ਗ਼ਜ਼ਲ

ਮੈਂ ਹੰਝੂ ਹੋ ਗਿਆ ਉਹ ਸਾਗਰ ਹੋ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ
ਦਰਦ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਸੀ ਉਹ ਸਮੋ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ

ਉਸਦੇ ਹਿਜਰ ਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਮੇਰੀ ਬਾਂਹ ਨਹੀਂ ਛਡੀ
ਉਹ ਮੇਰੀ ਯਾਦ ਵਿਚ ਥੋਡ਼ਾ ਉਦਾਸ ਹੋ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ

ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੌਣ ਨੇ ਜੋ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਤੁਰ ਲੈਂਦੇ
ਮੈਂ ਤੁਰ ਕੇ ਵੀ ਕਦੇ ਹਾਣੀ ਸਮੇਂ ਦਾ ਹੋ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ

ਮੈਂ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਖੜਿਆ ਓਸਦੀ ਨਜ਼ਰ ਦੇ ਸਾਹਵੇਂ
ਮੈਥੋਂ ਦੂਰ ਹੀ ਰਿਹਾ ਉਹ ਨੇੜੇ ਹੋ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ

ਬਚਣ ਲਈ ਗਰਮ ਹਵਾ ਤੋਂ ਮੈਂ ਸਦਾ ਛੁਪਦਾ ਰਿਹਾ
ਐਪਰ ਥਲਾਂ ਤੋਂ ਹੋਰ ਓਹਲੇ ਹੋ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ

ਆਹਟ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਸਦਾ ਕਿਸੇ ਦੇ ਕਦਮਾਂ ਦੀ
ਬੂਹੇ ਯਾਦਾਂ ਵਾਲੇ ਏਸੇ ਲਈ ਮੈਂ ਢੋ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ

ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਰੰਗ ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਮੇਰੇ ਮੂਹਰੇ ਬਖੇਰੇ ਸੀ
ਕੋਈ ਵੀ ਰੰਗ ਖੁਦ ਲਈ ਮੈਂ ਲੇਕਿਨ ਚੋ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਹਰ ਰਸਤੇ ਹਰ ਮੋੜ ਤੇ ਇਮਤਿਹਾਨ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਕਾਇਮ ਤਾਂ ਵੀ ਹਰ ਸਮੇਂ ਸਾਡਾ ਇਮਾਨ ਰਿਹਾ ਹੈ

ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸੱਚ ਨੂੰ ਉਹ ਕਿੱਦਾਂ ਸਹਿਣ ਕਰੇਗਾ
ਜਿਸਦਾ ਕਿਰਦਾਰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਝੂਠੀ ਸ਼ਾਨ ਰਿਹਾ ਹੈ

ਰੋਜ਼ ਬਿਰ੍ਖ਼ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਸੰਵਾਦ ਰਚਾਓਂਦੇ ਹਾਂ
ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿਚ ਇਹ ਬੇਜ਼ੁਬਾਨ ਰਿਹਾ ਹੈ

ਸ਼ਮਸ਼ਾਨਾਂ ਵਿਚ ਸੜਦਾ ਉਹ ਵੀ ਤੱਕ ਲਿਆ ਸਭ ਨੇ
ਜਿਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਹਿਲਾਂ ਉੱਤੇ ਗੁਮਾਨ ਰਿਹਾ ਹੈ

ਜਿੰਨ੍ਹਾ ਘੱਟ ਕੀਤੀ ਹੈ ਜਿਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਲਾਲਸਾ
ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਗਮ ਸਹਿਣਾ ਬੜਾ ਆਸਾਨ ਰਿਹਾ ਹੈ

ਕੀੜੇ ਮਕੌੜੇ ਇਸ ਧਰਤੀ ਦੇ ਆਖਰੀ ਵਾਰਿਸ ਨੇ
ਥੋੜਾ ਸਮਾਂ ਕਾਬਜ਼ ਇਸ ਤੇ ਇਨਸਾਨ ਰਿਹਾ ਹੈ

ਲਹੂ ਨਾਲ ਭਿੱਜ ਕੇ ਜਿੰਨ੍ਹਾ ਇਤਿਹਾਸ ਸਿਰਜਿਆ
ਉੱਚਾ ਉਸ ਕੌਮ ਦਾ ਤਾਹੀਂ ਸਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਰਿਹਾ ਹੈ

ਹਰੇਕ ਯੁੱਗ ਵਿਚ ਪੈਦਾ ਲੂਣਾ ਇੱਛਰਾਂ ਹੋਈਆਂ
ਹਰੇਕ ਯੁੱਗ ਵਿਚ ਪੂਰਨ ਤੇ ਸਲਵਾਨ ਰਿਹਾ ਹੈ

ਗਜ਼ਲ

ਉੱਠੋ ਤੁਰੀਏ ਬੈਠਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ,
ਕਿਰਨਾਂ ਦਾ ਕਾਫਿਲਾ ਹੈ ਸਵੇਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ;

ਢਹਿੰਦੀਆਂ ਕਲਾਵਾਂ ਨੂੰ ਆਖ ਦੇਵੋ ਅਲਵਿਦਾ
ਜਿਉਣ ਵਾਲੀ ਆਰਜੂ ਦਲੇਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ;

ਫਰਜ਼ ਸਾਡਾ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਉਸਨੂੰ ਹਲੂਣੀਏ,
ਜ਼ਮੀਰ ਜਿਹੜੀ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਢੇਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ;

ਚਾਨਣਾਂ ਦੇ ਰਸਤਿਆਂ ਤੇ ਦੂਰ ਤਾਂਈ ਚਲਣਾ
ਐਵੇਂ ਡਰਾਉਂਦੇ ਜਿੰਦਗੀ ਹਨੇਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ,

ਦੂਰ ਆਉਂਦੀ ਨਜ਼ਰ ਜੋ ਸਤਰੰਗੀ ਪੀਂਘ
ਕਾਇਨਾਤ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਚੰਗੇਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ;

ਅੰਬਰੀ ਉਡਾਰੀਆਂ ਲਾਵਾਂਗੇ ਹੁਣ ਜਰੂਰ
ਦੋਸਤੀ ਪੰਖੇਰੂਆਂ ਨਾਲ ਫੇਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ;

ਗਜ਼ਲ

ਜਿਸ ਨੂੰ ਦੁਨੀਆਂ ਤੱਕੇ ਉਹ ਸਿਤਾਰਾ ਬਣਾਂਗੇ
ਮਹਿਫਲਾਂ ਦਾ ਕਦੇ ਤਾਂ ਸਹਾਰਾ ਬਣਾਂਗੇ;

ਹੜ ਹੰਝੂਆਂ ਦਾ ਉਛਲ ਨਾ ਜਾਏ ਨਦੀ
ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਹੀ ਕੋਈ ਕਿਨਾਰਾ ਬਣਾਂਗੇ;

ਟੀਸੀ ਝੂਲਦੇ ਬਿਰਖ ਦੀ ਛੂਹਣ ਲਈ ਕਦੇ
ਤੀਆਂ ਦੀ ਪੀਂਘ ਵਰਗਾ ਹੁਲਾਰਾ ਬਣਾਂਗੇ;

ਪਰਬਤ ਦੀ ਚੋਟੀ ਤੇ ਪੈਰ ਧਰਨ ਲਈ
ਨਸੀਬ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਬੱਦਲ ਨਿਆਰਾ ਬਣਾਂਗੇ;

ਬਹੁਤੀ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਆਮਦ ਬਹਾਰ ਦੀ
ਰਾਹ ਤੱਕਦੇ ਰਹੋਗੇ ਇਸ਼ਾਰਾ ਬਣਾਂਗੇ;