ਗ਼ਜ਼ਲ

ਮੈਂ ਉਸਦਾ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਬੜਾ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ
ਜੁਦਾ ਉਸਤੋਂ ਖਲੋਇਆ ਸੀ ਬੜਾ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ

ਇਹਨਾਂ ਰੁੱਖਾਂ ਨੇ ਸੁੱਕਣਾ ਸੀ ਮੈਂ ਖੁਦ ਇਹ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ

ਜੜ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਤੇਲ ਚੋਇਆ ਸੀ ਬੜਾ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ

ਭਟਕਦਾ ਮਰ ਗਿਆ ਇੱਕ ਅਜਨਬੀ ਕੱਲ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ ਜੋ,

ਮੈਂ ਦਰ ਆਪਣੇ ਨੂੰ ਢੋਇਆ ਸੀ ਬੜਾ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ

ਉਹ ਜਿਹੜਾ ਲੁੱਟ ਕੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹੁਣ ਤੱਕ ਖਾ ਗਿਆ ਯਾਰੋ

ਕਿ ਸੰਗ ਉਸਦੇ ਖਲੋਇਆ ਸੀ ਬੜਾ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ

ਉਹਨਾਂ ਰਸਤਿਆਂ ਤੇ ਤੁਰਦਿਆਂ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਨਾ ਸੀ

ਮੇਰੇ ਰਸਤੇ ,ਚ ਟੋਇਆ ਸੀ ਬੜਾ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ

ਕਰਾਂ ਮੈਂ ਆਰਜ਼ੂ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਐਵੇਂ ਹੀ ਬਿਨਾਂ ਸੋਚੇ

ਨਾ ਕੋਈ ਬੀਜ ਬੋਇਆ ਸੀ ਬੜਾ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ

ਮੇਰੀ ਚਾਹਤ ਮੇਰੀ ਖਾਹਿਸ਼ ਜੇ ਕਿਧਰੇ ਤੋੜ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦੀ

ਮੇਰਾ ਸੁਫਨਾ ਜੋ ਮੋਇਆ ਸੀ ਬੜਾ ਪਛਤਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ


(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਜੱਗ ਅੰਦਰ ਹੁਣ ਤਾਂ ਕੋਈ ਵੀ ਖਰਾ ਬੰਦਾ ਨਹੀਂ

ਜਿਸ ਤਰਾਂ ਸੋਨੇ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਖੋਟ ਬਿਨ ਧੰਦਾ ਨਹੀਂ

ਜੋ ਬਰਾਬਰ ਕਰ ਦਵੇ ਕੁੱਲੀਆਂ ਤੇ ਮਹਿਲਾਂ ਨੂੰ ਕਦੇ

ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਕੋਈ ਵੀ ਰੰਦਾ ਨਹੀਂ

ਖਾ ਗਏ ਨੇ ਲੁੱਟ ਕੇ ਜੋ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਲੀਡਰ ਬੁਰੇ

ਕਾਹਤੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਗਲੇ ਫਾਂਸੀ ਦਾ ਫੰਦਾ ਨਹੀਂ

ਮਾੜੇ ਅਤੇ ਗਰੀਬ ਦਾ ਵੀ ਹੱਕ ਜਿਸਨੇ ਮਾਰਿਆ

ਉਹਦੇ ਵਰਗਾ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਤੇ ਆਦਮੀ ਗੰਦਾ ਨਹੀਂ

ਸਿਆਸਤਾਂ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਜੋ ਭਰ ਗਏ ਤਿਜੌਰੀਆਂ

ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਹੀ ਖੂਨ ਹੈ ਉਹ ਕੋਈ ਚੰਦਾ ਨਹੀਂ

ਨਿੱਤ ਹੀ ਦੰਗੇ ਫਸਾਦ ਹਾਦਸੇ ਨੇ ਬੇਸ਼ੁਮਾਰ

ਕੌਣ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਲ ਮੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਮੰਦਾ ਨਹੀਂ

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਨਾ ਖਤਰਾ ਧਰਮ ਨੂੰ ਹੈ ਤੇ ਨਾ ਹੈ ਈਮਾਨ ਨੂੰ ਖਤਰਾ
ਜੇ ਖਤਰਾ ਹੈ ਤਾਂ ਕੇਵਲ ਆਦਮੀ ਦੀ ਜਾਨ ਨੂੰ ਖਤਰਾ


ਨਗਰ ਤਾਂ ਸੜ ਰਿਹਾ ਹੈ ਪਰ ਵਜਾਉਂਦਾ ਬੰਸਰੀ ਨੀਰੋ
ਕੋਈ ਸਮਝਾ ਦਿਓ ਹੁਣ ਸ਼ਹਿਨਸ਼ਾਹ ਦੀ ਤਾਨ ਨੂੰ ਖਤਰਾ


ਉਹ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲ ਆਏ ਨੇ ਵਜਾਉਂਦੇ ਧਰਮ ਦੀ ਤੂਤੀ
ਕਦੇ ਟੋਪੀ ਕਦੇ ਤੁਰਲੇ ਦੀ ਉੱਚੀ ਸ਼ਾਨ ਨੂੰ ਖਤਰਾ


ਕਿਸੇ ਦਾ ਬੈਂਕ ਬੈਲੈਂਸ ਹੈ ਕਿਸੇ ਦੇ ਕਾਰਖਾਨੇ ਨੇ
ਕਿਸੇ ਦੀ ਜੇਬ ਅੰਦਰਲੀ ਨਿਗੂਣੀ ਭਾਨ ਨੂੰ ਖਤਰਾ


ਜਿਵੇਂ ਇਹ ਸ਼ਹਿਰ ਮਾਰੋ ਮਾਰ ਕਰਦਾ ਫੈਲਦਾ ਜਾਂਦਾ
ਬੜਾ ਖੇਤੀ ਨੂੰ ਖਤਰਾ ਹੈ ਬੜਾ ਕਿਰਸਾਨ ਨੂੰ ਖਤਰਾ


ਹਨੇਰੀ ਆ ਰਹੀ ਤਾਂ ਹੀ ਬੜਾ ਕੁਝ ਸਾਂਭਿਆ ਲੋਕਾਂ
ਇਕੱਲਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੁੰਨਾ ਬੜਾ ਫੁੱਲਦਾਨ ਨੂੰ ਖਤਰਾ


ਜਨੌਰਾਂ ਨੂੰ ਕਹੋ ਛਿਪ ਜਾਣ ਉੁਹ ਜੰਗਲ ਦੇ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ
ਅਜੇ ਹਿਰਨਾਂ ਨੂੰ ਖਤਰਾ ਹੈ ਨਹੀਂ ਸਲਮਾਨ ਨੂੰ ਖਤਰਾ


ਕਰੋ ਨਾ ਏਸ ਥਾਂ ਖੋਜਾਂ ਕਹੋ ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਤਾਈਂ
ਕਿ ਮੇਰੇ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਧਰਮਾਂ ਤੋਂ ਹੈ ਵਿਗਿਆਨ ਨੂੰ ਖਤਰਾ


ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦਾ ਭੋਰਾ ਜੋ ਬੈਠਾ ਹੈ ਸਿੰਘਾਸਨ ਤੇ
ਕਿ ਲੱਗੀ ਅੱਗ ਤਾਂ ਹੋਵੇਗਾ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਨੂੰ ਖਤਰਾ


(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਚੰਨ ਨਾਲੋਂ ਚਾਨਣੀ ਦਾ ਵਾਸਤਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ

 ਉਜਲੇ ਸਵੇਰਿਆਂ ਨੂੰ ਨ੍ਹੇਰ ਖਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ

 ਖਲੋ ਗਿਆ ਹਾਂ ਥੱਕ ਕੇ ਹੰਭ ਹਾਰ ਕੇ ਅਖੀਰ ਨੂੰ

 ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ ਦੋਸਤਾਂ ਦਾ ਕਾਫਿਲਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ 

ਵਕਤ ਕਿੱਦਾਂ ਬਦਲਦਾ ਹੈ ਆਪਣਾ ਦੇਖੋ ਮਿਜ਼ਾਜ਼

 ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਿਚ ਨਿੱਘ ਵਾਲਾ ਰਾਬਤਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ

 ਝਗੜਦੇ ਨੇ ਲੋਕ ਐਵੇਂ ਫੋਕੀ ਹਾਊਮੇ ਵਾਸਤੇ 

ਸਾਦਗੀ ਸੰਜਮ ਹਯਾ ਦਾ ਜਾਬਤਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ

 ਤੁਰ ਗਿਆ ਪ੍ਰਦੇਸ ਪੁੱਤਰ ਡਾਲਰਾਂ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿਚ

 ਮਾਪਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਆਸਰਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ

 ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਇਹ ਆਣ ਟਪਕੇ ਰੰਗ ਘਸਮੈਲੇ ਜਿਹੇ

 ਤਿਤਲੀਆਂ ਨੂੰ ਫੜ੍ਹਨ ਦਾ ਹਰ ਵਲਵਲਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ

 ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਫੌਜ ਤੇ ਹਥਿਆਰ ਹਾਕਮ ਕੋਲ ਨੇ

 ਕੁੱਲੀਆਂ ਦੇ ਵਾਸੀਆਂ ਦਾ ਹੌਸਲਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ

 ਜਿੰਦਗੀ ਇਹਨੀਂ ਦਿਨੀਂ ਵਿਉਪਾਰ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ 

ਮੋਹ ਮੁਹੱਬਤ ਪਿਆਰ ਵਾਲਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ

 (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਦਿਲਲਗੀ ਨਾ ਆਸ਼ਕੀ ਨਾ ਮੋਹ ਵਫਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

ਇਹ ਕੇਹਾ ਸੰਤਾਪ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਖਤਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

ਸਿਰਨਾਵਿਆਂ ਦੀ ਪੋਟਲੀ ਦੇਖਾਂ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਖੋਲ ਕੇ

ਭੇਜਣਾ ਜਿਸ ਤੇ ਸੁਨੇਹਾ ਉਹ ਪਤਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

ਫਰੋਲ ਵੀ ਦੇਖ ਲਈਆਂ ਤੇਰੀਆਂ ਮੈਂ ਡਾਇਰੀਆਂ

ਜਿਸ ਤੇ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਹੋਵੇ ਉਹ ਸਫਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

ਮਰਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਠੀਕ ਨਾ ਦਾਰੂ ਵੀ ਕਿੰਨੇ ਕਰ ਲਏ

ਅਜਬ ਦਿਲ ਤੇ ਬੋਝ ਹੈ ਟਲਦੀ ਬਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

ਕਤਲ ਹੋਇਆ ਚੌਂਕ ਅੰਦਰ ਬੇਕਸੂਰੇ ਸ਼ਖਸ਼ ਦਾ

ਫਿਰ ਵੀ ਕਾਤਿਲ ਬਚ ਗਿਆ ਉਸਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਕਵਿਤਾ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਟੋਲ ਕੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਮੀਰ

ਕਲਯੁਗੀ ਇਸ ਦੌਰ ਵਿਚ ਉਸਦਾ ਭਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

ਰਹਿ ਕੇ ਜਿਹੜਾ ਕੋਲ ਵੀ ਰੱਖਦਾ ਬੜੇ ਸੀ ਫਾਸਲੇ

ਓਸ ਦੇ ਤੁਰ ਜਾਣ ਉਤੇ ਵੀ ਗਿਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

ਘੁੰਮਦੀਆਂ ਨੀਲੇ ਆਕਾਸ਼ੀਂ ਬੱਦਲੀਆਂ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਨੇ

ਰੂਹ ਕਰੇ ਸ਼ਰਸ਼ਾਰ ਜਿਹੜੀ ਉਹ ਘਟਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

ਬੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਚਾਰਨਾ ਹੈ ਰਾਜਨੀਤੀ ਦਾ ਮਿਜਾਜ਼

ਏਸ ਤੋਂ ਬਲਜੀਤ ਉੱਚੀ ਹੁਣ ਕਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਮੇਰਾ ਦਿਲਦਾਰ ਕਿੱਦਾਂ ਦਾ ਜੋ ਹਰ ਵੇਲੇ ਦਗਾ ਦੇਵੇ
ਕਿ ਸ਼ੀਤਲ ਪੌਣ ਦੇ ਬਦਲੇ ਜੋ ਆਤਿਸ਼ ਨੂੰ ਹਵਾ ਦੇਵੇ


ਇਹਦਾ ਅੰਜ਼ਾਮ ਵੀ ਬਹੁਤਾ ਕਦੇ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ
ਮੈਂ ਚਾਹਾਂ ਬੈਠੀਏ ਮਿਲ ਕਿ ਉਹ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਗਿਣਾ ਦੇਵੇ


ਉਹ ਜਿਹੜਾ ਮਾਣ ਕਰਦਾ ਹੈ ਬੜੀ ਉੱਚੀ ਅਟਾਰੀ ਦਾ
ਕੋਈ ਸਮਝਾ ਦਿਉ ਕੁਦਰਤ ਤਾਂ ਮਹਿਲਾਂ ਨੂੰ ਹਿਲਾ ਦੇਵੇ


ਕਹੋ ਤ੍ਰਿਸ਼ੂਲ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਕਰੇ ਉਹ ਲਾਲ ਨਾ ਅੱਖਾਂ
ਅਤੇ ਤਲਵਾਰ ਵਾਲਾ ਵੀ ਨਾ ਮੁੱਛਾਂ ਨੂੰ ਵਟਾ ਦੇਵੇ


ਬੜੀ ਮੁੱਦਤ ਤੋਂ ਪੌਣਾਂ ‘ਚੋਂ ਕਦੇ ਸੰਗੀਤ ਨਹੀਂ ਸੁਣਿਆ
ਵਜਾਵੇ ਬੰਸਰੀ ਕੋਈ ਤੇ ਕੰਨਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣਾ ਦੇਵੇ


ਜਦੋਂ ਆਵਾਮ ਯਾਰੋ ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਤੇ ਆ ਜਾਂਦਾ
ਉਹ ਤਾਜਾਂ ਨੂੰ ਪਲਾਂ ਅੰਦਰ ਹੀ ਮਿੱਟੀ ਵਿਚ ਮਿਲਾ ਦੇਵੇ


ਜਦੋਂ ਵੀ ਜਾਪਦੀ ਹਾਕਮ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਡੋਲਦੀ ਕੁਰਸੀ
ਇਹੋ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿਚ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਉਹ ਜੰਗਾਂ ਲਵਾ ਦੇਵੇ


(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)