ਗ਼ਜ਼ਲ

ਮੌਸਮ ਦੀਆਂ ਅਦਾਵਾਂ ਕੋਲੋਂ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ
ਸੁੰਨ ਮਸੁੰਨੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ਕੋਲੋਂ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ

ਬੰਦੇ ਵਾਂਗੂੰ ਨਫਰਤ ਕਰਨੀ  ਸਿੱਖੇ ਪੰਛੀ
ਘੁੱਗੀਆਂ ਨੂੰ ਹੁਣ ਕਾਵਾਂ ਕੋਲੋਂ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ

ਜੰਗਲ ਬੇਲੇ ਘੁੰਮ ਆਏ ਹਾਂ ਸਹਿਜ ਸੁਭਾਅ ਹੀ
ਪਰ ਸੜਕਾਂ ਤੇ ਗਾਵਾਂ ਕੋਲੋਂ ਡਰ ਲਗਦਾ ਹੈ

ਫੈਲੀ ਹੋਈ ਹੈ ਅਗਨੀ ਚੌਗਿਰਦੇ ਅੰਦਰ
ਤੱਤੀਆਂ ਤੇਜ਼ ਹਵਾਵਾਂ ਕੋਲੋਂ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ

ਵੇਹੜੇ ਦੇ ਵਿਚ ਹਾਸੇ ਖੇੜੇ ਚੰਗੇ ਲੱਗਣ
ਚੁੱਲੇ ਉੱਗੇ ਘਾਵਾਂ ਕੋਲੋਂ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ

ਸਾਵਨ ਰੁੱਤੇ ਕਣੀਆਂ ਮਨ ਨੂੰ ਭਾਉਦੀਆਂ ਨੇ
ਅੱਸੂ ਵਿਚ ਘਟਾਵਾਂ ਕੋਲੋਂ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ

ਨੀਵੇਂ ਹੋ ਕੇ ਚੱਲਣ ਵਿਚ ਗਨੀਮਤ ਸਮਝੋ
ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਨਾਵਾਂ ਕੋਲੋਂ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ

ਰੱਬ ਹੀ ਜਾਣੇ ਕਿੱਦਾਂ ਦੀ ਇਹ ਰੁੱਤ ਸਰਾਪੀ
ਧੁੱਪਾਂ ਨਾਲੋਂ ਛਾਵਾਂ ਕੋਲੋਂ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ

ਔਖੇ ਸਮੇਂ ਸਲੀਬਾਂ ਤੋ ਵੀ ਖੌਫ ਨਾ ਆਇਆ
ਪਰ ਹੁਣ ਆਪਣੇ ਚਾਵਾਂ ਕੋਲੋਂ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਜੇਕਰ ਮੈਨੂੰ ਸਾਜ਼ ਵਜਾਉਣਾ ਆਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ
ਮੈਂ ਵੀ ਤਾਂ ਫਿਰ ਮਹਿਫਲ ਅੰਦਰ ਗਾਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ

ਆਪਣੀ ਗੁੱਡੀ ਫਿਰ ਅਸਮਾਨੀ ਚੜ੍ਹ ਜਾਣੀ ਸੀ
ਵਾਂਗ ਨਚਾਰਾਂ  ਜੇ ਮੈਂ ਬਾਘੀਆਂ ਪਾਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ

ਨੇਤਾ ਬਣ ਜਾਣਾ ਸੀ ਮੈਂ ਵੀ ਸੱਚੀਮੁਚੀ
ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜੇ ਆਪਸ ਵਿਚ ਲੜਾਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ

ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਮਿਲ ਜਾਣੀ ਸੀ ਦਰਬਾਰੇ ਕੁਰਸੀ 
ਤਲਵੇ ਚੱਟਦਾ ਜਾਂ ਫਿਰ ਪੂਛ ਹਿਲਾਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ

ਥਾਣੇ ਅਤੇ ਕਚਹਿਰੀ ਵਿਚ ਵੀ ਚੌਧਰ ਹੁੰਦੀ
ਨਾਲ ਅਫਸਰਾਂ ਮਿਲ ਸੌਦੇ ਕਰਵਾਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ

ਜੇ ਨਾ ਫੜਿਆ ਹੁੰਦਾ ਮਾਨਵਤਾ ਦਾ ਦਾਮਨ
ਮੈਂ ਵੀ ਬੈਠਾ ਕੱਖੋਂ ਲੱਖ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਸੋਲਾਂ ਆਨੇ ਸੱਚ ਕਦੇ ਵੀ ਕਹਿ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ 
ਥੋਡੇ ਤੋਂ ਨਿਰਪੱਖ ਹਮੇਸ਼ਾ ਰਹਿ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ

ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਭਰਮਾ  ਕੁਰਸੀ ਹਾਸਿਲ ਕਰਦੇ ਓ
ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਫਿਰ ਨਾਲ ਬਰਾਬਰ  ਬਹਿ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ

ਥੋੜੀ ਜਨਤਾ ਨੂੰ ਹੀ ਧੋਖਾ ਦੇ ਸਕਦੇ ਹੋ
ਸਾਰੀ ਜਨਤਾ ਤੋਂ ਜ਼ੁਲਮ ਇਹ ਸਹਿ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ

ਮੌਸਮ ਕੰਡਿਆਂ ਵਾਲਾ ਅਸੀਂ ਹੰਢਾ ਲੈਣਾ ਹੈ
ਨਾਲ ਕਰੀਰਾਂ ਪਰ ਤੁਸਾਂ ਤੋਂ ਖਹਿ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ

ਅਸੀਂ ਸਮੁੰਦਰ ਬਣਕੇ ਵੀ ਉਡੀਕ ਲਵਾਂਗੇ
ਐਪਰ ਬਣਕੇ ਨਦੀ ਤੁਹਾਥੋਂ ਵਹਿ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ

ਰਾਹਾਂ ਉੱਤੇ ਨਾਲ ਤੁਰਾਂਗੇ ਸਾਥ ਨਿਭਾ ਕੇ 
ਲੇਕਿਨ ਝਰਨਾ ਬਣ ਪ੍ਰਬਤੋਂ ਲਹਿ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਲਿਖਣ ਵਾਲਿਓ ਕਹਿਣ ਵਾਲਿਓ ਲਿਖ ਲਿਖ ਕੇ ਵੀ ਥੱਕ ਗਏ ਹਾਂ
ਲਿਖ ਲਿਖ ਵੀ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਬਦਲਿਆ ਕਹਿ ਕਹਿ ਕੇ ਵੀ ਅੱਕ ਗਏ ਹਾਂ

ਪਤਾ ਕਰੋ ਕਿਸ ਰਾਹ ਤੇ ਸਾਥੋਂ ਵੱਡੀ ਗਲਤੀ ਹੋਈ ਹੈ
ਕੀ ਲੱਭਣਾ ਸੀ ਕੀ ਲੱਭਿਆ ਹੈ ਕਿੱਥੋਂ ਕਿੱਥੇ ਤੱਕ ਗਏ ਹਾਂ

ਜਦੋਂ ਤੁਰੇ ਤਾਂ ਇੰਜ ਲੱਗਿਆ ਸੀ ਸੌਖੇ ਮੰਜਿਲ ਪਾ ਜਾਵਾਂਗੇ
ਕਿਤੇ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚੇ ਹੁਣ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਐਵੇਂ ਧੂੜਾਂ ਫੱਕ ਗਏ ਹਾਂ

ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਕੁਝ ਨਹੀੰ ਛੱਡਿਆ ਜੋ ਗੰਧਲਾ ਨਾ ਕੀਤਾ ਹੋਵੇ
ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਨਸਲਾਂ ਤਾਈਂ ਵੱਲ ਹਨੇਰੇ ਧੱਕ ਗਏ ਹਾਂ

ਵਧਦੀ ਗਈ ਕਹਾਣੀ ਤਾਂ ਹੀ ਜਾਬਰ ਦੇ ਜ਼ੁਲਮ ਦੀ ਏਥੇ
ਬਾਗੀ ਸੁਰ ਨੂੰ ਆਪਾਂ ਆਪਣੇ ਸੀਨੇ ਅੰਦਰ ਡੱਕ ਗਏ ਹਾਂ

ਪੱਕੇ ਢੀਠ ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਗੁਲਾਮੀ ਜਰ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ ਜਦੋਂ ਮਿਲੀ ਹੈ
ਤਾਂ ਹੀ ਤਾਂ ਬਣ ਬਣ ਕੇ ਗੋਲੇ ਬੇਸ਼ਰਮੀ ਨਾਲ ਪੱਕ ਗਏ ਹਾਂ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

.

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਕਿਹੜੇ ਪਾਸੇ ਮੂੰਹ ਕਰ ਜਾਈਏ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹਾਂ
ਵਸੀਅਤ ਕਿਹੜੀ ਥਾਂ ਧਰ ਜਾਈਏ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹਾਂ

ਜਿਹੜੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ਖਾਲੀ  ਪੁਰਖੇ ਕਰ ਗਏ ਨੇ
ਉਹਨਾਂ ਥਾਵਾਂ ਨੂੰ ਭਰ ਜਾਈਏ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹਾਂ

ਬਹੁਤੇ ਲੋਕੀਂ ਏਥੋਂ ਹੋ ਗਏ ਨੇ ਪ੍ਰਵਾਸੀ
ਆਪਾਂ ਵੀ ਛੱਡ ਇਹ ਘਰ ਜਾਈਏ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹਾਂ 

ਸ਼ਿਕਵੇ, ਰੋਸੇ ਸਾਰੇ ਔਗੁਣ ਵੀ ਕਰਕੇ ਅਣਗੌਲੇ
ਮਿਹਣੇ ਤਾਅਨੇ ਸਭ ਜਰ ਜਾਈਏ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹਾਂ

ਲੱਗਾ ਭਖਣ ਵਿਚਾਰਾਂ ਵਾਲਾ ਮਸਾਂ ਹੀ ਦੰਗਲ
ਅੱਧਵਾਟੇ ਹੀ ਨਾ ਠਰ ਜਾਈਏ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹਾਂ

ਜਦ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਕਰਨ ਮਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਆਵੇ
ਕੁਰਬਾਨੀ ਤੋਂ ਨਾ ਡਰ ਜਾਈਏ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹਾਂ

ਮੁਨਸਿਫ ਕੋਲੋਂ ਵੀ ਇਨਸਾਫ ਨਾ ਮਿਲਦਾ ਹੋਵੇ
ਫਿਰ ਦੱਸੋ ਕਿਸ ਦੇ ਦਰ ਜਾਈਏ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹਾਂ

ਇਹਦੇ ਨਾਲੋਂ ਬੁਰਾ ਨਿਜਾਮ ਨਹੀ ਤੱਕਿਆ ਕੋਈ
ਚੱਲ ਇਹਦੇ ਨਾਲ ਲੜ ਮਰ ਜਾਈਏ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹਾਂ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਅੱਜ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦੇ ਰਹਿਬਰਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ
ਜੋ ਸੰਵਾਰਨ ਵਿਗੜੀਆਂ ਉਹ ਲੀਡਰਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ

ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਕਤਲ ਅੱਜ ਕੱਲ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਨਸਾਨੀਅਤ
ਹਰ ਜਗ੍ਹਾ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਵਾਲੇ ਸਿਰਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ

ਫੇਰ ਤੋਂ ਕੁੱਖਾਂ 'ਚੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਯੋਧੇ ਸੂਰਬੀਰ
ਮੋਕਲੇ ਜਹੇ ਵਿਹੜਿਆਂ ਵਾਲੇ ਘਰਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ

ਦੌਰ ਕਾਲਾ ਖਾ ਗਿਆ ਅਣਗਿਣਤ ਹੀ ਜਵਾਨੀਆਂ
ਗੈਰਤ ਬਚਾਉਣੀ ਜੇ ਤਾਂ ਫਿਰ ਹੁਣ ਚੋਬਰਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ

ਭੇੜ ਕੇ ਬੂਹੇ ਜੋ ਲੋਕੀਂ ਕਮਰਿਆਂ ਵਿਚ ਕੈਦ ਨੇ
ਆਖੋ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿ ਅੱਜ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਦਰਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ

ਜੀ ਰਹੇ ਹਾਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੰਛੀ ਜਿਵੇਂ ਵਿਚ ਪਿੰਜਰੇ
ਜੇ ਆਜਾਦੀ ਮਾਣਨੀ ਖੁੱਲਿਆਂ ਪਰਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)