ਗ਼ਜ਼ਲ

ਗਰਮੀ ਰੁੱਤੇ ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰੇ  ਜੀਕਣ ਠੰਡੀਆਂ ਛਾਵਾਂ ਲੱਭਾਂ
ਦਿਲ ਨੂੰ ਕਿਤੇ ਸਕੂਨ ਮਿਲੇ ਨਾ ਜਿਹੜੇ ਪਾਸੇ ਜਾਵਾਂ ਲੱਭਾਂ

ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਕੋਨਾ ਕੋਨਾ ਛਾਣਾਂ ਉਸਦੀ ਕੋਈ ਝਲਕ ਮਿਲੇ ਨਾ
ਭੁੱਲ ਭੁਲੇਖੇ ਤੁਰਦਾ ਫਿਰਦਾ ਜਦ ਵੀ ਏਥੇ ਆਵਾਂ ਲੱਭਾਂ

ਕਿੰਨਾ ਚੋਖਾ ਭੀੜ ਭੜੱਕਾ ਫਿਰ ਵੀ ਬੰਦਾ ਕੱਲਾ ਜਾਪੇ
ਇਹਨਾਂ ਜੁੜੇ ਹਜ਼ੂਮਾਂ ਵਿਚੋਂ ਮਿੱਤਰ ਟਾਵਾਂ ਟਾਵਾਂ ਲੱਭਾਂ

ਹਰ ਇਕ ਚਿਹਰਾ ਧੋਖਾ ਦੇਵੇ ਕੀਹਦੇ ਨਾਲ ਮੁਹੱਬਤ ਕਰੀਏ
ਉਚਿਆਂ ਤਾਈਂ ਕਾਹਦੀ ਯਾਰੀ ਆਪਣੇ ਵਰਗਾ ਸਾਵਾਂ ਲੱਭਾਂ

ਗੁਰਬਤ ਦੇ ਘਸਮੈਲੇ ਸਾਏ ਨਜ਼ਰੀ ਪੈਂਦੇ ਬਹੁਤੀ ਥਾਈਂ
ਮੁਰਝਾਏ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਬਸਤੀ ਕੇਵਲ ਹਾਉਕੇ ਹਾਵਾਂ ਲੱਭਾਂ

ਖੰਡਰ ਜਿਹਾ ਸੁਨੇਹਾ ਦਿੰਦੇ ਮਹਾਂ ਨਗਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਪੱਥਰ
ਸਮਿਆਂ ਨਾਲ ਗੁਆਚੇ ਜਿਹੜੇ ਪਿੰਡ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆ ਥਾਵਾਂ ਲੱਭਾਂ

                    (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਲੰਘਿਆ ਬਚਪਨ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚੋਂ ਬਾਲਾਂ ਦੀ ਕਿਲਕਾਰੀ ਗਈ
ਢਲਦੀ ਉਮਰੇ ਏਦਾਂ ਲੱਗਦਾ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਨਾਲੋਂ ਯਾਰੀ ਗਈ....

ਜਦ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਤੁਰਦੇ ਤੁਰਦੇ ਨਜ਼ਰ ਭਵਾ ਕੇ ਤੱਕਿਆ ਹੈ
ਨਾਲ ਪਸੀਨੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਸਿੰਜਿਆ ਕਿੰਨੀ ਦੂਰ ਕਿਆਰੀ ਗਈ

ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਈਏ ਕਿਸ ਨੂੰ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਸੁੰਨ ਸਰਾਂ
ਦੂਰ ਦੁਰੇਡੇ ਮਿੱਤਰ ਰਹਿੰਦੇ ਹੁਣ ਸਾਡੀ ਦਿਲਦਾਰੀ ਗਈ

ਨਹੀਂ ਦਿੱਸਦੀਆਂ ਪੈੜਾਂ ਵੀ ਹੁਣ ਬੜੀ ਦੂਰ ਤੱਕ ਦੇਖ ਲਿਆ
ਥੱਕ ਹਾਰ ਕੇ ਮੁੜ ਆਈ ਹੈ ਜਿਧਰ ਨਜ਼ਰ ਵਿਚਾਰੀ ਗਈ

ਕਿਸੇ ਕਿਹਾ ਜਦ ਮੁੜ ਜਾ ਘਰ ਨੂੰ ਐਵੇਂ ਖੁਦ ਨੂੰ ਰੋਲੇਂਗਾ
ਨਾਲ ਸਬਰ ਦੇ ਬੈਠ ਗਿਆ ਹਾਂ ਖਿੱਚੀ ਹੋਈ ਤਿਆਰੀ ਗਈ

ਵਕਤ ਦੀ ਕੈਂਚੀ ਨੇ ਕੱਟ ਦਿੱਤੇ  ਖੰਭ ਅਸਾਡੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਦੇ
ਪੰਛੀ ਵਾਂਗੂੰ ਰੀਝ ਉਡਣ ਦੀ ਕਿਧਰੇ ਮਾਰ ਉਡਾਰੀ ਗਈ

                                      (ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)