ਜੇ ਮੈਂ ਭੈੜਾ ਬੰਦਾ ਹੁੰਦਾ।
ਲੁੱਟ-ਖੋਹ ਮੇਰਾ ਧੰਦਾ ਹੁੰਦਾ।
ਦਾਗ਼ੋ-ਦਾਗ਼ ਚਰਿੱਤਰ ਵਾਲਾ,
ਬੰਦਾ ਬਹੁਤ ਹੀ ਗੰਦਾ ਹੁੰਦਾ।
ਪੱਥਰ ਜਹੀ ਤਬੀਅਤ ਹੁੰਦੀ,
ਸ਼ਕਲੋਂ ਥੋੜਾ ਮੰਦਾ ਹੁੰਦਾ।
ਡੇਰਾ ਹੁੰਦਾ ਸੜਕ ਕਿਨਾਰੇ,
ਲੱਖ ਕਰੋੜਾਂ ਚੰਦਾ ਹੁੰਦਾ।
ਆਕੜ ਫਾਕੜ ਜੋ ਵੀ ਕਰਦਾ,
ਉਹਦੇ ਗਲ ਵਿੱਚ ਫੰਦਾ ਹੁੰਦਾ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਕੌਣ ਇਹ ਜਾਣੇ ਸਰਕਾਰਾਂ ਨੇ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ ?
ਏਸੇ ਕਰਕੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਡਰਨਾ ਹੈ ?
ਆਪੋ ਧਾਪੀ ਪਈ ਤਾਂ ਕਿਹੜੇ ਨਾਲ ਖੜ੍ਹਨਗੇ,
ਰੱਬ ਹੀ ਜਾਣੇ ਓਦੋਂ ਕਿਸ ਨੇ ਦਮ ਭਰਨਾ ਹੈ ?
ਐਵੇਂ ਕਿਹੜੇ ਵਹਿਮਾਂ ਵਿੱਚ ਫਿਰਦੇ ਹੋ ਜਾਨੂੰ,
ਵਕਤ ਹੀ ਦੱਸੇਗਾ ਕਿਸ ਡੁੱਬਣਾ ਕਿਸ ਤਰਨਾ ਹੈ ?
ਆਪਣੀ ਹਾਊਮੇ ਨੂੰ ਪੱਠੇ ਜਿੰਨੇ ਵੀ ਪਾਓ,
ਕੋਈ ਨਾ ਜਾਣੇ ਕਿਹੜੀ ਰੁੱਤੇ ਕਦ ਮਰਨਾ ਹੈ ?
ਭਾਵੇਂ ਲੀਨ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿੱਚ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਇਹ,
ਦਰਿਆ ਨੂੰ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਆਖਰ ਝਰਨਾ ਹੈ ?
(ਬਲਜੀ
ਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
ਰੁੱਤ ਕਰੁੱਤ ਦੀ ਆਖਰੀ ਗ਼ਜ਼ਲ
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤਾ ਡੂੰਘਾ ਲਹਿ ਗਿਆ ਹੈ ।
ਗਮ ਇਹਦੇ ਵਿੱਚ ਘਰ ਬਣਾ ਕੇ ਬਹਿ ਗਿਆ ਹੈ।
ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵੀ ਹਰਿਆਲੀ ਮਿਲੀ ਨਾ ,
ਇਹ ਸਫ਼ਰ ਬੇਕਾਰ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ।
ਪਲਕਾਂ ਉੱਤੇ ਅਟਕਿਆ ਜੋ ਅੱਥਰੂ ਮੁੱਦਤ ਤੋਂ ਸੀ,
ਆਈ ਉਸਦੀ ਯਾਦ ਤਾਂ ਉਹ ਵਹਿ ਗਿਆ ਹੈ ।
ਰੁੱਤਾਂ ਨੇ ਹਨ ਢਾਹੀਆਂ ਏਨੀਆਂ ਬੇਰੁਖੀਆਂ,
ਕੱਚਾ ਘਰ ਸੀ ਬਾਰਿਸ਼ ਦੇ ਵਿੱਚ ਢਹਿ ਗਿਆ ਹੈ।
ਲੱਗਿਆ ਏਦਾਂ ਸੀ ਹੁਣ ਕੀ ਕਰਾਂਗੇ ਉਹਦੇ ਬਿਨ,
ਫਿਰ ਵੀ ਲੰਮੀ ਦਿਲ ਜੁਦਾਈ ਸਹਿ ਗਿਆ ਹੈ ।
ਏਥੇ ਲੱਖਾਂ ਧਰਤੀਆਂ ਆਕਾਸ਼ ਵੀ ਲੱਖਾਂ ਹੀ ਨੇ,
ਸਾਡਾ ਬਾਬਾ ਸਦੀਆਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਹਿ ਗਿਆ ਹੈ।
(ਬਲਜੀਤ ਪਾਲ ਸਿੰਘ)
