ਗ਼ਜ਼ਲ

ਕਿੰਨੇ ਵਲ ਵਿੰਗ ਖਾਂਦੀਆਂ ਨਦੀਆਂ
ਮੈਦਾਨਾਂ ਵਿਚ ਆਉਂਦੀਆਂ ਨਦੀਆਂ

ਚੀਰ ਪਹਾੜ ਨੂੰ ਅੱਧ ਵਿਚਾਲੋਂ 
ਹੇਠਾਂ ਵੱਲ ਨੂੰ ਡਿਗਦੀਆਂ ਨਦੀਆਂ

ਕਦੇ  ਕਦਾਈਂ ਝਰਨੇ ਥੱਲੇ
ਆਪਣੀ ਪਿਆਸ ਬੁਝਾਉਂਦੀਆਂ ਨਦੀਆਂ

ਬੱਦਲ ਵਰ੍ਹਦੇ  ਬਰਫ਼ਾਂ ਪਿਘਲਣ
ਫੇਰ ਕਿਤੇ ਜਾ  ਵਗਦੀਆਂ ਨਦੀਆਂ

ਝੂਮੇ ਵਣ-ਤ੍ਰਿਣ ਪੌਣ ਰੁਮਕਦੀ
ਕਲ ਕਲ ਕਵਿਤਾ ਗਾਉਂਦੀਆਂ ਨਦੀਆਂ

ਔੜੀ ਬੰਜਰ ਰੇਤ ਬਰੇਤੇ
ਤੇ ਜੀਵਨ ਧੜਕਾਉਂਦੀਆਂ ਨਦੀਆਂ

ਆਖਿਰ ਸਾਗਰ ਸੰਗ ਰਲ ਜਾਵਣ 
ਪੈਂਡੇ ਨੂੰ ਤਹਿ ਕਰਦੀਆਂ ਨਦੀਆਂ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਕੁਝ ਸੋਚਿਆ ਤਾਂ ਬਸ ! ਏਨਾ ਖਿਆਲ ਆਇਆ
ਪਿਛਲੇ ਸਿਆਲ ਵਾਂਗੂੰ ਇਹ ਵੀ ਸਿਆਲ ਆਇਆ

ਸਭ ਕੁਝ ਤਾਂ ਹੈ ਪੁਰਾਣਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਵਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ
ਸ਼ਾਇਦ ਕਿ ਸੋਚ ਮੇਰੀ ਅੰਦਰ ਜੰਗਾਲ ਆਇਆ

ਕਿਸ ਨੇ ਹੈ ਸਾਥ ਦਿੱਤਾ ਬਿਖੜੇ ਜਹੇ ਪੈਂਡਿਆਂ ਤੇ
ਮੇਰਾ ਹੀ ਹੌਸਲਾ ਇਕ ਬਣਕੇ ਭਿਆਲ ਆਇਆ

ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਬੇਸ਼ਕ ਕਦਮਾਂ ਨੇ ਛਾਣ ਮਾਰੇ
ਚੇਹਰਾ ਨਾ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਕੋਈ ਕਮਾਲ ਆਇਆ

ਦਿਨ ਆਸ਼ਕੀ ਦੇ ਬਸ ਐਵੇਂ ਗੁਜ਼ਾਰ ਦਿੱਤੇ
ਛੱਲਾ ਨਾ ਕੋਈ ਦਿਤਾ ਨਾ ਹੀ ਰੁਮਾਲ ਆਇਆ

ਬਚਿਆ ਜੋ ਸ਼ਾਮ ਵੇਲੇ ਸੀ ਇਕ ਹੀ ਜਾਮ ਬਾਕੀ
ਸਾਕੀ ਵੀ ਖੌਰੇ ਉਸਨੂੰ ਕਿਸਨੂੰ ਪਿਆਲ ਆਇਆ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)ਗ

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਖਿਡਾਉਣੇਂ ਵਾਂਗਰਾਂ ਦਿਲ ਵੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤੰਗ ਕਰਦਾ ਹੈ
ਮੈੱ ਖੇਡਾਂਗਾ ਮੈਂ ਟੁੱਟਾਂਗਾ ਸਦਾ ਇਹ ਮੰਗ ਕਰਦਾ ਹੈ

ਅਜੇ ਤਾਂ ਜ਼ਖ਼ਮ ਵੀ ਬੀਤੇ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਰਾਸ ਨਾ ਆਏ
ਇਹ ਕਰਕੇ ਕਾਰਨਾਮੇ ਦਿਲ ਬੜਾ ਹੀ ਦੰਗ ਕਰਦਾ ਹੈ

ਬੜਾ ਹੀ ਬੇਹਿਸਾਬਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਕੀ ਕਰਾਂ ਦਿਲ ਦਾ
ਕਿ ਝੁੱਗਾ ਚੌੜ ਕਰ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਨੰਗ ਕਰਦਾ ਹੈ

ਨਾ ਬਹਿੰਦਾ ਹੈ ਨਾ ਟਿਕਦਾ ਹੈ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੈ ਭਟਕਦਾ ਦਿਲ
ਇਹ ਸ਼ਾਂਤੀ ਆਪਣੀ ਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਭੰਗ ਕਰਦਾ ਹੈ

ਪਤਾ ਦਿਲ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਕਿ ਇਹ ਜ਼ਮਾਨਾ ਬਹੁਤ ਰੰਗਾਂ ਦਾ
ਇਹ ਜਦ ਵੀ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਹੈ ਨਾ ਭੋਰਾ ਸੰਗ ਕਰਦਾ ਹੈ

ਕਦੇ ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ ਦਿਲ ਜਾਗੇ ਕਦੇ ਸੁੱਤਾ ਰਹੇ ਦਿਨ ਨੂੰ
ਇਹ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਕਈ ਵਾਰ ਤਾਂ ਬਦਰੰਗ ਕਰਦਾ ਹੈ

ਬੜਾ ਪਾਗਲ ਹੈ ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਇਹ ਅੜ ਜਾਵੇ ਜਦੋਂ ਮਰਜੀ
ਰਹਾਂ ਮੈਂ ਸੁਰਖੀਆਂ ਅੰਦਰ ਇਹ ਐਸੇ ਢੰਗ ਕਰਦਾ ਹੈ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਬੜਾ ਕੁਝ ਸਹਿ ਲਿਆ ਆਪਾਂ ਬੜਾ ਕੁਝ ਹੋਰ ਸਹਿਣਾ ਹੈ
ਅਜੇ ਤਾਂ ਸਾਗਰਾਂ ਮਗਰੋਂ ਥਲਾਂ ਅੰਦਰ ਵੀ ਰਹਿਣਾ ਹੈ

ਘੜੀ ਭਰ ਚੁੱਪ ਹੋਇਆ ਹਾਂ ਇਹ ਚੁੱਪ ਹੈ ਆਰਜ਼ੀ ਮੇਰੀ
ਜੋ ਅੱਜ ਤੱਕ ਬੋਲ ਨਾ ਹੋਇਆ ਅਜੇ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਕਹਿਣਾ ਹੈ

ਪਤਾ ਹੈ  ਵਾਂਗ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ ਇਹ ਜੋ ਔਕਾਤ ਹੈ ਮੇਰੀ
ਪਤਾ ਇਹ ਵੀ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਮੈਂ ਪੱਥਰਾਂ ਨਾਲ ਖਹਿਣਾ ਹੈ

ਇਹ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਤਾਂ ਕਰਦਾ ਹੈ ਲਿਖਾਂ ਵਿਸਥਾਰ ਰੰਗਾਂ ਦਾ
ਅਜੇ ਇਹ ਰੁੱਤ ਜ਼ਾਲਮ ਹੈ ਬੜਾ ਮੌਸਮ ਕੁ-ਲਹਿਣਾ ਹੈ

ਜਦੋਂ ਵੀ ਲੋਕ 'ਕੱਠੇ ਹੋਣ ਦੇ ਘੜਦੇ ਨੇ ਮਨਸੂਬੇ
ਤਖਤ ਨੇ ਚਾਲ ਚੱਲ ਦੇਣੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਆਪਸ 'ਚ ਡਹਿਣਾ ਹੈ

ਉਹ ਜਿਹੜੇ ਰੋਜ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਕਿ ਲੈਣਾ ਪਰਖ ਜਦ ਮਰਜ਼ੀ
ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਵਕਤ ਆਏ ਤੇ ਵੀ ਫਿਰ ਖਾਮੋਸ਼ ਬਹਿਣਾ ਹੈ
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)