਂ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ,
ਮੇਰੇ ਵਰਗਾ ਗ਼ਰੀਬ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ।
ਮਾਪ ਸਕੇ ਦਿਲ ਦੇ ਡੂੰਘੇ ਦਰਦ ਨੂੰ ਜੋ ,
ਬਣੀ ਐਸੀ ਅਜੇ ਜਰੀਬ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ।
ਲਿਖ ਦੇਵੇ ਜੋ ਮੇਰੇ ਨਾਮ ਨਜ਼ਮ ਤਾਜ਼ਾ ,
ਗਰਾਂ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਅਦੀਬ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ।
ਮਰਜ਼ ਕੀ ਹੈ ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਸਕੇ ਆਖਿਰ ,
ਲੱਭ ਰਿਹਾਂ, ਮਿਲਦਾ ਤਬੀਬ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਚਾਤਰ ਵਾਂਗ ਡਰਾਇਆ ਨਾ ਕਰ
ਮਹਿਲ ਹਵਾਈ ਪਾਇਆ ਨਾ ਕਰ
ਦੋਸਤ ਹੈਂ ਤਾਂ ਦੋਸਤ ਹੀ ਰਹਿ
ਬਿਨ ਮਤਲਬ ਲਲਚਾਇਆ ਨਾ ਕਰ
ਮੌਜਾਂ ਲੁੱਟ ਤੇ ਕਰ ਲੈ ਐਸ਼ਾਂ
ਖਾਹਿਸ਼ ਕੋਈ ਦਬਾਇਆ ਨਾ ਕਰ
ਏਥੇ ਸੱਚ ਦੇ ਹੋਣ ਨਬੇੜੇ
ਘੋੜੇ ਤੇਜ਼ ਦੁੜਾਇਆ ਨਾ ਕਰ
ਗੇੜੇ ਦੇਵਣ ਧਰਤੀ ਸੂਰਜ
ਛੇਤੀ ਪੰਧ ਮੁਕਾਇਆ ਨਾ ਕਰ
ਤੈਨੂੰ ਡਾਢਾ ਇਲਮ ਹੈ ਭਾਵੇਂ
ਰੋਜ਼ ਬੁਝਾਰਤ ਪਾਇਆ ਨਾ ਕਰ
ਤੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਬੜੀਆਂ ਆਸਾਂ
ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਲਝਾਇਆ ਨਾ ਕਰ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਪੱਥਰ ਉੱਤੇ ਸੋਹਣੀ ਲੱਗਦੀ ਮੀਨਾਕਾਰੀ ਵੇਖ ਲਈ ਹੈ
ਕੈਨਵਸ ਉੱਤੇ ਵਾਹੀ ਸੂਹੀ ਚਿੱਤਰਕਾਰੀ ਵੇਖ ਲਈ ਹੈ
ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਫਿਰਨੀ ਉੱਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਰੌਣਕ ਵੇਖ ਲਵੀਂ
ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਝੂਠੀ ਸਾਰੀ ਖਾਤਿਰਦਾਰੀ ਵੇਖ ਲਈ ਹੈ
ਦਾਅਵਾ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਤੂੰ ਹੈ ਯਾਰ ਗਰੀਬਾਂ ਦਾ
ਸੋਨੇ ਦੇ ਸਿੱਕੇ ਤੇਰੇ ਘਰ ਉਹ ਅਲਮਾਰੀ ਵੇਖ ਲਈ ਹੈ
ਪੰਛੀ ਆਏ ਚੁਰ ਚੁਰ ਲਾਈ ਤੇ ਝੁਰਮਟ ਹੈ ਪਾਇਆ
ਟਾਹਣੀ ਉੱਤੇ ਰੁੱਖਾਂ ਸੰਗ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਯਾਰੀ ਵੇਖ ਲਈ ਹੈ
ਆਪਣੇ ਹਮਸਾਇਆਂ ਨੂੰ ਖਾਧਾ ਨੋਚ ਨੋਚ ਕੇ ਜਿੰਨਾ ਨੇ
ਲੰਬੜਦਾਰਾਂ ਦੀ ਝੂਠੀ ਆਲੰਬਰਦਾਰੀ ਵੇਖ ਲਈ ਹੈ
ਮੈਂ ਦਰਗਾਹ ਦੇ ਦੀਵੇ ਵਾਂਗੂੰ ਜਗਦਾ ਬੁਝਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ
ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਐਪਰ ਰੂਹਦਾਰੀ ਵੇਖ ਲਈ ਹੈ
ਚਾਹੇ ਸੀ ਕੁਝ ਰੰਗ ਬਰੰਗੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਦੀਦਾਰੇ
ਗੁਲਸ਼ਨ ਦੇ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਪਰ ਚਾਰਦੀਵਾਰੀ ਵੇਖ ਲਈ ਹੈ
ਸੱਤਾ ਮੂਹਰੇ ਨੱਚਦੀ ਹੋਈ ਲਾਲਾਂ ਸੁੱਟਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਏਦਾਂ
ਬਹੁਤੇ ਕਵੀਆਂ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਵੀ ਦਰਬਾਰੀ ਵੇਖ ਲਈ ਹੈ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਜ਼ਖਮਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਰਿਸਦੀ ਹੈ ਤੇ ਦਰਦ ਕਰੇਂਦੀ ਹੈ।
ਮੈਨੂੰ ਲੰਮੀ ਰਾਤ ਡਰਾਉਣੇ ਸੁਫ਼ਨੇ ਦੇਂਦੀ ਹੈ।
ਲੋਹੜਾ ਹੋਇਆ ਜੇਕਰ ਉਸ ਨੇ ਸੱਚ ਆਖਿਆ ਤਾਂ,
ਸਾਰੀ ਖ਼ਲਕਤ ਉਸਨੂੰ ਟੀਰੀ ਅੱਖ ਨਾਲ ਵੇਂਹਦੀ ਹੈ।
ਖੌਰੇ ਕਿਹੜੇ ਬਾਗਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਚੁਣ ਚੁਣ ਲੈ ਆਉੰਦੀ ,
ਕੁਦਰਤ ਇਹਨਾਂ ਫੁੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਜੋ ਰੰਗ ਭਰੇਂਦੀ ਹੈ।
ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਕੀ ਇਹ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਪੱਥਰ ਕਹਿ ਦਿੰਦੇ ,
ਆਪਣੀ ਕੁੱਖੋਂ ਜਿਹੜੀ ਸੋਹਣੇ ਬਾਲ ਜਣੇਂਦੀ ਹੈ ।
ਰਾਜੇ ਹੇਠਾਂ ਕੁਰਸੀ ਏਸੇ ਕਰਕੇ ਹੈ ਉੱਚਾ ,
ਉਤਰੇਗਾ ਵੇਖਾਂਗੇ ਕਿਹੜੇ ਭਾਅ ਵਿਕੇਂਦੀ ਹੈ ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
