ਘਰ ਅੰਦਰ ਬੈਠੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਵੀ ਖਤਰਾ ਹੈ
ਮੰਡੀ ਦਾ ਮਸਲਾ ਧੰਦੇ ਨੂੰ ਵੀ ਖਤਰਾ ਹੈ
ਬਹੁਤੀ ਥਾਈਂ ਲੋਹੇ ਨੇ ਕਬਜ਼ਾ ਹੈ ਕੀਤਾ
ਤਰਖਾਣਾਂ ਦੇ ਹੁਣ ਰੰਦੇ ਨੂੰ ਵੀ ਖਤਰਾ ਹੈ
ਜਦ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਮੂੰਹ ਨਾ ਲਾਇਆ ਤਾਂ ਫਿਰ ਓਦੋਂ
ਠੱਗ ਟੋਲਿਆਂ ਦੇ ਚੰਦੇ ਨੂੰ ਵੀ ਖਤਰਾ ਹੈ
ਹਰ ਵੇਲੇ ਡਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਵਿਦਰੋਹ ਕੋਲੋਂ
ਸੱਚੀ ਗੱਲ ਸਿਸਟਮ ਗੰਦੇ ਨੂੰ ਵੀ ਖਤਰਾ ਹੈ
ਫਸ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਇੱਕ ਦਿਨ ਚੋਰ ਉਚੱਕਾ ਬੰਦਾ
ਆਖਰਕਾਰ ਤਾਂ ਕੰਮ ਮੰਦੇ ਨੂੰ ਵੀ ਖਤਰਾ ਹੈ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਬੜਾ ਕੁਝ ਲਿਖ ਲਿਆ ਹੈ ਬੜਾ ਕੁਝ ਕਹਿਣ ਦੀ ਆਦਤ
ਅਸੀਂ ਸਾਊ ਜਿਹੇ ਬੰਦੇ ਅਦਬ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਦੀ ਆਦਤ
ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਬਹਾਰਾਂ ਮਾਣੀਏ ਆਓ
ਉਹਨੂੰ ਆਖੋ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਪੱਤਝੜਾਂ ਨੂੰ ਸਹਿਣ ਦੀ ਆਦਤ
ਕਈ ਵਾਰੀ ਕਿਸੇ ਸੁਫ਼ਨੇ ਦੀ ਹੋਵੇ ਜੇ ਤਮੰਨਾ ਤਾਂ
ਕਿ ਗੂੜ੍ਹੀ ਨੀਂਦ ਵਿੱਚ ਓਦੋਂ ਹੈ ਖੁਦ ਨੂੰ ਲਹਿਣ ਦੀ ਆਦਤ
ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਫਿਦਾ ਉਸਤੇ ਜੋ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਹੀ ਖ਼ੁਦਾ ਸਮਝੇ
ਅਸਾਨੂੰ ਸਾਦਿਆਂ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚਾਲ਼ੇ ਬਹਿਣ ਦੀ ਆਦਤ
ਕਦੇ ਨਾ ਪਰਖਣਾ ਇਹ ਹੌਸਲਾ ਸਾਡਾ ਜਾਂ ਸਾਨੂੰ ਵੀ
ਅਸੀਂ ਝਰਨੇ ਹਾਂ ਸਾਨੂੰ ਪੱਥਰਾਂ ਨਾਲ ਖਹਿਣ ਦੀ ਆਦਤ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਬੁਝ ਗਿਆ ਹਾਂ ਮੈਂ ਕਦੇ ਦੀਪਕ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ।
ਮਹਿਫਲਾਂ ਦੀ ਸ਼ਾਨ ਤੇ ਰੌਣਕ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ।
ਮੈਂ ਦੰਬੂਖਾਂ ਬੀਜਦਾ ਤਾਂ ਹੋਰ ਹੋਣੀ ਸੀ ਕਹਾਣੀ,
ਪਰ ਮੈਂ ਆਗਿਆਕਾਰੀ ਇੱਕ ਬਾਲਕ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ।
ਲਾਲਸਾ ਸੀ ਘੁੰਮ ਕੇ ਦੇਖਾਂ ਇਹ ਦੁਨੀਆ ,
ਮੈਂ ਪ੍ਰੰਤੂ ਇੱਕ ਹਲ-ਵਾਹਕ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ।
ਬਾਗ਼ੀਆਨਾ ਆਦਤਾਂ ਦਾ ਕੀ ਸੀ ਬਣਨਾ ,
ਮੰਡੀ ਅੰਦਰ ਮੈਂ ਵੀ ਇੱਕ ਗਾਹਕ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ।
ਚੜ੍ਹਦੇ ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਸਲਾਮਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ,
ਪੁੱਛਣਾ ਕਿਸਨੇ ਸੀ ਮੈਂ ਠੰਡਕ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ।
ਇਸ ਵਿਵਸਥਾ ਨੇ ਕਿਵੇਂ ਫਿਰ ਬਦਲਣਾ ਸੀ ,
ਵਿਗੜੇ ਹੋਏ ਵਾਹਨ ਦਾ ਚਾਲਕ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ।
ਚੁਭ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਏਸੇ ਕਰਕੇ ਨਾਜ਼ਮਾ ਨੂੰ ,
ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮਰਜ਼ੀ ਦਾ ਮਾਲਕ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਨਹੀਂ ਉਹ ਬੋਲ ਸੁਣਦੇ ਹੁਣ ਜੋ ਸਨ ਮਿਸ਼ਰੀ ਦੀਆਂ ਡਲੀਆਂ
ਉਮਰ ਦੇ ਪਹਿਰ ਸਾਰੇ ਬੀਤ ਚੱਲੇ ਤੇ ਤਿਕਾਲਾਂ ਵੀ ਨੇ ਢਲੀਆਂ
ਚਲੋ ਮੈਂ ਏਸ ਉਮਰੇ ਫਿਰ ਸੁਭਾਅ ਨੂੰ ਬਦਲ ਕੇ ਵੇਖਾਂ
ਉਹਨਾਂ ਤੇ ਘੁੰਮੀਏਂ ਜੋ ਦੂਰ ਦਿੱਸਣ ਖੁਸ਼ਨੁਮਾ ਗਲੀਆਂ
ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਰੋਗ ਨੇ ਬਹੁਤੇ ਦਵਾਈਆਂ ਬਹੁਤ ਖਾਂਦਾ ਹੈ
ਨਾ ਹੋਏ ਰੋਗ ਹੀ ਰਾਜ਼ੀ ਅਤੇ ਮਰਜਾਂ ਨਹੀਂ ਟਲੀਆਂ
ਕਦੇ ਪਿੱਛੇ ਜਿਹੇ ਰਹਿ ਤੇਜ਼ ਤੁਰਦੇ ਲੋਕ ਦੇਖਾਂ ਤਾਂ
ਮੈਂ ਸੋਚਾਂ ਪੁੰਨ ਕੀਤੇ ਨੇ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਦੀਆਂ ਫ਼ਲੀਆਂ
ਅਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜਿਹੇ ਹਾਂ ਫੇਰ ਮਿਲ ਕੇ ਵੇਖ ਲੈਣਾ ਜੀ
ਅਸਾਨੂੰ ਅੱਜ ਵੀ ਭਾਉਂਦੇ ਫ਼ਿਜ਼ਾ ਵਿੱਚ ਫੁੱਲ ਤੇ ਕਲੀਆਂ
ਜਿੰਨਾ ਲਈ ਰੁੱਖ ਲਾਏ ਮੈਂ ਅਤੇ ਗਮਲੇ ਸਜਾਏ ਸੀ
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਝ ਹੋਇਆ ਫਾਸਲਾ ਤੋਰਾਂ ਨਹੀਂ ਰਲੀਆਂ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
